Vrienden,
Vandaag is onze dierbare Pier Alberto Bertazzi zich bij don Giussani gaan voegen, die voor hem een vader was, nadat hij hem als jongen kennis had laten maken met de unieke ervaring van de relatie met Christus: Pier Alberti heeft zich daar totaal aan overgegeven, door als memor Domini een genegenheid voor Hem te beleven, krachtiger dan welke tegenwind dan ook: ‘Dat ik in ’68 gebleven ben, was een pure kwestie van genegenheid, want er was iets dat aan ons voorafgegaan was en dat ook op dat moment bepalender was dan welke stimulans dan ook, fascinerender dan welk project dan ook en troostender dan welk gezelschap dan ook dat als alternatief werd voorgesteld’, zo vertelde hij over zichzelf.

Onder de vele dingen waarvoor we hem nooit dankbaar genoeg zullen kunnen zijn, is er het cadeau van onze naam, dat hij ons deed toen hij nauwelijks twintig was: ‘Het kwam bij me op dat wij het wilden hebben over twee dingen: over de bevrijding, ofwel het onderwerp dat we met iedereen gemeen hadden; en over de gemeenschap, ofwel datgene waardoor deze bevrijding volgens onze ervaring verwezenlijkt kon worden. Gemeenschap/bevrijding: aan die twee dingen wilden we vasthouden’. Don Giussani was er meteen enthousiast over: ‘Voilà, wij zijn de naam die de studenten zichzelf gegeven hebben’, zei hij in 1969.

Zijn leven zegt ons iets beslissends, dat Pier Alberto in 2014 als volgt uitdrukte: ‘Het begin waaraan we deelhebben is voor ons de oorsprong van iets dat ofwel waar is ofwel nooit begonnen is. Het feit dat dat begin van mij is, is niet het product van de lange carrière die ik misschien heb gehad, ook met bepaalde taken en verantwoordelijkheden; ik heb deel aan dat begin niet omdat ik erbij was – ook al was ik er ook bij, vrienden; ik was erbij! Maar dat is niet de reden waarom dat begin voor mij interessant is; dat is het veeleer als het iets is wat nu leeft, sterker nog, in zekere zin als het iets is wat nu voor mij geboren wordt’. Wat is een eenvoud is er nodig om met de woorden van Pier Alberto te kunnen herhalen: ‘Als Hij er is, dan is het belangrijkste, dat ik erop gespind ben Hem te herkennen, dat ik erop gespind ben Hem te volgen. Aan het begin vat je misschien niet dat dat werk noodzakelijk is; maar daarna wordt het essentieel dat jij er bent met de gedachtenis van Zijn aanwezigheid, die niet enkel de herinnering is aan wat je aan het begin gebeurd is, maar ook het feit Hem nu te herkennen! Dat is het punt’.

Eind augustus heeft Pier Alberto nog aanwezig willen zijn bij de Diaconie van de Fraterniteit in La Thuile, niettegenstaande de verslechtering van de ziekte die hem erg verzwakt had. Toen hij het woord nam voor wat zijn laatste bijdrage zou zijn, zei hij ons: ‘Ik geloof dat het van fundamenteel belang is dat wij rekening houden met de methode die God in onze geschiedenis gevolgd heeft; het is alsof Hij met ons omgegaan is als met het joodse volk. Het onbetwistbare karakter van een methode waarmee je je vol voelt, kortom, voelt dat je niets ontbreekt, voelt dat ze je op de juiste weg leidt’. Dank je wel, Pier, dat je tot op dit punt een vriend voor ons geweest bent! Dat je ons hebt opgeroepen ons te bekeren tot de aanwezige gebeurtenis, door ons de weg in herinnering te roepen die de Geest voor ons gekozen heeft om ons naar onze Bestemming te voeren, die Bestemming die jij nu eindelijk van aangezicht tot aangezicht mag zien.