De uitdaging van de ware dialoog na de aanslagen in Parijs

Geachte redactie,

Er is sinds 7 januari veel gesproken over wat er in Parijs is gebeurd. Iedereen heeft een moment van verwarring of angst gekend. De vele analyses hebben interessante uitgangspunten opgeleverd om een zo complex probleem te begrijpen. Maar een maand later, nu het ritme van het dagelijks leven opnieuw de overhand heeft gekregen, wat is er nu van over? Wat kan ervoor zorgen dat deze feiten, die toch zo verontrustend zijn, niet weer gauw uit het geheugen worden gewist? Om ons te helpen herinneren is het nodig de werkelijke natuur te ontdekken van de uitdaging waarvan de aanslagen van Parijs uitdrukking zijn.
Wij Europeanen hebben dat wat onze voorouders wensten: een Europa als ruimte van vrijheid, waarin ieder kan zijn wie hij wil. Zo is ons continent een mozaïek geworden van allerlei culturen, religies en levensbeschouwingen, die onderling heel verschillend zijn.
De feiten van Parijs tonen aan dat deze vrije ruimte niet vanzelf bewaard blijft: ze kan worden bedreigd door wie de vrijheid vreest en met geweld zijn eigen visie op de dingen wil opleggen. Wat voor antwoord kun je op een dergelijke bedreiging geven? Het is nodig deze ruimte met alle wettelijke en politieke middelen te beschermen, te beginnen bij de Arabische landen die bereid zijn om een ramp te voorkomen die ook hen zou beschadigen, en daarnaast te zorgen voor een geschikt juridisch kader dat een authentieke religieuze vrijheid voor iedereen garandeert. Maar dat is niet voldoende, en de reden is evident. De plegers van de moorden in Parijs komen niet van buiten onze grenzen, het zijn immigranten van de tweede generatie, die in Europa zijn geboren, opgeleid en gevormd als Europese burgers, zoals zovele anderen die sinds tijden in onze landen leven. Het is een fenomeen in wording, vanwege de constante migrantenstromen en de demografische groei van de bevolkingsgroepen die uit alle delen van de wereld hier aankomen, om redenen van armoede en andere noden.
(...)