Binnen enkele weken is de door Covid-19 veroorzaakte medische noodsituatie algemene ervaring geworden. Allemaal voelen we ons om verschillende redenen voor het blok gezet. Paradoxaal genoeg is de toestand van thuisisolatie waarin we terecht zijn gekomen, de gelegenheid geworden voor een lange dialoog op afstand. Iedereen probeert op zijn of haar manier om te gaan met een onvoorzien feit dat ons dagelijkse leven is binnengedrongen, ons een drastische verandering van levensstijl oplegt en dringende vragen oproept die we niet kunnen negeren. Wat voor soort antwoorden kunnen in verhouding staan tot de toestand waarin we verkeren? Priester Julián Carrón, president van de Fraterniteit van Gemeenschap en Bevrijding, confronteert zich met de vragen die iedereen heeft. En op deze bladzijden levert hij een bijdrage voor de algemene reflectie.


Wat is er aan het gebeuren? We bevinden ons tegenover een uitdaging die voor onze generatie zonder precedent is. In El País heeft de Spaanse dichter Julio Llamazares dat goed samengevat: ‘Vandaag word ik 65, op het meest kritische moment dat ik ooit gekend heb’ (El País, 28 maart 2020). De situatie die we meemaken heeft ons ervan bewust gemaakt dat we de afgelopen jaren in zekere zin in een soort bubbel geleefd hebben, waardoor we ons voldoende beschermd voelden tegen de tegenslagen van het leven. En zo zijn we verstrooid doorgegaan, alsof we alles onder controle hadden. Maar de omstandigheden hebben onze plannen in de war gestuurd en ons brutaal gevraagd om een antwoord, om ons ik serieus te nemen, om ons af te vragen in welke existentiële situatie we ons eigenlijk bevinden.
(...)