Onbetaalbaar

Wie in de Rimini Meeting de tentoonstelling bezocht over secularisatie, waar het openingsartikel in dit oktober-nummer van Traces over gaat, zag beelden van kerken die omgetoverd waren tot restaurants, musea of zwembaden, en hoorde de Canadese filosoof Charles Taylor zeggen dat voor hem de interessantste vraag is waarom hij in de jaren zestig niet zoals zovelen van de kerk is vervreemd.
In de video komt zijn vraag naar voren tegen een achtergrond van momentopnamen met uitingen van authentieke aspiraties van hele generaties tot aan de onze toe, op allerei manieren vormgegeven en culminerend in de tragische drang naar een antwoord dat we onszelf niet kunnen geven. Maar ook zijn er die er de tekenen in "verstaan" van iets dat machtiger is dan de wind die hen omver dreigt te blazen.
Taylors vraag is ook vandaag nog relevant. Julián Carrón stelde hem opnieuw voor in de recente Dag van Opening van het Jaar, gepubliceerd op nl.clonline.org, waarmee de reis van de Beweging van CL voor het komende jaar wordt geopend: "Hoe komt het dat we niet zijn geëindigd zoals zovelen van onze leeftijdgenoten die de kerk hebben verlaten?"

Deze vraag onder ogen zien en niet voor lief nemen is het meest evidente feit op dit moment. "Als wij niet tot de woestijn behoren, dan komt dat door de genade die wij hebben ontvangen, de genade van het charisma dat de Heilige Geest aan don Giussani heeft gegeven, om de hele kerk te dienen"; dat wil zeggen, "door de weg die Christus heeft gekozen om ons tot Zich te trekken". Het geloof heeft een opening gemaakt en alleen "omdat het beantwoordt aan onze dorst naar volheid en bestemming", is het in ons leven doorgedrongen, zo vervolgde Carrón, voordat hij de audio inleidde van een toespraak uit 1976 waarin don Giussani met heel zijn wezen zei dat "er niets menselijker, revolutionairder en waarachtiger is dan dit", verwijzend naar het verlangen naar Christus dat de hartslag van zijn hele leven vormde en hem ademloos liet. "Wat baat het de mens als hij de hele wereld zou winnen en daarbij de betekenis van zichzelf zou verliezen? Wat kan een mens bieden in ruil voor zichzelf?"
De genade van het leven is een ontmoeting met zo'n stem, zoals die van Christus die als geen ander spreekt over de grenzeloze waarde van de persoon. "Als ik het woord 'ik' zou uitspreken met een minimum aan aandachtige tederheid", zei Giussani, zouden we zien dat niets vergelijkbaar is, dat niets zo belangrijk en onherleidbaar is. "Dit 'ik' is onbetaalbaar." Te midden van de rumoerige verwarring van het leven en de ruïnes waarin het kan afbrokkelen, wordt de mogelijkheid van een nieuw zelfbewustzijn geboren en herboren door de verrassing van een unieke blik die je toevallig tegenkomt.
Daarom keren we terug naar de Rimini Meeting, om stil te staan bij enkele voorstellen die veel mensen hebben geraakt, om ze te zien met de ogen van degenen die zich laten raken, van degenen die er voor het eerst waren of die concreet hebben bijgedragen, door mee te werken aan een tentoonstelling of door in een auditorium de stoelen in de rij te zetten. Er zijn mensen en gebeurtenissen met een andere boodschap, die aanleiding geven tot een concrete nieuwheid van leven omdat ze gevormd is door een ontmoeting.