Het getuigenis van Pier Alberto Bertazzi tijdens de vakantie van Gemeenschap en Bevrijding in Lappago, juli 2018

Michiel: Vanmorgen herhaalden we de zin van don Giussani: “verwacht een weg, niet een wonder dat de verantwoordelijkheden van je weg neemt. Verwacht een weg, het is tijdens de weg dat ons leven zichzelf wordt, dat het consistent wordt.” Sinds enkele jaren hebben we de genade gehad om op onze vakantie een vriend te hebben die zijn of haar ervaring met ons deelt. Dit is ontstaan na een voorstel van Carlo om de rijkdom in de beweging die er is, te delen tijdens deze momenten samen. Dit jaar heb ik met Ettore en enkele anderen gesproken over deze getuigenis van dit jaar. Wij wonen verder weg en de meesten van ons hebben Don Giussani niet gekend. Dat betekent niet dat we hem niet kennen, we kennen hem vanwege een ervaring die we delen en samen beleven. Maar we zouden hem graag beter leren kennen, we willen de oorsprong van onze ervaring beter begrijpen, ook om onze huidige ervaring te kunnen begrijpen, zodat we kunnen groeien. Toen we het over de getuigenis hadden, suggereerden verschillende mensen om professor Pier Alberto Bertazzi uit te nodigen. Ik kende hem nog niet persoonlijk, heb wat op youtube opgezocht en heb hem geschreven en uitgenodigd. We zijn erg dankbaar dat hij is gekomen, want 1 maand geleden heeft hij een operatie gehad. Hij is nu hier na een lange reis , het is ver om hier te komen vanaf Milaan. Professor Bertazzi is geboren in 1945, hij heeft geneeskunde gestudeerd in Milaan en in de VS, hij heeft alleen in het begin van zijn carrière als dokter gewerkt. Hij werd onderzoeker en professor aan de universiteit van Milaan. Hij heeft ook onderwijs gegeven in het buitenland. Hij is nu met pensioen maar officieel nog wel professor aan de universiteit van Milaan. Hij woont met Don Carrón in het ‘Sacro Cuore’ huis in Milaan.

Pier Alberto: Ik bedank jullie zeer voor deze uitnodiging, niet omdat ik graag lezingen geef, ik heb er al heel veel gegeven overal ter wereld, maar ik bedank jullie voor de uitnodiging om een andere reden. Want wanneer mij gevraagd wordt om te spreken over mijn ervaring, is het voor mij altijd een uitdaging om opnieuw tegen mijzelf te zeggen: is datgene wat ik beleefd heb de moeite waard geweest? Is wat ik beleefd heb echt iets dat me blij maakt, om te delen met de anderen? Daarom is het voor mij een soort verificatie van mijn leven. Want ik ben in staat om over allerlei dingen te spreken, maar zoals ik vanavond wil doen, is juist om samen met jullie deel te worden van een weg, zoals net gezegd is, een weg die na zoveel jaar, zoveel decennia, uiteindelijk naar een heel leven, voor mij vol bevrediging is geweest. En waarvan ik nog steeds hoop dat ik ervan kan leven en dat ik het kan meedelen gedurende de hele tijd die God mij nog wil geven. Tenminste, als intentie, wil ik vier passages aangeven, ik hoop kort te zijn want ik hoop ook echt in te gaan op jullie vragen, op wat jullie interessant vinden, op wat jullie belangrijk vinden. De vier passages, die ook vier momenten zijn geweest van het leven van de beweging, waardoor het ook echt delen is van een weg waarop we ons vanavond bevinden; die ons allemaal geëngageerd ziet, misschien voor de eerste keer, maar we zijn hier allemaal bij betrokken. De eerste van eerste vier passages is de meest buitengewone en ook de meest eenvoudige, dat is namelijk de ontmoeting die ik gehad heb en dat is precies dezelfde die jullie gehad hebben. Daar ben ik zeker van, ook al ken ik jullie niet, ook al weet ik niet hoe het bij jullie gebeurd is. Maar ik weet dat als wij hier zijn, dat niet is omdat we een bijzonder interessante vereniging hebben ontmoet. (een buitengewoon en brave en goede gelovige priester, maar niet vanwege zijn theologie) Als we hier zijn, dan zijn we hier omdat we een menselijkheid ontmoet hebben die ons gefascineerd heeft. En voor mij is dat helemaal toevallig geweest, zoals misschien ook voor velen van jullie. Heel ver weg, in het verre 1962 – stel je voor er heeft ook een 1962 bestaan – op het één na laatste jaar van mijn middelbare school, tijdens de kerstvakantie, ik wist niet waar ik naar toe zou gaan om te skiën.(Mijn familie ging niet vaak skiën). In de klas kreeg ik een flyer waarin stond: skivakantie in een schitterende plek in de Dolomieten. En deze flyer werd verspreid door enkele van mijn klasgenoten die ik kende, maar we waren geen vrienden. En ze waren ook op geen enkele reden bijzonder. Zozeer dat ik hen echt vroeg: we gaan wel echt skiën hè? Ja we gaan echt skiën, oké dan kom ik mee. Net zoals dat jullie overkomen is, was datgene wat ik ontmoet heb totaal onverwacht. Er was geen gebaar, er was geen woord, er was geen moment, er was geen relatie, er was geen spel, er was geen berg, er was geen skiën zoals ik het van tevoren beleefd had. Er was iets anders,alsof zich voor mij een mogelijkheid opende om alles te beleven met een smaak, een diepgang die me overweldigde, ongelooflijk verbaasde. En dat is uiteindelijk de reden waarom ik vanavond hier bij jullie ben. En wat interessant is, als ik eraan terugdenk, het gaf een vermogen om op een nieuwe manier te leven, om echt te genieten van het leven, om de dingen te leren kennen, om de relaties beter te beleven; al deze dingen komen niet voort uit een studie die je maakt, maar uit iets wat je ontmoet, uit iets wat je overkomt, uit iets wat je op de één of andere manier onthutst vanwege zijn schoonheid. Ik geef jullie maar één enkel voorbeeld daarvan, ik ging regelmatig op zondag naar de Mis, ik was net 17 geworden, ik ging ook naar de parochie, maar toen ik daar was op de skivakantie, voor het eerst de Mis meemaakte die don Giussani daar celebreerde, leek het mij iets helemaal nieuws en ik zeg jullie waarom. In de parochie waar ik naar toe ging werden spellen gedaan, activiteiten; maar dan stopte alles omdat er het moment was van gebed. Of men hield op wat men aan het doen was om op zondag naar de Mis te gaan. Terwijl wanneer don Giussani de Mis las of wanneer we ’s avonds een tientje van de rozenkrans baden, op het terras van het hotel tegenover de dolomieten die rood waren van de zonsondergang, dan was dat geen pauze in het leven. Het was als het ware het moment dat alles wat je leefde, uitlegde, verklaarde. Dat was voor mij een gigantische verandering. De liturgie was hetzelfde, de rozenkrans was hetzelfde. Er was een manier om het leven te beleven, zelfs de liturgie, die je liet begrijpen dat dit je voerde naar het hart van het leven. Het was niet iets waar je een stukje van je leven of je tijd aan gaf. Dat verwachtte ik ook niet.
(...)