Op zondag 2 juni is, volgens haar eigen wil, de zeventienjarige Noa Pothoven gestorven. Op jonge leeftijd had ze seksueel geweld meegemaakt en sindsdien ervoer ze haar leven steeds meer als ondraaglijk.
Veel is er afgelopen dagen wereldwijd gezegd en geschreven over personen, wetten, omstandigheden, die deze tragedie – door paus Franciscus ‘een nederlaag voor iedereen’ genoemd – mogelijk maakten of niet konden voorkomen. Velen hebben geprobeerd Noa te helpen, zo goed ze konden.
Wat voor hulp zocht Noa? Dit is wat ze zelf schreef in haar boek, na al het vreselijke wat haar overkomen was: ik hoop dat ik nog iets bijzonders tegenkom; dat er nog iets bijzonders gebeurt, waardoor ik toch weer zin krijg om te leven.
Met pijn in het hart vertrouwen we Noa, die we niet kenden maar van wie we de schreeuw zo goed herkennen (en die juist daarom zo’n goede vriendin had kunnen zijn), toe aan hetzelfde Mysterie dat haar eens liet leven. Haar laatste hoop, tegen alles in, geeft ons een verantwoordelijkheid: zijn wij in ons leven iets zo ‘bijzonders’ tegengekomen, dat het weer zin gaf om te leven? Is ons zoiets gebeurd? En zo ja, was het een kortstondige illusie, of hield het stand in de tijd? En beseffen we dan hoe bijzonder dat is? Hoe noodzakelijk, hoe vitaal, voor onszelf en voor de mensen om ons heen? Welke gelegenheden hebben we om onszelf en de mensen om ons heen, die dezelfde schreeuw in zich meedragen als Noa, ermee in contact te brengen?

Gemeenschap en Bevrijding
Nederland juni 2019