"Wie is de man die het leven verlangt en uitziet naar goede dagen?" De vraag valt op in de proloog van de regel van Sint-Benedictus en markeert het begin van de opvallende reis van humanisering en beschaving van de wereld die in staat was om Europa op te bouwen tegen de achtergrond van de decadentie van de grote Grieks-Romeinse traditie en het geweld van de barbaren. Paus Franciscus citeerde deze vraag onlangs in zijn 'speech on Europe', eind oktober 2017. Een individuele mens ontdekte in zijn persoonlijke ervaring dat het cruciale punt van alle geschiedenis, ruimte en tijd de verwachting was van geluk, een verwachting die onophoudelijk opnieuw werd geboren in de ontmoeting met een nieuwe, vreemde menselijke Aanwezigheid, niet reduceerbaar tot de som van loutere capaciteiten van de menselijke persoon, maar een andere blik, die ons, kijkend naar ons, in staat stelt alles op een andere manier te zien, positief en gratuit.

Is dit misschien niet de vraag achter al onze inspanningen, de vraag die bepalend is voor de projecten en pogingen van het leven, persoonlijk en sociaal, cultureel en politiek, economisch en wetenschappelijk? Ondersteunt deze verwachting niet onze inspanningen om te bouwen, en verschijnt zij ook niet als we terug bij af zijn, geconfronteerd met onze teleurstellingen?

Ook vandaag, in de mondiale situatie van onzekerheid en geweld die onze wereld markeert, vormen deze ontwapenende vragen onze ware en grote bron. Ze komen vooral op wanneer we geconfronteerd worden met gebeurtenissen die belangrijk zijn voor het bestaan: de ontmoeting met bijzondere, historische persoonlijkheden en situaties die getuigen van de aard van de werkelijkheid; dat zij niet iets bedreigend is, of verdedigd moet worden, of dat zij iets is waarover wij a priori zouden kunnen beslissen en opleggen aan anderen, maar een ruimte waarin we de uitdaging ontdekken van wat "anders" is dan wij, en een tijd waarin verschillende relaties tussen mensen en tussen mensen en dingen kunnen worden gevormd en ontwikkeld; niet om iets of iemand te elimineren, maar om te genieten van wat we aan gemeenschappelijks met hen kunnen aantreffen, iets gratis dat onze projecten doorkruist en die vrijheid en nederigheid geeft - men zou kunnen zeggen die "armoede" - welke het mogelijk maakt om voordeel te putten uit dat wat ons verbindt.

Zoal Don Giussani al eens heeft opgemerkt, de oplossing voor de problemen die het leven ons elke dag stelt "ligt niet in het direct aanpakken van het probleem, maar in een dieper onderzoek naar het wezen van de persoon die met deze problemen wordt geconfronteerd." Dit is de brandende vraag die altijd open blijft: wat maakt onze inspanningen om de problemen waar we dagelijks mee worden geconfronteerd in ons persoonlijk leven en in de wereld werkelijk waar en nuttig? Wat zoeken we echt voor onszelf en in de mensen die belangrijk zijn voor ons?

Deze vragen kunnen alleen door getuigen worden beantwoord, want wanneer je iets ziet gebeuren dat echt tegemoet komt aan je verlangen naar geluk, wordt je oordeel over wat er voor je ligt duidelijk, en wordt je echte verantwoordelijkheid, datgene waartoe je geroepen wordt, verhelderd. De Meeting, volgens de methode waarmee zij begon en zich gedurende veertig jaren heeft ontwikkeld, zal de ontmoeting voorstellen met getuigen uit de vakgebieden economie, politiek, maatschappij, wetenschap, kunst en geschiedenis, daarbij zich verdiepend in het dagelijks leven van een ieder, van gezondheid tot werk, van mobiliteit tot innovatie. Zij is gericht op menselijke inspanningen die, soms rustig en met schijnbaar weinig effect, vruchtbaar zijn en nieuwe horizonten van kennis ontsluiten.

En nogmaals, de Meeting zal een dialoog zijn met verschillende ervaringen en culturen, om de vragen van de hedendaagse vrouwen en mannen te begrijpen, vooral die van de jonge generaties, in navolging van de fascinerende hypothese dat misschien de krachten die ons gelukkig kunnen maken dezelfde zijn die de geschiedenis kunnen doen voortbewegen, met alle tijd en geduld die nodig zullen zijn.