Inleidende opmerking

Hartelijk dank, Laurens, in de eerste plaats voor de uitnodiging om hier vanavond een bijdrage te leveren aan de bespreking van dit boek, Opvoeding is zelfcommunicatie, inderdaad een uitdagende titel. Ik maak daar ook graag gebruik van en ik hoop vanavond ook weer wat voor mijzelf mee te nemen. Onderwijs is een zaak die me mijn hele leven nadrukkelijk na aan het hart heeft gelegen.
Als het gaat over het boek dat vanavond ter bespreking voorligt, dan moet ik bekennen dat het me best wat moeite heeft gekost om de essentie van het boek goed tot me door te laten dringen en goed op het netvlies te krijgen. Misschien ben ik daar uiteindelijk ook niet helemaal in geslaagd. Maar misschien levert de bespreking van vanavond daar nog een bijdrage aan. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet goed bekend ben met het leven en werk van don Giussani, naar wie in dit boekje veel wordt verwezen. Ook de structuur van het boek, waarin met name in hoofdstukken 2 en 3, de interviewvorm wordt gekozen, maakt het soms, voor mij althans, lastig om de rode draad te pakken te krijgen. Desalniettemin hoop ik toch met een enkele observatie, die vooral gebaseerd is op mijn eigen ervaring, een bijdrage te leveren aan de bespreking van thema onderwijs, opvoeding, opvoeding en onderwijs.
(...)