Michiel: Onze vakantie is altijd een gelegenheid geweest om onze horizon te verbreden en niet op een abstracte manier maar door mensen te ontmoeten. De afgelopen jaren hebben we steeds van de gelegenheid dat we hier samen waren – meestal in Dahlem – gebruik kunnen maken om iemand uit Italië of een ander deel van de wereld hier naar toe te laten komen om met hem/haar te spreken. Vanavond is het heel bijzonder omdat we Juan tot voor eergisteren niet kenden. Ik zal heel even, omdat het toch wel grappig is, het verhaal vertellen. Al een jaar geleden hadden we met Constantino Esposito afgesproken dat hij zou komen, maar hij belde een paar maanden geleden dat zijn vakantie nu net tegelijkertijd met die van ons zou zijn en dat hij niet meer kon komen. Toen heb ik met Ettore, onze visitor, gebeld en toen hem verteld wat we aan Constantino interessant vonden – daar zal ik nu niet verder op ingaan – en toen zei Ettore: vraag Juan Guerrero. Goed. Op puur geloof aan Ettore hebben we dat gedaan en we zijn heel dankbaar dat Juan heeft willen komen. Sowieso, dat hij meteen ja heeft gezegd om naar een groep mensen te komen die hij nog nooit gezien heeft; tijdens zijn vakantie, die hij eigenlijk doorbrengt met zijn familie en vrienden in zijn buitenhuis, komt hij drie dagen naar het andere eind van Europa; dat op zich is voor mij een groot getuigenis, een teken van grote vriendschap. En vervolgens ook vanwege hetgeen hij zal gaan vertellen. Ik heb hem gevraagd, heel eenvoudig, hij vroeg: wat willen jullie horen? Ik zei: wat jou laat leven, met je gezin, in je werk, wat jou laat leven, heel eenvoudig. Juan, bedankt dat je er bent.

Juan: Goedenavond iedereen, allereerst veel dank dat jullie mij hebben uitgenodigd. Sorry dat ik geen Nederlands kan. Ik ben niet gewend om getuigenissen in het Engels te houden, sorry dat mijn Engels niet perfect is. Ik heb alles moeten opschrijven en zal het daarom bijna allemaal voorlezen. Ik heb geleerd dat ook google translate een goede vriend is van CL. Ik heb nooit in Nederland gewoond, maar ik kan mij levendig voorstellen dat ook in Nederland, net als in Duitsland en andere omringende landen, het dagelijks leven nogal individualistisch kan zijn. Ik kan mij voorstellen dat het niet zo gemakkelijk is om hele nauwe relaties te hebben buiten een vrij kleine kring. Dat wetend ben ik
geraakt door het feit dat ik jullie hier deze dagen samen zie doorbrengen. Ik vind het nog indrukwekkender dat ik mijzelf hier, vanaf het allereerste moment als vriend meemaak van jullie. Ik voel een overeenstemming met wat jullie zeggen, doen en leven, ook al kenden we elkaar niet voor gisteren. Dat ziende, kunnen we niet anders danons afvragen: wie maakt dit mogelijk en wie brengt ons nu samen? Ik ben dankbaar dat ik hier ben gekomen, want hier komen maakte dat ik uit mijn comfortzone heb moeten gaan. Het heeft mij gedwongen om mijn ogen te openen en de vraag die mij gesteld is (wat laat mij leven?) serieus te nemen. En dat is niet een vraag die je gemakkelijk en zo snel kan beantwoorden.

Ik zal beginnen met mij een beetje voor te stellen. Ik ben Juan, getrouwd met Clara, die trouwens de woorden van het lied ‘El Mar’ geschreven heeft. Zij is de beste vrouw die ik mij had kunnen indenken dus ik ben een gelukkig man. Ik ben 55, zij is 54 en we hebben vijf kinderen en twee kleinkinderen. Ik heb business management gestudeerd en werk nu al 30 jaar voor Mercedes Benz en ik ben nu het hoofd van de financiële afdeling van Mercedes Benz in Spanje. Waarom ik hier ben hebben jullie net gehoord, maar toen ik werd uitgenodigd om hier te komen en ik hoorde om welke dagen het precies ging, juist de dagen dat er veel vrienden naar mijn huis in Spanje mij kwamen opzoeken, dacht ik: misschien is het niet het juiste moment. Maar toen ik thuis kwam sprak ik erover met mijn vrouw Clara en na een minuut besloten we dat ik toch zou gaan. Ik had graag gewild dat Clara mee was gekomen maar dat was niet mogelijk maar ik moet jullie wel zeggen: de beste helft van ons paar is zij, dus je mist het beste.
(...)