Ik werk al vele jaren op de eerste hulp. Ik heb al van alles meegemaakt en ondanks dat ben ik altijd blij geweest om in een ziekenhuis te werken. Maar een paar dagen geleden, toen ik me realiseerde dat ik binnenkort zou moeten rouleren naar de afdeling voor besmettelijke ziekten, waar we mogelijke en waarschijnlijke gevallen van Covid19 behandelen, was ik letterlijk van streek.

Toen ik alle noodzakelijke persoonlijke protectie kleding had aangetrokken, had ik het gevoel dat ik stikte (het is echt moeilijk om erin te ademen…); ik had zin om het uit te schreeuwen en weg te rennen, zo erg zelfs dat ik mijn masker meerdere keren uittrok met de intentie om te vertrekken. Een collega, mijn verantwoordelijkheidsgevoel en het gebrek aan alternatieven zorgden ervoor dat ik de impasse overwon en de tunnel binnenging.

Onlangs had ik nachtdienst. Na een korte middagrust zette ik mijn mobiele telefoon aan. Naast veel andere berichten was er een bericht van een van mijn collega's die met mij de nachtdienst zou ingaan: "Voordat ik aan de nachtdienst begin, wil ik graag met je bidden". Ongelofelijk, U bent het Christus! Ik wachtte die avond vol verwachting op mijn dienst!

Deze epidemie heeft ons allemaal met lege handen achtergelaten, we zijn arme mensen, maar wat een gebeurtenis is het om iemand te vinden die de kreet, die ze van binnen horen, wil delen! De roep tot de Enige die echt kan antwoorden: "Christus die bedelt om het hart van de mens, en het hart van de mens dat bedelt om Christus".

(een ondertekende brief)