De afspraak voor de 'oudsten' is 's-ochtends om half tien, in de pastorie van het Tilburgse studenten pastoraat. Pater Michiel opent: "In het begin van dit nieuwe jaar zien we al een lijst voor ons van alles wat we moeten doen en waartoe we niet in staat zullen zijn om het af te maken. Om deze reden, laten we God vragen niet verstrooid maar oplettend te zijn op deze dag, zodat we alle gaven die Hij ons vandaag wil schenken kunnen ontvangen"

Het is niet de eerste keer dat we, aan het begin van het schooljaar, een dag met een groep tieners hebben georganiseerd. De agenda is eenvoudig: een bezoek aan een mooie plek, samen lunchen en terug naar Tilburg voor een H. Mis om vijf uur. Echter, het succes van verleden jaar en het enthousiasme van hen die eraan deelnamen hebben voor ruchtbaarheid gezorgd zodat deze keer 16 jongeren zich aansluiten bij de Franken groep.

De naam 'Franken', hetgeen "zij die vrij zijn" betekent is geïnspireerd door mensen die zich zo rond de zesde eeuw, terwijl het Romeinse Rijk tanende was, in Nederland vestigden, katholiek werden, en zich de Romeinse wortels eigen maakten.

Er bestaat een zekere vrees: zullen er wel genoeg volwassenen meegaan om op hen te letten? Zal het allemaal gladjes verlopen? Kort na de lauden arriveren de eerste tieners. Onbevangen en met levendige blik komen ze op ons af alsof ze willen vragen: Wat heb je voor mij in petto vandaag? Zij die verleden jaar deelnamen zijn al op hun gemak terwijl de nieuwkomers enigszins verlegen zijn.

Kathrin (de secretaris) controleert voor het laatst of alles in orde en iedereen aanwezig is en dan zijn we op weg naar ons eerste reisdoel: het Nationaal Park Loonse en Drunense Duinen. Midden in een bos herbergt het park een van de grootste woestijngebieden van West-Europa, een erfenis van de laatste ijstijd. Het landschap is uniek: een woestijn midden in Nederland!

Met dank aan het mooie weer beginnen we onze wandeling door het bos naar de woestijn. De stemming is vrolijk en zorgeloos als Michiel deze onderbreekt met een voorstel: "Laten we nu de laatste etappe in stilte afleggen. Stilte is geen straf, maar is een middel om ons meer bewust te worden van de schoonheid die ons op dit moment omringt. Als we onszelf hierbij helpen zullen we ontdekken dat we betere vrienden worden". Verrassend genoeg wordt Michiel's voorstel door iedereen serieus genomen en gaan we in stilte verder naar onze reisbestemming.

Als we gearriveerd zijn in de woestijn start Kristina met de uitleg van het spel: een mix van rugby en vlag veroveren. Na het spel, nog met zand in de oren, hongerig (en enigszins gekneusd), gaan we naar Cindy en Heba die intussen voor iedereen boterhammen hebben gesmeerd.

Na het eten gaan we terug naar de auto's voor onze tweede reisbestemming: het geboortehuis en museum van Peerke Donders. Pater Donders was een Nederlandse missionaris uit de negentiende eeuw (zie ook Peerke Donders. Zijn leven, zijn brieven). Hij wijdde zijn leven aan de hulp aan lepra-lijders in Suriname en werd zalig verklaard in 1982: "Een heilige is een persoon wiens menselijkheid is vervuld. Hoe kunnen we dit voor ons bereiken en gelukkig zijn?" Deze vraag blijft open, temidden van kamers vol herinneringen aan de zalig gesproken Nederlander.

Na een kort gebed in de aangrenzende kapel is het alweer tijd om terug te keren naar de pastorie van de universiteit voor de H.Mis. We voegen ons bij het koor ter voorbereiding van de gezangen. Stefania legt uit: "Waarom zingen we in een koor? Om eenheid onder ons te verkrijgen en in vriendschap te groeien". De uitdaging wordt opgepakt. Meer of minder toonhoudende stemmen en tot de koordiscipline geneigde individuen staan open voor deze uitnodiging.

Na de H. Mis voegen de kinderen zich bij hun ouders en eindigt de dag met een tot ziens. "Onze volgende afspraak: 13 oktober", roept Kathrin uit. Velen kijken er al naar uit, omdat het leven interessanter is als het de mogelijkheid heeft om een voorstel te verifiëren.

Giuseppe, Tilburg