Hoop voor wie lijden en dankbaar als er Iemand is om te bedanken
'Ik kan alleen gelijktijdig van zowel lijden als vreugde bewust zijn als ik ze beleef in relatie met God.' Getuigenis van Bernadette tijdens de School van de Gemeenschap die werd ingeleid met een prachtig oud paaslied uit Twente, "Christus is opgestanden"Ik ben deze periode erg onder de indruk van hoe het leven gelijktijdig heel mooi en heel pijnlijk kan zijn. Er is veel en groot verdriet en lijden om mij heen (vader van gezin hier in de straat is ernstig ziek, het overlijden van de vader van Emma zonder dat ze erbij kon zijn, een moeder van een jong gezin uit onze parochie heeft een gevaarlijke kanker), en er is veel onzekerheid over wat de toekomst ons zal brengen. Wij hebben de zorg om de opa's en oma's en of we de familie van Francesco wel kunnen bezoeken als er iets ergs gebeurt, of gewoon deze zomer. Tegelijkertijd ben ik me er heel erg van bewust hoe mooi de wereld is. Hoe mooi de natuur is, nu in de lente. Hoe fijn het is dat ik Francesco heb en wat een geschenk hij voor mij is. De dingen die nu wel kunnen, zoals wandelen, fietsen en in de tuin werken, zijn de dingen waar wij heel erg van houden.
Het is nu zo duidelijk dat lijden en vreugde gelijktijdig bestaan. En het lijkt ons dat ze elkaar zouden moeten uitsluiten, maar dat is niet zo. Wel is het zo dat ik alleen maar me van allebei tegelijk bewust kan zijn als ik ze beleef in relatie met God. Als ik Hem bedank voor al het moois dat ik krijg en hem vraag hoop te geven in al het lijden. Dan kan ik terwijl ik geniet van wat God me geeft me ook helemaal bewust zijn van het lijden dat er tegelijk is. Dat kan ik alleen als ik me in relatie met God weet.
Ik zie dan ook dat Hij echt hoop geeft aan wie lijden en dat ik pas echt kan genieten van alle schoonheid als ik er dankbaar voor ben. Als er Iemand is die ik ervoor kan bedanken.
Deze week heb ik een boek gelezen dat Martino moet lezen voor school. Dat ging ook over dit thema, over een jongen die verliefd is en wiens vader in het ziekenhuis ligt met een hartinfarct. Ik werd echt heel verdrietig van hoe nihilistisch dat boek is. Er is helemaal geen hoop en alles is uiteindelijk zonder zin. Daardoor is het verdriet iets wat je maar zoveel mogelijk moet negeren en de liefde verwordt tot iets extreem banaals, vooral gericht op het seksuele. En de hoofdpersoon kan alleen maar verbaasd zijn dat hij zijn vader helemaal vergeet als hij bij zijn vriendinnetje is. Verdriet en geluk sluiten elkaar helemaal uit.
Ik besefte door dit boek nog meer hoe dankbaar ik moet zijn dat ik de beweging ontmoet heb. Dat ik zelf daardoor niet cynisch ben geworden, zoals de schrijver van dit boek, maar echt kan leven waarbij ik alles kan omarmen. En dat ik niet bang ben voor onze kinderen. Dat ik weet dat dit boek niet goed is om te lezen, maar dat ik er toch niet bang voor ben dat Martino het leest. Omdat ik gezien heb dat het leven met Christus zoveel mooier is en dat Martino dat ook wel zal zien.
