Op 10 december stierf plotseling onze 18 maanden oude zoon Trevor. Hij werd op de 9e ziek en om 9 uur de volgende dag was hij overleden. Het bleek dat hij een zeldzame, invasieve vorm van streptokokken had die in bepaalde geïsoleerde gevallen snel de dood kan veroorzaken. Hij was een opmerkelijk gezond kind geweest, en we hadden nooit vermoed dat er iets ernstigs aan de hand was tot het te laat was.

We zullen ons leven lang proberen te begrijpen wat er die dag is gebeurd. We zullen worstelen met de traumatische omstandigheden van zijn dood en het zware gewicht van zijn afwezigheid voor altijd meedragen. Maar we zullen ook ons leven doorbrengen met het begrijpen van de vele krachtige genaden die we in deze tijd ontvingen, en we willen die vastleggen en delen met anderen. We staan met ontzag voor twee dingen: het mysterie van zijn leven en de nabijheid van zovelen die we na zijn dood ontvingen. Over enkele van zijn eigen ervaringen schreef pater Rich Veras eens: "Ik kan niet ontkennen dat ik te midden van deze slechte dingen het goede heb zien opbloeien. Het goede is niet minder echt dan het kwade" (Wijsheid voor het dagelijks leven uit het boek Openbaring, 37).

Aan Trevors sterfbed in het ziekenhuis waren we verbaasd op te kunnen merken dat onze rede ons niet in de steek had gelaten. Naast zijn kleine, stille lichaam voelden we een heel duidelijk oordeel in ons opkomen, dat nog steeds niet is vervaagd: Trevor was alleen maar goed, helemaal goed - puur geschenk. Dit besef was pijnlijk, het ging gepaard met pijn en was er onlosmakelijk mee verbonden: de pijn van het niet weten wanneer we hem weer zullen zien, het gevoel dat we nooit bij zijn aanwezigheid hadden stilgestaan, het gevoel dat ons leven, dat zo aan zijn ritme was gebonden, radicaal zou worden omgegooid. Maar deze pijn onthulde ook de diepe schoonheid van het geschenk dat hij was. Door deze paradox werden we in die kamer in het ziekenhuis omringd. Alleen stilstaan bij ons verdriet, en zijn goedheid vergeten, is een vlucht voor de waarheid; het is geen volledig beeld van wat ons gezin is overkomen.

Trevors begrafenis was een prachtige dag, zelfs op de meest surrealistische momenten. Het was voor ons een kans om zijn nieuwe rustplaats bij de heiligen te begrijpen, zijn kleine witte kist midden in een kerk omringd door beelden van hen. We zagen mensen in de rij staan en bidden voor zijn lichaam, en we herinneren ons hun gezichten en de uitdrukkingen in hun ogen. We herinneren ons dat we vervuld waren van een merkwaardige vreugde toen zijn kist werd geopend, en de schoonheid van het CL-koor dat "What Child Is This?" zong toen de kist werd gesloten. We horen nog de toon van de stem van bisschop Wingle toen hij de mis opdroeg, we zien het gezicht van de pastoor van de basiliek voor ons, we herinneren ons dat we de begrafenisondernemer zagen huilen. Het was overweldigend en grenzeloos rijk. Meer dan puur verdriet voelden we een ongelooflijke intensiteit.

Dit gevoel van gemeenschappelijke intensiteit werd voortgezet toen de kinderen van onze CL-gemeenschap de week daarop Trevor vierden door hun kerstspel aan hem op te dragen. Het ontroerde ons hoe andere ouders niet bang waren voor ons of voor Trevors nagedachtenis, ook al herinnerde die hen aan de sterfelijkheid van hun eigen kinderen. Ze zetten Trevors foto zelfs op een tafeltje voor in de kerk om hem te gedenken. De priester van de kerk stopte de foto niet weg na het kerstspel. Inplaats daarvan zette hij Trevor's foto op het zijaltaar, en daar bleef het onafgebroken in de week voor Kerstmis. We gingen 's morgens naar de kerk om deze merkwaardige situatie mee te maken: het gezicht van onze zoon naast de mysteries van de mis. Zijn gezicht was het uitgangspunt van elke dag. Alles waarover in de mis werd gesproken, voelde voor ons volkomen geloofwaardig tegenover het mysterie van zijn gezicht. Trevors gezicht is voor ons nu een nieuw begin, op een nog diepere manier dan toen hij nog leefde. Het heeft ons kennis laten maken met een vorm van contemplatie die geen kunstmatige constructie is, maar een die volledig gegrond is in de werkelijkheid. Het is een betrouwbare herinnering aan het mysterie van God.

Toen Trevor stierf, werden we op ongelooflijke wijze door anderen ondersteund. Dat begon al op het moment dat hij stierf. Twee vrienden van onze fraterniteit, Ben en Claire, kwamen onmiddellijk naar de eerste hulp. Ze aarzelden niet om bij ons te komen of bij zijn lichaam te blijven zitten. Het is één ding als je vriendschappen gaan over gezelligheid en je op je gemak voelen, het is iets anders als je vrienden hebt die in je ergste uur, staande voor zo'n verschrikkelijk drama, bij je zijn. Weken later vragen we ons nog steeds af waar deze moed vandaan komt. Wie zijn die mensen die, niet afgeschrikt door een zinloze dood, zich naar ons spoeden in de zekerheid iets goeds tegen te komen?

"Wie zijn deze mensen?" werd een voortdurend terugkerende vraag in de week na Trevors dood. Zonder schroom kwam Bisschop James Wingle - we kenden hem nauwelijks - ons opzoeken en was een vaderlijke aanwezigheid in de week van zijn begrafenis. Hij voelde duidelijk onze pijn maar was een stille vaste burcht van hoop; hij bevorderde een klimaat van stilte maar vierde Trevors onbekommerde kind-zijn; hij gaf ons diepgaande geestelijke raad en at met ons mee. John en Cecilia namen ons meer dan een week in huis - ze gaven ons gewoon een sleutel en zeiden dat we mochten blijven zolang we wilden. Ze maakten geen enkel bezwaar als we op het laatste moment nog 15 gasten meebrachten voor het eten, zaten bij ons als we te veel te zeggen hadden maar ook als we geen woorden meer hadden.

De mensen bleven bij ons op zo'n uitzonderlijk manier dat onze familieleden van buiten de stad het opmerkten en er spontaan aandacht voor vroegen. Trevors dood brak grenzen open en bracht verdeelde dingen samen - zijn dood "openbaarde de gedachten en de harten van velen". We hoorden van mensen die we 20 jaar niet hadden gesproken, we ontvingen liefde van collega's met wie we ooit alleen een professionele relatie onderhielden, we kregen maaltijden van vreemden en we kregen bloemen van de politie. Voor een moment hief Trevor de wetten van de menselijke fysica op en vielen onmogelijkheden voor onze ogen in duigen.

Niets van deze steun en begeleiding wiste onze vragen uit. We willen hem nog elke dag zien. Waar is onze zoon gebleven? Waartoe diende zijn leven? Waarom zijn wij er nog terwijl hij er niet meer is? Heeft iemand van ons dit "verdiend"? Wat betekent het om een vervuld leven te leiden, en is hij nu echt vervuld? We hebben geen antwoorden op deze vragen gekregen, maar de omvang ervan wordt voortdurend geëvenaard door de steeds groeiende steun die we van de mensen om ons heen ontvangen. Elke realiteit geeft iets aan over de andere; onze vragen worden bijgestaan door onze zich verdiepende vriendschappen.

We merken vaak dat onze vrienden voor onze vragen net zo stil zijn als wij. Trevor was nog maar een klein kind, dus waarom voelt het alsof wij volwassenen voor richting in ons leven allemaal naar hem kijken? Trevors korte maar goede leven onthult een waarheid voor ons allemaal. We gaan door het leven op zoek naar vervulling, een vervulling die veel groter is dan opgroeien, een vervulling die zichtbaar wordt in de eenheid van een gezin en de vreugde van een kind. Trevor werd niet volwassen. God vroeg hem niet zijn wil en zijn vrijheid een leven lang te verfijnen. In plaats daarvan koos Hij ervoor om hem een bijna volmaakt leven te geven, om hem dicht bij Zichzelf te houden. Het is een provocerende gedachte dat wij er het meest naar verlangen om te leven zoals Trevor deed, vol vreugde en dicht bij onze maker.

Zó intens zijn de gebeurtenissen van de afgelopen maand, en er is een gevoel dat ze zich nu pas beginnen te ontvouwen. We voelen dat het ons werk is om toe te staan dat wat gebeurd is, doorklinkt en doorgaat. We hebben nooit beter begrepen wat bidden is - Giussani noemde gebed "bewustzijn", en we merken dat er geen andere manier is om ons bezig te houden met wat er is gebeurd dan bidden - al het andere is gedeeltelijk. En bidden in deze situatie is zo eenvoudig als toestaan dat wat gebeurd is, blijft gebeuren - deze dingen in ons hart houden, het onbegrijpelijk goede en het onbegrijpelijk slechte, die zo merkwaardig met elkaar verweven zijn.

Onze vraag is nu: hoe houden we dit vast? Zoveel dingen die ons vroeger bezighielden, en die de mensen om ons heen bezighouden, voelen steeds meer als afleiding van die essentiële taak: hoe houd ik dit vast? Welke geschiedenis wordt op dit moment geschreven? De krachtige genaden waarvan we getuige zijn geweest maken ons er zeker van dat dit binnendringen van het mysterie in ons leven niet voor niets is, niet beperkt blijft tot zijn zinloze, brute verschijning. We hebben gezien dat de werkelijkheid verschrikkelijk is, maar we hebben ook gezien dat ze vol belofte is. Hoe blijven we kijken naar de diepte van wat er is gebeurd?

Rosie en Sean Wood, Montreal