Zodra de Ongenoemde was binnengeleid, ging Federigo hem welwillend en met helder gelaat en open armen tegemoet, alsof hij naar zijn komst had uitgezien: ‘Al zo lang en zo dikwijls had ik zelf bij u moeten komen’. ‘Bij mij, u! Weet u wie ik ben? Hebben ze u mijn naam goed gezegd?’

‘Laat mij’, zei Federigo, haar met liefdevolle dwang grijpend, ‘laat mij die hand drukken’. Met die woorden spreidde hij zijn armen om de hals van de Ongenoemde. Die trachtte er zich aan te onttrekken en verzette zich een ogenblik, maar gaf dan toe, als overwonnen door die uitstorting van liefde. Hij omhelsde ook de kardinaal. Terwijl de Ongenoemde zich losmaakte uit de omarming, riep hij uit: ‘Waarlijk grote God! Waarlijk goede God! Nu ken ik mijzelf, begrijp ik wie ik ben’.

‘Denk niet’, zei hij, ‘dat ik voor vandaag met dit bezoek genoegen neem. U zult toch terugkomen?’ ‘Of ik terug zal komen?’, antwoordde de Ongenoemde. ‘Als u mij zou afwijzen, bleef ik koppig aan uw deur staan, als een bedelaar. Ik moet met u spreken! Ik moet u horen, u zien! Ik heb u nodig!’

Alessandro Manzoni, De verloofden


De christelijke gebeurtenis heeft de vorm van de ontmoeting met een fysieke,lichamelijke werkelijkheid, gemaakt van tijd en ruimte. Het is de ontmoeting met een aanwezige, levende, integraal menselijke werkelijkheid, waarvan het de uitputtende betekenis is zichtbaar teken te zijn van Christus, van God-die-mens-geworden-is, binnen de onbestendigheid van een menselijke verschijningsvorm. Deze ontmoeting is wat ons leven voortdurend polariseert, betekenis en synthese geeft aan ons bestaan. Buiten haar is er geen enkele bron van bewustzijn van nieuwheid in het leven.

Luigi Giussani