Dit jaar was mijn tweede kruisweg met de CL-gemeenschap hier in Atlanta. Wat me vooral opviel, was hoe mooi de dag was. Het was zonnig weer, 24 graden, met een licht briesje. Studenten wierpen een frisbee en speelden Spikeball op Tech Green. Maar onze Redder, Leraar, Bruidegom zou op deze dag sterven. Ik kon het niet helpen, maar ik dacht terug aan die dag, tweeduizend jaar geleden. Christus loopt door de straten naar Calvarië. Was het een mooie dag? Een normale dag met mensen die hun eigen gang gingen? Lopen de mensen net zo gemakkelijk aan Christus voorbij als deze studenten vandaag de dag aan ons voorbij lopen? Of stopten ze en realiseerden ze zich wie deze man was? Terwijl we over Freshman Hill liepen, was er een vrouw aan het hardlopen. Toen ze ons aan de horizon zag verschijnen met het houten kruis van 1,5 meter hoog viel ze op haar knieën. Ze volgde ons op haar knieën tot we alle veertig voorbij waren, en toen stond ze op en rende verder. Deze vrouw herinnerde zich Christus. Ze zag Hem door ons heen, door deze gemeenschap. CL heeft me laten zien hoe Christus in Zijn passie en verrijzenis in mij woont. Het heeft me laten zien hoe Christus de harten van de mensen op deze campus kan raken door deze gemeenschap, op een mooie dag, door onze gedachtenis aan Zijn passie.
Kayla, Atlanta, Georgia



Ik kijk naar mijn foto's en ik herinner me onmiddellijk de stilte van dit alles. De stilte die wij met ons mee droegen en de stilte die het bracht aan hen die Zijn kruis zagen - en ik word herinnerd aan de stilte die Hij ook moet hebben ervaren.
Jackie, Kansas City, Missouri



Op een campus waar het normaal gesproken tijdens de lunch druk is met studenten, liepen we in stilte achter het houten kruis aan. Ik ervoer mijzelf meelopend met de vrouwen die Christus op Zijn kruisweg vergezelden terwijl zij Hem bijstonden in Zijn lijden. Af en toe stopte een voorbijganger om te kijken wat we aan het doen waren, en bad zelfs een paar ogenblikken met ons - misschien waren ook zij getroffen door deze plotselinge confrontatie van Christus' aanwezigheid in hun leven.
Vanessa, Notre Dame Universiteit, Indiana



"Fac ut ardeat cor meum in amando Christum Deum" (Maak dat mijn hart brandt van liefde voor Christus de Heer) zijn de woorden van het Stabat Mater die mij vergezeld hebben in het voorbereidende werk voor de kruisweg van dit jaar in het centrum van Chicago op Goede Vrijdag. Een offer dat ruimte heeft gegeven aan de erkenning dat tijd en ruimte werkelijk en godzijdank aan Hem toebehoren en waarin Hij binnenkomt door een eenvoudig "ja". Ik kan niet anders denken dan aan het geschenk om af en toe vrij te kunnen nemen om taken op me te nemen voor de Way of the Cross, zelfs binnen de vele deadlines op het werk; of aan de schoonheid van het diner dat sommigen van ons hadden met de bisschop Mgr. Mark Bartosic en enkele andere priesters van het aartsbisdom met wie een nieuwe vriendschap is begonnen. Dankzij de vaderlijke omhelzing en betrokkenheid van de bisschop was het dit jaar extra indrukwekkend om de herinnering aan Zijn passie te beleven door in stilte te lopen, te zingen, te bidden en Zijn kruis te volgen, met het deelnemend personeel en de vrijwilligers van het Kolbe House Jail Ministry bureau die zich bij ons voegden met gereïntegreerde gedetineerden, met de eerwaarde pastoor Roman en andere katholieken van de Oekraïense gemeenschap, of met Parris, een vertegenwoordiger van Cook County Jail Sheriff's office, om er een paar te noemen. Armoedig als we zijn ben ik vervuld van verwondering en dankbaarheid voor elk eenvoudig elk klein of groot aspect markerend "ja" van velen. Een "ja" tegen U, o Christus, dat nederig en verrassend tevoorschijn komt, zelfs onder lagen van dagelijkse afleiding en vergeetachtigheid. Zoals sommige vrienden zeiden: "Terwijl de moderne mens op een doorsnee vrijdagochtend opgaat in alledaagse zaken begeeft zich een groep vreemde mensen op weg terwijl zij zwijgend een kaal houten kruis volgen, eeuwenoude gezangen zingen en luisteren naar evangelielezingen. Het Mysterie van het Lijden van de Heer ontmoet opnieuw de onverschilligheid en verachting van de mens, soms nieuwsgierigheid, of soms -zelden- onhandige gebaren van eerbied van een voorbijganger - net zoals dat tweeduizend jaar geleden gebeurde. Hoe absurd zou het zijn om terug te denken aan een gebeurtenis die in zo'n ver verleden plaatsvond... als de zekerheid van de Verrijzenis er niet was geweest. Zonder de aankondiging dat Christus stierf en opstond voor mij, u en iedereen. Zonder de belofte dat Hij ons kwaad, onze dood, onze zonde komt verlossen, en uiteindelijk komt smeken om ons hart - het hart van de mens dat, bijna tenondergaand in het rumoer van de stad, in feite onherleidbaar alleen naar Hem verlangt."
Benjo, Chicago, Illinois



"Maar wil je me helpen het kruis te dragen?" In de ochtend voorafgaand aan onze kruisweg bleef mijn vierjarige zoon Xavier deze vraag ernstig stellen. Telkens als hij het vroeg, antwoordde ik halfslachtig dat hij inderdaad hulp zou krijgen. Het was gemakkelijker aan zijn verzoek te voldoen dan hem uit te leggen dat hij te klein was om het kruis te dragen en dat hij gewoon zou lopen en bidden, net als de rest van ons. Eindelijk, toen we allemaal goed ingepakt waren tegen de kou en de wind, kwamen we bij de start aan. Om eerlijk te zijn was ik Xaviers wens om het kruis te dragen zo goed als vergeten. We waren drie staties verder en stonden op het punt om weer verder te gaan toen ik opkeek en de kleine Xavier het kruis zag dragen met zijn vader. Ik was er buitengewoon door ontroerd. Ik vond het prima om toeschouwer te zijn, maar Xavier was niet tevreden als hij niet persoonlijk bij dit gebaar betrokken kon zijn. Er werd iets in mij wakker en ik werd eraan herinnerd dat in weerwil van al mijn afleiding en vermoeidheid toch ook ik een hoofdrolspeler wil zijn. Voor Xavier waren die stappen die hij zette door mee te helpen het gewicht van het kruis te dragen zijn gebed en zijn manier om Jezus lief te hebben.
Steph, Crosby, Minnesota



De CL-gemeenschap van Rochester (samen met gemeenschappen uit het naburige Cortland, Auburn en Houghton) herdacht het lijdensverhaal van onze Heer door in stilte een wandeling van 3 mijl te maken, waarbij onderweg werd gestopt bij de kruiswegstaties (meestal verlaten kavels en parkeerplaatsen). We waren met ongeveer dertig mensen. Terwijl we liepen, kwamen mensen uit hun huizen of toeterden met hun auto's als ze voorbij reden. Een man stopte onze processie voor de St. Michael's om te vragen waarom, als Jezus is opgestaan uit de dood, we Hem nog steeds tonen aan het kruis? Pater Peter Mottola legde uit dat we ons willen herinneren hoeveel Hij van ons houdt, en wat Hij voor ons gedaan heeft. We nodigden de man uit om bij ons te komen voor onze laatste statie in de St. Michael's. Na te zijn gebleven en met ons gebeden te hebben zei hij: "Het voelt goed om uitgenodigd te zijn".
Rita, Rochester, New York



Terwijl ik mij begaf naar de kruisweg vroeg ik mezelf af: "Waarom gaan we deze kruisweg lopen, midden in de stad? Zullen de mensen ons gewoon zien als de zoveelste groep religieuze fanatici? Wat is het nut hiervan?" Overweldigd door deze vragen kwam ik, ontredderd, aan bij de Boston Common, waar mijn man, die in het koor zong, mijn beide dochters, Teresa (3,5 jaar) en Mary (1,5 jaar), aan mij overdroeg. Mary wilde alleen maar uit de kinderwagen om de omgeving te verkennen, terwijl Teresa al overal heen rende. De kruisweg begon, en mijn situatie verbeterde niet. Teresa wilde niet luisteren, en als ik bij Mary wegging gilde ze. Ik was klaar om in te pakken en naar huis te gaan. Maar er was een spanning in mijn hart die me tegenhield en fluisterde "blijf hier". Op dat moment kwam pater Luis, die Mary hoorde gillen, dichter bij de kinderwagen en begon Mary met fluisterende stem uit te leggen wat er bij de eerste statie aan de hand was. Mary kalmeerde. Op hetzelfde ogenblik zag ik Paolo, Teresa's klasgenoot, en ik nodigde Teresa uit om bij hem te blijven. Ze ging naast hem staan en werd ook stil. Ik was stomverbaasd over hoe er voor me gezorgd werd. Ik voelde een tederheid naar mezelf toe en omdat ik begeleid werd, was ik bereid Hem te vergezellen. Op dat moment begreep ik dat ik de kruisweg in de eerste plaats voor mezelf doe, omdat ik Hem moet volgen. En dat zou niet mogelijk zijn (letterlijk!) zonder een christelijke begeleider. Sommigen zullen zich afvragen wie we zijn, sommigen zullen ver weg blijven, anderen zullen ons volledig negeren, maar ook al hopen we dat dit gebaar bij sommigen een vraag zal oproepen (ik hoorde een meisje zeggen: "Ik was vergeten dat het Pasen was"), dit gebaar is er in de eerste plaats voor mij, voor mijn bekering. Een bekering die elk moment moet gebeuren.
Laura, Boston, Massachusetts