Danny
Mijn naam is Danny Abdallah. Ik ben de man van een liefhebbende vrouw, Leila en de trotse vader van zeven kinderen: Antony, Angelina, Liana, Sienna, Alex, Michael en onze nieuwe aanwinst, baby Selina. Mijn vrouw en mijn kinderen zijn mijn reden om te leven. Zij zijn mijn doel om elke dag wakker te worden.
Vandaag is het Antony's 16e verjaardag. In 2015, toen hij 9 jaar oud was, droomde hij over Jezus, en Jezus vroeg hem: "Wat wil je worden?" In zijn droom antwoordde Antony dat hij een heilige wilde worden, en Jezus antwoordde: "Ik zal je meenemen naar de hemel."
Ik deed het af als slechts een droom. Maar op 1 februari 2020, vervulde Jezus zijn belofte.
Het was een perfecte zomerdag. Zeven kostbare, schattige kinderen gingen een ijsje halen voor de 13e verjaardag van mijn nichtje.
Wat een onschuldig en leuk uitje voor de kinderen had moeten worden, liep uit op een van de ergste verkeersongelukken die Australië de laatste tijd heeft gekend.
De kinderen werden aangereden door een dronken en aan drugs verslaafde bestuurder die in deze rustige straat in de voorsteden reed met een snelheid van 150 km per uur: drie keer de wettelijke maximumsnelheid. Hoe kan één auto zeven kinderen tegelijk aanrijden? Zelfs als script voor een horrorfilm hadden ze dit niet kunnen bedenken.
Ik kwam op de plaats waar het was gebeurd. Het was alsof ik een slagveld na geleverde strijd betrad. Vier kinderen zijn dood; hun kleine, fragiele, tere lichaampjes bijna onherkenbaar. Tot wie richt ik me het eerst?
Samen met Antony, Angelina en Sienna, werd hun mooie, liefdevolle nichtje Veronique Sakr gedood. Een andere neef, Charbel Kassas, raakte zo zwaar gewond dat hij maandenlang in coma werd gehouden. Zijn zus, Mabelle en mijn dochter, Liana, werden ook geraakt en waren getuige van alles.
Vier levens verloren. Drie families stuk. Een uitgebreide familie verwoest. Een gemeenschap in ongeloof en een natie in rouw.
Meer politie, paramedici, ambulance- en brandweerwagens arriveerden. Ze zetten het plaats delict af en duwden me naar buiten. Van veraf zag ik de politie Antony, Angelina, Sienna en Veronique met een wit laken bedekken. Ze waren overleden. In mijn hart zei ik tegen God: "Dit is groter dan ik, ik geef dit aan U over."

Leila
Ik kwam kort na Danny aan op de plek waar vier van mijn kinderen waren geraakt, meer dan de helft van mijn familie. Het was afschuwelijk. Mensen schreeuwden om me heen, maar ik was kalm. Ik begon te bidden en vroeg de mensen om me heen te bidden omdat ik geloofde dat God een wonder zou verrichten. Niets is onmogelijk bij Jezus. Ik was ervan overtuigd dat Hij mijn kinderen niets zou aandoen.
Liana kwam bloedend naar me toe. Ze moest naar het ziekenhuis. Ik ging met haar mee in de ambulance, nog steeds gelovend dat de andere kinderen met ons mee zouden gaan. Pas toen Danny met vier priesters in het ziekenhuis aankwam, besefte ik dat drie van mijn kinderen waren overleden. Ik huilde, schreeuwde en smeekte dat het niet waar was.
Twee dagen later, toen Liana geopereerd moest worden, ging ik terug naar de plaats delict. De plaats was bedekt met bloemen. Ik knielde neer op de plek waar elk van de kinderen lag nadat ze waren geraakt en bad een Onze Vader, een Weesgegroet en het Fatima Gebed. Ik bad zeven keer, voor elk kind één keer. Ik voelde me zwaar, alsof ik de kruisweg liep en ik alleen maar Jezus aan het kruis kon zien.
Toen de media op me afkwamen, waren ze sprakeloos. Wat vraag je aan een moeder die in een oogwenk de helft van haar kinderen verloor? Ik sprak vanuit mijn hart. Ik vertelde hen: Danny en ik waren gezegend met zes prachtige kinderen. Ze hielden ervan de daklozen te voeden bij 'Team Jezus'. We leerden onze kinderen de rozenkrans te bidden, van elkaar te houden en de bijbel te lezen. Toen ik het over de chauffeur had zei ik: "Ik haat hem niet, ik denk dat ik hem in mijn hart vergeef, maar ik wil dat de rechtbank eerlijk is." Ik wist niet wat de impact van deze woorden zou zijn. Ik geloof dat de Heilige Geest mijn lippen bewoog om woorden van vergeving te spreken. De media vroegen me hoe de mensen konden helpen; ik vroeg hen om de kruisweg te komen bidden op de plaats. Duizenden kwamen die nacht opdagen om te bidden. Toen vroeg ik hen om de rozenkrans te bidden en duizenden kwamen de volgende nacht weer. En de nacht daarna. Elke nacht tot aan de begrafenis.
De nieuwsberichten gingen meer over vergeving en geloof dan over het ongeluk. Hoe kan ze vergeven? Waarom zou ze de man vergeven die zeven kinderen aanreed? Waarom zou ze nog vertrouwen hebben? Hoe kan ze nog van een God houden die haar dit heeft aangedaan? Zoals Danny zei, dit was veel groter dan ons.

Danny
Ik was niet verrast dat Leila zo snel voor vergeving koos. Iedereen die Leila kent, weet dat ze voor vergeving zou kiezen. Wij komen uit een grote, uitgebreide Libanese, Maronitische katholieke familie. Hoe groter de familie, hoe groter de problemen, hoe groter de hoeveelheid liefde en vergeving die je nodig hebt.
Leila en ik hebben ons gezin opgebouwd op gebed. In de 18 jaar van ons huwelijk hebben we consequent het Onze Vader gebeden, waarin we God vroegen om "vergeef ons onze schulden zoals ook wij aan anderen hun schulden vergeven". Dat is een zeer krachtig gebed als je het meent.
Vrienden, vergeving is onze weg naar heiligheid.
Dagen voor het ongeluk liep ik langs het strand met mijn zoon Antony. Het schooljaar stond op het punt te beginnen. Als vader was ik bezorgd over de keuze van zijn vrienden. Ik legde hem haarfijn uit dat de dagelijkse keuzes die hij maakt bepalend zouden zijn voor het type man dat hij zou worden. Ik realiseerde me toen niet dat deze woorden voor mij waren.
De dag dat mijn kinderen het eeuwige leven ingingen, stond ik voor een keuze.
Welk pad neem ik? Neem ik de weg van destructie of de weg van opbouw? Probeer ik de pijn te verdoven met drugs en alcohol, of kies ik ervoor om deze pijn te omarmen?
De pijn is ondraaglijk. Ik draag het al sinds de dag van de tragedie. Ik heb slapeloze nachten, en er zijn dagen dat ik me hopeloos voel.
De keuze die ik zou maken zou mijn pijn niet wegnemen, maar het zou bepalen waar mijn familie en ik de rest van ons leven zouden zijn. Ofwel zouden we in de vallei van pijn en verdriet blijven steken, ofwel zou ik hen naar een hoger gelegen gebied kunnen leiden.
Ik koos ervoor om mezelf te vergeven omdat ik mijn kinderen had gezegd dat ze moesten gaan wandelen. Ik koos ervoor om de dader te vergeven in gehoorzaamheid aan mijn Vader in de hemel. Als mijn kinderen hier vandaag waren, zouden ze zeggen: "Papa, vergeef hem."
Jezus Christus, mijn mentor en leraar, is het ultieme voorbeeld van vergeving. Nadat Hij was geslagen, bespuugd en aan het kruis gehangen, zei Jezus: "Vergeef het hun Vader, want zij weten niet wat zij doen." Zijn gezegende moeder keek toe hoe haar Zoon 12 uur lang leed zonder Hem aan te raken en koos er toen voor om de discipelen te vergeven die haar Zoon in de steek hadden gelaten.
Ik heb het lijdensverhaal zo vaak gehoord toen ik opgroeide, maar pas nu, na zo'n zwaar verdriet, begrijp ik de betekenis ervan. Het is nu logisch. In het leven gaat het er niet om of we lijden, maar wanneer we zullen lijden. Ik dien geen God die me op de proef stelt. Ik dien een God die voor mij veel heeft geleden. De God die wij dienen is een goede vader die zegt: "Laat mij eerst gaan. Ik zal je laten zien hoe je je door het ergst denkbare lijden heen moet slaan." En de weg er doorheen is vergeving.
Vergeving is meer voor de vergever dan voor degene die je vergeeft. Wanneer je de ander vergeeft, begin je te helen.
Vergeving is niet een enkele actie op een bepaald moment. Het is nu meer dan twee jaar geleden, en elke dag moet ik er voor kiezen om mezelf en de chauffeur te vergeven, om me niet in haat terug te trekken. De dagelijkse keuze om te vergeven is niet gemakkelijk, maar het is onze weg naar heiligheid.
Ik moet God dagelijks om vergeving vragen en blijven vergeven, zodat mijn gezin niet in de greep van het trauma van die nacht zal blijven.
Als ik wraak, bitterheid en woede in mijn ziel heb, zullen mijn kinderen hetzelfde hebben, want ze doen wat je doet, niet wat je zegt. Ik realiseerde me dat ik voor hen moest doen wat God voor mij heeft gedaan. Hij liet me zien hoe je door het ergste soort lijden heen kunt gaan en toch diegenen kunt vergeven die Hem dit hebben aangedaan.

Leila
Danny en ik staan hier met een boodschap van God voor jullie allemaal. Het is de kernboodschap van het Christendom. Het zijn de laatste woorden die Jezus sprak aan het kruis: het is vergeving.
Het is een keuze die je maakt. Een keuze om woede en bitterheid los te laten. Er zit kracht in vergeving.
Er is vrijheid in vergeving.
Vergeving is een teken van kracht, niet van zwakte.
Vergeving is een geschenk dat je jezelf en anderen geeft. Vergeving stelt je in staat grootsheid te bereiken.
Jezus vraagt ons te vergeven en legt uit waarom we moeten vergeven: want zij weten niet wat zij doen. Mensen zijn verblind door de zonde.
Mijn mooie dochter, Liana, mijn inspiratie, herinnert me eraan dat er een "ik" in vergeven zit. Het betekent dat het begint bij ieder van ons. Neem het initiatief en vergeef onvoorwaardelijk. Ik hoefde niet te wachten tot de chauffeur zich verontschuldigde of om vergeving vroeg. Ik nam het initiatief. Het begon vanuit mijn hart, verspreidde zich naar mijn familie, onze uitgebreide familie, onze lokale gemeenschap, ons land en - zoals we hier vandaag voor u staan - de hele wereld.
Dankzij vergeving kon mijn huwelijk overleven. Het heeft Danny en mij geleerd naar elkaar te kijken met ogen van medeleven en empathie. Vergeving heeft het genezingsproces in ons allemaal op gang gebracht. Onze kinderen kunnen weer naar de toekomst kijken, ze kunnen weer dromen en het belangrijkste, ze kunnen weer in God geloven. Liana was in staat om met empathische ogen naar de chauffeur te kijken en hem te vergeven.
Ik had niet gedacht dat we op Antony's verjaardag in het Vaticaan zouden zijn om de wereld over vergeving te vertellen en van hieruit wil ik mijn zoon een gelukkige, hemelse 16e verjaardag wensen. Ik ben onze bisschop, Antoine-Charbel Tarabay, dankbaar dat hij ons de gelegenheid heeft gegeven om hier te zijn. Hij heeft ons voorgedragen om te spreken, maar de Heer heeft het mogelijk gemaakt. De Heer heeft ons nooit in de steek gelaten.
Door Gods genade en barmhartigheid waren we in staat te vergeven. Jezus vroeg ons om zeventig maal zeven maal te vergeven. Oefen vergeving op een dagelijkse basis. Als je in staat wilt zijn om iets groots te vergeven, begin dan met jezelf en je familie te vergeven. Zoek Gods barmhartigheid, liefde en vergeving van zonden in de biecht.
Ik spreek niet vanuit een plaats van perfectie. Ik ben verre van perfect. Je kunt het Danny voor de camera vragen en hij zal je vertellen dat dit waar is.
Is iemand van jullie volmaakt? Niemand van ons is perfect. Onze kinderen waren niet perfect. De heiligen waren ook niet perfect. Hoe minder perfect we zijn, hoe meer kans we hebben om vergeving te vragen. Liefde is iemand liefhebben in zijn onvolmaaktheid en zonde en hem om het even te vergeven. Wij zijn allen geroepen om heiligen te zijn door liefde en vergeving.
Vergeving als onze weg naar heiligheid begon niet op de dag dat onze kinderen van ons werden weggenomen, en het eindigde niet op de dag dat we de chauffeur vergaven. Vergeving is een spier. Het wordt sterker als je het blijft gebruiken. Het moet een vast onderdeel zijn van het leven van elk christelijk gezin.
Vergeving heeft ons genezing en vrede gebracht. Mijn hart is gebroken, maar ik heb er vrede mee omdat ik weet dat mijn kinderen in de hemel zijn. Ze zijn bij Jezus. Ik ben het dichtst bij mijn kinderen als ik in de mis ben. Als je op je zwakst bent, ga dan naar de kerk en huil op Jezus' schouder.
Iedereen heeft een kruis te dragen. We kunnen niet controleren wat ons overkomt, maar we kunnen wel kiezen hoe we reageren. Neem de controle over je leven: Toon berouw, heb lief, vergeef, ga te biecht en wees nederig. Dit is onze weg naar heiligheid.

Danny
Ik zie geloof als een spirituele bankrekening. Elke goede daad, elke daad van vriendelijkheid, elk gebed, elke keer dat je vergeeft en elke keer dat je liefhebt maak je een storting. Je doet dit zodat je op de donkerste dag van je leven, als je niets meer te geven hebt, je naar je geloofsrekening kunt gaan en geld kunt opnemen. We moesten dat doen op 1 februari 2020.
Wij bidden dat jullie nooit iets zullen meemaken wat lijkt op het leed of verdriet dat wij hebben meegemaakt. We hopen dat jullie nooit zoiets groots hoeven te vergeven. Maar jullie moeten je voorbereiden op het leed dat komen gaat. Als we jullie vandaag iets kunnen meegeven, dan zou het zijn om jullie aan te moedigen om te bidden, om elke dag vergeving te schenken en om jullie kinderen te leren hetzelfde te doen.
Na elke dood is er een opstanding. Leila en ik hebben het voorrecht gehad vernomen te hebben van veel mensen die hebben vergeven en zich met elkaar hebben verzoend sinds ze ons verhaal hebben gehoord. Elk van deze verhalen is een opstanding.
Ter nagedachtenis aan onze kinderen hebben we van de tragedie een dag van vergeving gemaakt. i4Give Day is in Australië een dag die nu elk jaar op 1 februari wordt gevierd en het is een beweging die het hele jaar doorgaat.
Mensen snakken naar vergeving en beginnen te begrijpen welke vrijheid dat met zich meebrengt. Het is niet alleen een boodschap voor katholieken of christenen. Het is voor de hele wereld. Het is een humanitaire boodschap. Het is een weg niet alleen naar heiligheid, maar naar vrijheid. Wij als katholieken hebben de plicht de boodschap van vergeving te verspreiden. Met Gods hulp, laten we een verschil maken in de wereld. Laten we een verschil maken in de wereld.