Levenslange trouw

Kenmerkend voor kardinaal Simonis was zijn trouw. Toen hij woensdag overleed, 88 jaar oud, was hij ruim 63 jaar priester, bijna vijftig jaar bisschop en meer dan vijfendertig jaar kardinaal van de Katholieke Kerk. Als priester verdedigde hij moedig en trouw de paus tijdens het Pastoraal Concilie, tegen de overweldigende meerderheid van dissidente gelovigen in. Als bisschop was hij een trouw bezoeker van de jongerendagen van de Werkgroep Katholieke Jongeren in Utrecht (vanaf 1978). Wat velen gemakkelijk wegzetten als “conservatief” bleek een levenshouding die niet het gelijk aan haar kant wilde hebben, maar een grote liefde voor de Kerk koesterde. Vaak klonk dan ook zijn verzuchting: de Nederlandse Kerk is protestants geworden, waarmee hij wilde aangeven dat de vanzelfsprekende trouw jegens Kerk en paus bij velen plaats had gemaakt voor een nastreven van het eigen gelijk.



De vriendschap van de CL-gemeenschap met kardinaal Simonis dateert van midden jaren tachtig, toen enkele Italiaanse families in Den Haag kennis maakten met geïnteresseerde Nederlanders. In het najaar van 1987 gingen wij (don Giorgio Zannoni, Marco Ferrini en ikzelf) naar Utrecht om met kardinaal Simonis te praten over CL en hem uit te nodigen voor de Meeting in Rimini. Zelf was ik daar die zomer geweest en erg enthousiast geraakt. De kardinaal, die al van kardinaal Danneels, de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, had gehoord van het spektakel in Rimini, nam alle tijd voor ons, liet zich uitvoerig informeren en besloot om er zelf een bezoek te brengen. Dat werd het begin van een lange relatie: tussen 1988 en 2012 trok de kardinaal jaarlijks naar het grote festival. Steevast stond een ontmoeting met de aanwezige Nederlanders – bezoekers en vrijwilligers – op het programma, bij een maaltijd maar ook ‘s ochtends bij de dagelijkse eucharistie in de kerk van San Girolamo.

Bij allerlei gelegenheden – de Kruisweg op Goede Vrijdag, de eucharistieviering Mis bij de verjaardag van de pauselijke erkenning van de Fraterniteit van CL, de vakantie – gaf de kardinaal voor zover hem dat mogelijk was, acte de présence. En dat was wederzijds. Priestervrienden als Don Giorgio uit Rimini en Don Roberto uit Varese, maar bijvoorbeeld ook de familie Ferrini uit Rimini, hielden steeds contact en bezochten de kardinaal regelmatig, ook toen hij zelf steeds minder mobiel werd. Hij was altijd blij als hij via Nederlandse ciellini op de hoogte bleef van het wel en wee in onze kleine gemeenschap.

In La Thuile (Val d’Aosta), waar jaarlijks, aansluitend aan de Meeting, de Internationale Vakantie of ‘Equipe’ plaatsvond, was kardinaal Simonis vaste gast. Voor hem was het, zoals hij zelf zei, het hoogtepunt van het jaar. Hij was niet te groot om te erkennen dat niet alles in de christelijke antropologie van Giussani hem duidelijk was. Maar hij kwam trouw, een trouw die anderen herkenden. Zoals die Birmese priester, die bij ons aan tafel in La Thuile, aan de kardinaal vertelde: “Ik studeerde in de jaren zestig in Rome toen ik las over de Nederlandse priester Ad Simonis, die trouw bleef aan de paus tijdens de woelingen rond het Pastoraal Concilie. Ik heb sindsdien iedere dag voor u gebeden”.



Diezelfde trouw werd ook opgemerkt door don Luigi Giussani. In een opdracht in zijn boek Porta la Speranza [Breng de hoop] schrijft hij: “De zekerheid, grondslag van de hoop, zegt het van harte: bedankt voor uw voorbeeld en voor uw trouw.”