In de brief die hij aan de hele beweging heeft geschreven spreekt hij van "een echt nieuw begin." Davide Prosperi legt uit wat er gebeurd is tijdens de audiëntie bij de paus op 15 oktober, die "alle mogelijke verwachtingen overtrof". Daarom - voegt de voorzitter van de Fraterniteit van CL eraan toe - "overheerst één gevoel boven alles: dankbaarheid. Dankbaarheid jegens God voor het geschenk van don Giussani en zijn charisma", jegens de stichter van Gemeenschap en de Bevrijding die erkend moet worden omdat hij "ons volk" heeft samengebracht rond de leiding van de Kerk.

En natuurlijk is er dankbaarheid jegens de paus "voor de liefdevolle en diepgaande woorden die hij aan Giussani heeft opgedragen" en voor het feit "dat hij ons niet alleen heeft getoond wat wij moeten nastreven maar ook de weg die wij moeten afleggen om daar te komen". Dit is niet vanzelfsprekend. CL maakt een moeilijke tijd door. Na het overlijden van de stichter en de te verwachten verwarring die daarop volgde zijn er ook diepgaande meningsverschillen ontstaan over de interpretatie van het charisma en de aanpassing ervan aan de tijd waarin wij leven.

Het is een "crisis" die leidde tot de benoeming van de aartsbisschop van Taranto, Mgr. Filippo Santoro, tot "bijzonder gedelegeerde" van de "Memores Domini" (de vereniging van gewijde leken) en het terugtreden van don Julián Carrón als voorzitter van de Fraterniteit van CL.

Hij werd op 21 september 2021 opgevolgd door Prosperi, 50 jaar oud, getrouwd en vader van vier kinderen, hoogleraar biochemie en directeur van het centrum voor nanogeneeskunde aan de universiteit van Milaan-Bicocca. "De ontmoeting met de paus," legt hij uit, "heeft op duidelijke en expliciete wijze de taak gespecificeerd die de Kerk aan de beweging toevertrouwt.
Ons is om een authentieke bekering gevraagd om de genade van het van Giussani ontvangen charisma te herontdekken en nog meer te kunnen genieten van de schoonheid van het gezelschap van Christus in onze gemeenschap, zodat we dat aan iedereen kunnen doorgeven. In die zin, hoe meer we bereid zijn de stappen te volgen die paus Franciscus ons heeft aangegeven, hoe meer ons gezelschap een plaats vol licht, eenheid en hoop zal zijn, voor de hele Kerk en de mensheid."



Onder de stappen die paus Franciscus aangeeft komt de oproep om de recente verdeeldheid en tegenstellingen te overwinnen sterk naar voren.
In de afgelopen maanden heeft de Kerk meermaals ingegrepen en de rol van het leiderschap binnen het leven van de beweging verduidelijkt. De paus heeft ons eraan herinnerd dat don Giussani een aanwinst is, een waarde, een geschenk voor de hele Kerk, niet ons eigendom. Na de dood van de stichter, zoals de paus zei, moet het ons niet verbazen dat er momenten van verbijstering, moeilijkheden en zelfs verschillende interpretaties zijn van wat we hebben meegemaakt.

Het gaat erom stappen vooruit te zetten.
Wat we nu meemaken is volgens mij niet langer een overgangsperiode, maar een nieuw begin. De paus en de Kerk hebben met gezag ingegrepen en zeggen tegen ons: wij staan achter jullie, wij gaan samen op weg. Voor mij is dit de periode van heropleving.

Een van de meest besproken onderwerpen is de interpretatie van het charisma. Het is een kwestie die zowel het interne leven van de beweging betreft als haar relatie met de kerkelijke autoriteit.
De ontmoeting met de paus heeft ook kunnen plaatsvinden dankzij het gezelschap van het Dicasterium voor de Leken, het Gezin en het Leven, dit hele jaar door, dat ons heeft begeleid bij de noodzakelijke stappen en deze samen heeft geverifieerd, steeds met grote beschikbaarheid. En wij hebben ons aan haar toevertrouwd. Ik geloof dat wederzijds vertrouwen de fundamentele voorwaarde is voor deze nieuwe fase.

Er zijn echter ook momenten van oneingheid geweest.
Als mettertijd de zekerheid, dat het de Geest van God is die alles bestuurt door de Kerk die Hij gewild heeft, niet de overhand krijgt zullen er op den duur misverstanden en wrijvingen ontstaan.

U staat aan het begin van uw termijn als voorzitter van de Fraterniteit van CL. Wat is uw grootste zorg?
Ik kan niet zeggen dat ik bezorgd ben in de angstige zin van het woord. Op de audiëntie bij de Paus heb ik duidelijk gezien dat niets van ons afhangt; het is een Ander die handelt. De aanwezigen lieten zien dat deze geschiedenis, deze werkelijkheid, door God gewild was en is. In die zin ben ik sereen, zeker en tegelijkertijd toegewijd, met al mijn beperkingen, om te beantwoorden aan de taak die mij is toevertrouwd. Het is een verantwoordelijkheid die me op mijn benen doet trillen maar die ik draag in gemeenschap met hen die haar met mij delen. Ik geloof dat het charisma is als een adelaar: we kunnen er niet aan denken hem te verzorgen door hem in een kooi op te sluiten. Want door dat te doen, zal hij zichzelf na verloop van tijd plukken; hij zal ziek worden tot hij sterft. De adelaar moet vliegen.

En waar moet die vlucht heen?
Ik denk dat de weg die nu begint allereerst die van de missie is: in de verschillende sferen van de samenleving, zoals dat altijd al het geval is geweest sinds onze oorsprong, en in de wereld. In het bijzonder op plaatsen van armoede, zoals de paus ons heeft gevraagd, op plaatsen van menselijke nood, waar eenzaamheid heerst.

U sprak over een nieuw begin. Wat zijn de noodzakelijke stappen voor de komende reis?
Allereerst de vernieuwing van de missionaire impuls, te vertalen in de vormen van de drie fundamentele dimensies van het christelijk leven: cultuur, naastenliefde en missie in strikte zin. Op korte termijn heeft de paus ons uitdrukkelijk gevraagd - en dit is voor ons al een concrete verbintenis - om hem te begeleiden in zijn profetie voor vrede, voor naastenliefde en voor missie in alle landen en culturen.

Een aspect dat altijd heel belangrijk is geweest voor het leven van de beweging is de aandacht voor de politiek. De dag na de Italiaanse verkiezingen gaf u commentaar op de uitslag van de stemming, waarbij u vooral herinnerde aan een gevoel van verantwoordelijkheid.
Als ik iets zou moeten zeggen tegen de nieuwe meerderheid die begint te regeren, zou ik het hebben over verantwoordelijkheid tegenover het hele land, niet alleen tegenover degenen die op hen gestemd hebben. Dit impliceert een gevoel van bewustzijn en kennis van de behoeften en vragen van iedereen.

Van de oorlog, tot de post-Covid periode, tot de hoge energierekeningen, er zijn veel en dringende problemen.
Verantwoordelijkheid betekent zeker reageren op behoeften, maar het betekent niet dat degene die aan het roer staat voor alles moet zorgen en alles moet beheren. Ik hoop dat de nieuwe meerderheid, zoals zij tijdens de verkiezingscampagne heeft aangekondigd, ruimte zal laten voor het initiatief dat uit de civiele maatschappij voortkomt en de ontwikkeling van een subsidiaire cultuur zal aanmoedigen. Een groot deel van het oordeel over de nieuwe regering zal hierop terug te voeren zijn. Wij vertrouwen erop dat dit de kans krijgt om voorstellen te doen, bij te dragen, te bouwen.

Dat is een verantwoordelijkheid die u als beweging ook wilt nemen.
Absoluut ja, vooral op het gebied waarvoor wij het meest verantwoordelijk zijn, namelijk opvoeding. Opvoeding is op dit moment de grootste urgentie, meer nog dan de energiecrisis.

Het is nu honderd jaar geleden dat don Giussani werd geboren. Welk aspect van hem fascineerde u het meest?
Op persoonlijk vlak, omdat ik het geluk had hem te leren kennen en tijd met hem door te brengen, was het vooral zijn blik. Als je naar hem keek had je de indruk dat de hemel in zijn ogen scheen. Ik bezocht hem vaak, ook vanwege mijn verantwoordelijkheid in de beweging. Wat ons gespreksonderwerp ook was, al ging het gewoon over muziek, ik kwam zekerder thuis en voelde me nuttig. En door tijd met hem door te brengen, hem te ontmoeten, hem te volgen, was Christus overal. Dit was heel duidelijk. Jezus was zo alomtegenwoordig in zijn herinnering, in zijn manier van kijken, dat Hij de definitie van zijn leven werd. Dat werd onvermijdelijk weerspiegeld in zijn manier van omgaan met mensen en in het leiden van een werkelijkheid als de onze.

Waarin bestaat de beweging's grootste actualiteit?
Ik zou zeggen in haar radicale karakter, dat wil zeggen in haar radicale voorstel om het geloof te beleven. Vandaag vragen we ons af wat we moeten doen om de harten te bereiken van de mensen van onze tijd, die zo onbedreven zijn om ook maar de geringste zekerheid over iets te hebben. Maar de geschiedenis leert ons dat terwijl koninkrijken en keizerrijken zijn vergaan de Kerk blijft bestaan. En zij blijft omdat de inhoud van haar boodschap geen ideologie is, maar de aanwezigheid van Christus. Giussani zette elk moment in op deze aanwezigheid, en dat is waartoe ook wij nu geroepen zijn, door hem na te volgen. Niets meer. Het lijkt weinig, maar het is alles.

Avvenire, Oktober 26, 2022