Wij zijn drie vrienden van de beweging in Antwerpen. Na Pasen besloot een van hen, degene met wie we meer vertrouwd raakten, terug te keren naar zijn vaderland. Door het werken vanuit huis en de social distancing i.v.m. de pandemie, was het moeilijk geworden om elkaar te zien. De conferentie en opleiding waar ik al twee jaar op had gewacht maakte me steeds meer bewust van de intensere menselijke verlatenheid. En daarbij kwamen nog de moeilijkheden die de beweging ondervond.....

Dus vertrok ik naar het eiland Texel waar de zomervakantie met vrienden uit Nederland zou plaatsvinden. Ik moest de Heer weer aan het werk zien, en ik werd onverwacht overrompeld. Vanaf de eerste avond was er onder ons -140 volwassenen, tieners en kinderen- een sfeer van verwachting en het verlangen om samen te zijn. De volgende dag ontbijt ik met een vriend van mij die vanwege zijn ziekte de inleiding tot de vakantie niet had kunnen bijwonen. Zijn vrouw en ik begonnen hem te vertellen wat ons het meest geraakt had en toen ik hem een zin uit mijn aantekeningen voorlas, dacht ik tot mijn verbazing: "Wat is dit voor plek, waar zelfs bij het ontbijt geen tijd wordt verspild aan de meest prangende vragen?"

Vervolgens gingen we op pad voor een wandeling door het Nederlandse landschap, sommigen op de fiets, anderen te voet. 's Avonds zag ik Teresa weer, net terug van haar korte vakantie met GS-studenten uit Spanje, en ik vroeg haar meteen om het getuigenis dat we zouden gaan horen van het Nederlands naar het Italiaans te vertalen. Teresa's vader zei tijdens de samenkomst: "Ik ben zeer dankbaar voor deze dagen die mij hebben doen beseffen dat de vervulling van de belofte iets wezenlijks voor mij is. Als ik zie hoe mijn kinderen opgroeien volgens het voorstel van de beweging besef ik dat ik een nederige medewerker ben van Zijn werk en een toeschouwer van deze vervulling."

Op de derde dag maakten we een tocht naar de vuurtoren, veertig kilometer fietsen, twee aan twee. Zodra we vertrokken, bevond ik me naast Francesco. "Ik kwam helemaal uitgeput aan bij de vakantie. Ik wilde niet eens komen omdat ik dacht dat tijd doorbrengen met 140 mensen niet de beste remedie tegen vermoeidheid was. Maar zodra ik voet zette in het hotel dacht ik: dit is wat ik echt nodig heb. Ik voelde mezelf plotseling als herboren en in volkomen vrede.

Na het parkeren van onze fietsen, terwijl we op weg waren naar de vuurtoren voor de lunch, sloot een andere vriend zich aan bij het gesprek over wat ik de afgelopen maanden had beleefd. "De eenzaamheid is in ons eigen ik verslagen. Christus begint opnieuw met jou, op dit strand, hier in Texel", zei hij tegen me, en voegde eraan toe: "Maar wil je opnieuw met Hem beginnen?" "Ja!" In een oogwenk hervond ik de energie om te "beslissen", en onmiddellijk beseften we dat er Iemand onder ons was, die was gekomen om opnieuw het initiatief te nemen binnen die menselijke en tegelijk goddelijke aantrekkingskracht die zich voor onze ogen afspeelde. Christus, die ik lang buiten de werkelijkheid had gehouden, was terug in mijn dagelijks leven. Mijn hele gemoedstoestand en de omstandigheden waarmee ik op vakantie was gekomen, waren belangrijke vehikels om mijn roep dringender te maken. De volgende dagen werden een crescendo van dankbaarheid voor ieder van ons, zozeer zelfs dat men bij de laatste bijeenkomst niet kon ophouden te vertellen wat er gebeurd was.

Ondertekende brief