Ik ben lerares Latijn op een beruchte school. We proberen tegemoet te komen aan de moeilijke situatie van veel leerlingen door de verwachtingen systematisch te verlagen en hen zo weinig mogelijk inhoud aan te bieden. Geen wonder dat ik mislukkingen verzamel met mijn vak en problemen heb met discipline. Ik vraag me vaak af of ik daar nutteloos ben en het ergens anders beter zou kunnen doen, misschien zelfs in een ander beroep.

Een paar dagen geleden vond de sportdag plaats, dat wil zeggen dat de hele school bijeenkwam op een prachtig sportveld in de stad om verschillende toernooien en wedstrijden te houden. Al in de ochtend was de bij ons gebruikelijke sfeer merkbaar: veel leerlingen, zelfs hele teams, kwamen gewoon niet opdagen, wedstrijden moesten worden afgelast of opnieuw georganiseerd, terwijl de meeste leraren gewoon een plekje in de schaduw zochten om het hele gebeuren halfslachtig van een afstandje gade te slaan. Ik kreeg geen speciale opdracht van de sportcollega's, dus mijn aanwezigheid was compleet overbodig. Ik kon er echter niet mee leven dat mijn ochtend gewoon weggegooid zou worden. Dus begon ik rond te dwalen tussen de velden, op zoek naar een kans om ofwel nuttig te zijn of zelf plezier te hebben, idealiter beide dingen.
Ik was verbaasd om te zien dat het spelniveau extreem laag was; de meeste kinderen hadden absoluut geen idee hoe hun handen te houden bij volleybal of hun voeten te zetten bij voetbal, laat staan dat ze wisten wat teamspel of strategie was. Toen ik zo terloops navraag deed, ontdekte ik dat noch de techniek noch de spelregels meer in de klas worden uitgelegd, maar dat ze de leerlingen het liever "spontaan laten uitproberen". De zaak schokte me vooral omdat de gevolgen voor de jongeren duidelijk waren: Ze hadden geen plezier omdat het spel nooit echt op gang kwam, voelden zich onbekwaam en verloren hun motivatie. Velen waren na een uur weggelopen uit hun eigen team en zochten overal andere dingen om te doen.
Het was voor mij een perfect symbool voor de crisis van de opvoeding in het onderwijs die we elke dag meemaken.

Toen schoot me iets te binnen. Met veel buikpijn omdat ik niet atletisch ben en me daardoor altijd "uncool" voelde, ging ik naar de volleybalgroep van mijn favoriete klas en vroeg of ik bij het team mocht. Verrassend genoeg vonden ze dat niet erg. Toen stelde ik voor om in een cirkel aan de zijkant van het veld te oefenen en begon zonder veel woorden te demonstreren hoe je de bal moest hanteren (met mijn zeer twijfelachtige techniek!) en vooral dat we samen moesten spelen en niet tegen elkaar. Het was ongelofelijk: als ik ze persoonlijk de bal gaf of ze prees voor een goed schot, veranderden hun gezichten! Toen we de eerste wedstrijd catastrofaal met 20-5 verloren, zei ik: "Jongens, nu hebben we een doel: de volgende tegenstanders zijn te sterk, we kunnen onmogelijk winnen, maar we willen waardig verliezen!". Ze lachten en gingen vol energie verder met trainen. Natuurlijk verloren we de tweede keer met 20-14 na een felbevochten wedstrijd die drie keer zo lang duurde. De scholieren glimlachten, feliciteerden elkaar en één bedankte me: "Professor, als u niet was gekomen, waren we gestopt, maar nu hadden we plezier".

Ik ging blij en in gedachten verzonken naar huis. Ik verwonderde me over onze harten - mijn hart, dat protesteert tegen elke zinloosheid en verlangt naar meer, en het hart van de jongeren, dat nog steeds klopt ondanks alle verharding en teleurstellingen; je zegt gewoon tegen hen: "Er is een doel, er is een weg, laten we er samen heen gaan!". Ik was dankbaar voor de opvoeding die ik als meisje kreeg - toen ik spelen, gemeenschap en de grote belofte van het leven mocht ontdekken - en nog steeds krijg. Maar bovenal was ik dankbaar en verbaasd over de humor van God, die de draak steekt met al mijn ideeën over succes in mijn werk en het gebruik van mijn talenten, en datgene gebruikt wat ik het minst kan om mezelf en anderen iets moois te geven.