In zijn nieuw vertaalde boek The Miracle of Hospitality beschrijft don Giussani de voorwaarden voor gastvrijheid als een wonder, waarbij hij opmerkt: "Als we ons niet in de eerste plaats welkom of geliefd voelen, kunnen we niets delen. Met andere woorden, we kunnen onze aanwezigheid niet deel laten uitmaken van de aanwezigheid van een ander; we kunnen onze aanwezigheid niet openstellen om de aanwezigheid van een ander te verwelkomen."

Drie uitingen van dit wonder kregen zondagmiddag gestalte op het podium van de New York Encounter. Het evenement "Een onvoorwaardelijke omhelzing" deelde verschillende verhalen van mensen die de genade en de gelegenheid hebben gekregen om anderen te verwelkomen of die zelf de ervaring hebben gehad om verwelkomd te worden.

Het evenement begon met een korte inleiding op Giussani's tekst door Tom Tobin, de moderator. Tom en zijn vrouw Grainne hebben in de loop der jaren zelf jongvolwassenen opgevangen die steun en huisvesting nodig hadden. Hij wees op drie belangrijke punten uit de tekst van Giussani om het gesprek dat zou volgen te onderbouwen. Ten eerste, om te kunnen verwelkomen moeten mensen eerst zelf worden verwelkomd. Zoals Tom zei: "we verwelkomen anderen op een plek waar onze eigen behoefte is omarmd". Ten tweede is het noodzakelijk deel uit te maken van een gezelschap. Ten derde is verwelkomen een werk dat kosteloos moet zijn , want "gastvrijheid betekent niet dat je iets geeft, maar dat je alles geeft". Elk van deze algemene punten werd verduidelijkt in de concrete voorbeelden die volgden.

"We verwelkomen anderen op een plek waar onze eigen nood is omarmd"

Maria Chiara en Rick Kusher deelden hun ervaring met het opnemen van Davide, hun zoon met het syndroom van Down, in hun gezin, waarbij ze benadrukten hoezeer ze gesteund werden door de steun van vrienden. Het begin van hun getuigenis ging over de herinnering van Maria Chiara, die dolblij was toen ze ontdekte dat ze zwanger was en zich speciaal uitverkoren voelde om deze nieuwe baby te verwelkomen. Na de eerste rondes van genetische tests en de druk van artsen om een andere weg in te slaan, zag Maria Chiara, met de hulp van Rick, haar zwangerschap in een ander licht. Ze voelde zich nog steeds uitverkoren, maar op de manier waarop Simon van Cyrene was uitverkoren om Jezus te helpen zijn kruis te dragen. Zoals Maria Chiara zei: "Ik wist dat we deelnamen aan Christus' passie. Het ja dat we tegen de baby zeiden, werd gedragen door zoveel van onze vrienden en familie."

Het leven met Davide, vanaf de kindertijd tot nu, als beginnende tiener, wordt gekenmerkt door een soort wederzijdse omhelzing. Maria Chiara en Rick beschreven beiden hun relatie met Davide als een plaats waar aan hun eigen menselijkheid en behoeften tegemoet wordt gekomen. Davide legt in zijn eenvoud zijn liefde voor zijn ouders en familie bloot, en uit zijn vreugde en verdriet op een volkomen transparante manier. Hij laat Maria Chiara lachen als ze down is, zet zijn ouders aan tot kussen en handjes vasthouden als er spanning is, en zoekt Rick op als hij zich van anderen terugtrekt.

Paradoxaal genoeg vonden Maria Chiara en Rick de ervaring van het verwelkomen van Davide er een waarin hun menselijkheid, met al hun beperktheden, werd verwelkomd. Zoals Rick zei: "Davide is bijna te veel in zijn liefheid en genegenheid, dus vroeg ik me af: waarom hebben we dit cadeau gekregen? Ik had een intuïtie, die in de loop der tijd is gegroeid, dat mijn liefde voor Davide een voorproefje was van Gods liefde voor mij."

"Gastvrijheid betekent niet dat je iets geeft, maar dat je alles geeft"

Nate en Ashely, een echtpaar uit Omaha, Nebraska, deelden hun ervaring dat ze er alles voor overhadden om pleegouders te worden van drie kleine meisjes, zusjes in leeftijd variërend van een zuigeling tot drie jaar oud. Hun verhaal zat, vanuit het oogpunt van een buitenstaander, vol misstappen en tragedies. Voordat ze pleegouders werden, maakten ze deel uit van een open adoptieprogramma, in de hoop een baby te kunnen adopteren. In die tijd maakten ze verschillende adoptiemogelijkheden mee en twee keer moesten ze van gedachten veranderen, omdat de biologische moeder hen als adoptieouders koos, maar uiteindelijk besloot de baby te houden. In die tijd vertrouwden ze een bevriende priester toe dat ze voorzichtig wilden zijn om zich in de eerste fasen van het adoptieproces niet te veel aan het kind te hechten, om te voorkomen dat ze te gehecht zouden raken en later zouden worden teleurgesteld. Hun vriend corrigeerde hen en zei: "Als je van deze baby houdt, moet je haar nu liefhebben, zonder voorbehoud". Ze zouden bereid moeten zijn om lief te hebben tot op het punt van alles geven, vertrouwend op een radicale afhankelijkheid van God om door te gaan.

Deze overtuiging hielp hen om de volgende stap te zetten: pleegzorg in plaats van adoptie. De aanvankelijke rompslomp van bureaucratie en papierwerk nam snel af en voor ze het wisten namen ze twee zusjes in huis, waarvan de oudste nog maar twee jaar oud was. De eerste dagen waren chaotisch, want alle betrokken partijen probeerden vaste grond onder hun voeten te krijgen. Nate en Ashley leerden al snel dat ze ja moesten blijven zeggen, niet op basis van hun eigen vermogen, maar als vrucht van hun afhankelijkheid.

Door hun reis in dit licht te zien, konden ze het derde zusje verwelkomen als een pasgeborene, ondanks het gevoel dat ze hun grens hadden bereikt. Net als toen ze voor andere moeilijke beslissingen en omstandigheden stonden, besloten ze hun huis en hart opnieuw te openen en God te vragen om de vrijheid om 'ja' te zeggen.

Nate en Ashley merkten op dat hun meisjes het afgelopen jaar enorme sociale en fysieke vooruitgang hebben geboekt. Maar de echte vooruitgang zien ze in hun eigen vermogen om lief te hebben en vreugde te vinden, waarvan de grenzen inderdaad oneindig zijn. In het begin van hun reis, tijdens een van hun eerste adoptieovereenkomsten, waren ze bang te gehecht te raken aan het kind dat God uiteindelijk voor iemand anders had bestemd. Nu, als pleegouders, is er een nog groter risico, wetende dat het doel van pleegouderschap de uiteindelijke hereniging met de biologische moeder van het kind is. Maar aan het eind van hun presentatie zeiden Nate en Ashley nadrukkelijk dat ze geleerd hebben dat gehechtheid juist het doel is. Meer liefde en gehechtheid kweken voor de kinderen die ze moeten opvangen is een van de grootste geschenken als pleegouders.

"Gastvrijheid is een allesomvattende omarming van wat anders is"

Hasmat Wali sprak over zijn radicale stap om in augustus 2021 uit Kabul, Afghanistan, te ontsnappen en over de gastvrijheid die hij en zijn familie ontvingen op weg naar zijn huidige huis in Noord-Virginia.

Een kleine drie jaar geleden was Hasmat's leven net begonnen. Hij was een jonge man aan het begin van zijn carrière, pas getrouwd en had een pasgeboren zoon. Maar zijn leven werd snel overhoop gehaald toen de Verenigde Staten begonnen met hun terugtrekking uit Afghanistan en de werkzaamheden van de regering werden stilgelegd. De Taliban namen snel provincie na provincie over, en uiteindelijk ook Kabul, de hoofdstad.

Hasmat, die als aannemer werkte voor zowel het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken als het ministerie van Defensie, wist dat hij en zijn gezin een doelwit zouden zijn. Hij dook snel onder en verhuisde twee weken lang van plaats naar plaats. Uiteindelijk kreeg hij bericht dat hij en zijn gezin uit het land zouden worden geëscorteerd. Ze vertrokken met weinig meer dan wat kleren in hun rugzak, hun documenten en een beetje geld. De luchthaven van Kaboel was vol chaos, met duizenden mensen die probeerden het land uit te komen. Hasmat en zijn familie verlieten hun land met 800 andere passagiers in een krap vrachtvliegtuig en maakten de vier uur durende reis naar Qatar.

De reis van Hasmat, begonnen temidden van terreur, vervolgde nu in een gastvrije atmosfeer. Hij merkte op hoezeer hij zich verzorgd en geholpen voelde door het militaire personeel dat hielp bij de evacuatie. Ook al waren er niet veel middelen voorhanden, de soldaten zagen erop toe dat zijn jonge zoon de nodige voeding kreeg. Dit was ook zijn ervaring met het Amerikaanse leger toen ze eenmaal in de Verenigde Staten waren aangekomen en twee maanden in Fort McCoy in Wisconsin verbleven. Hij merkte op dat iedereen die hij in de kampen ontmoette, "ons wilde helpen de vrijheid te ervaren".

Hij vond hetzelfde soort welkom toen hij Virginia bereikte en werd gekoppeld aan Lutheran Social Services en katholieke organisaties die zijn familie hielpen bij het vinden van huisvesting, waarbij alles werd ingericht, van kleding tot meubilair. Hasmat kreeg een baan bij de Katholieke Bisschoppenconferentie van de Verenigde Staten en zag dit als een waar geschenk en een manier om terug te geven. Het feit dat hij nu werkt voor een organisatie die als missie heeft anderen op te vangen, is nog een reden tot dankbaarheid. Ondanks barrières van taal, cultuur en omstandigheden hebben Hasmat en zijn gezin het er levend vanaf gebracht en gedijen zij dankzij de gastvrijheid van velen die hun vrijheid en welzijn verlangden.

Deze voorbeelden lieten zien, zoals Tom in het begin zei, dat verwelkomen niet alleen een vriendelijk gebaar is of iemand in huis nemen, maar eerder een alomvattende "omarming van wat anders is".