Angela Uchida werd geboren in Rome op 29 januari 1943. Ze was arts en ontmoette in Milaan een Japanse man, Yoichiro, met wie ze trouwde. In 1980 gingen ze met hun twee kinderen, Makoto en Yoko, naar Japan. Hun derde kind werd daar geboren. Terwijl hij opgroeide, leerde zij langzaam Japans. Tot ze Italiaans ging doceren aan de muziekuniversiteit waar ik afstudeerde.

Velen van ons hadden hun roeping nog niet gevonden, dus begon ze met ons op zondag af te spreken in de kerk om de Vespers te bidden. De bijeenkomsten veranderden in het delen van artikelen uit Litterae Comunionis, 30giorni, Il Sabato, die Angela samen met een vriend in het Engels vertaalde. We brachten dus veel tijd samen door. In die tijd zei ze: "We zijn niet samengekomen om elkaar te helpen, het was God die ons samenbracht." Ze herhaalde de woorden van Johannes Paulus II: "Christus, centrum van de kosmos en de geschiedenis." Ze probeerde te leven en leefde met Christus als het centrum van haar leven. Ze had niet alleen aandacht en zorg voor haar vrienden, maar ook voor de mensen die ze op straat ontmoette. Ik had nog nooit iemand ontmoet die zo haar menselijkheid toonde.

In dit verband is er een episode die ik wil vertellen. In een supermarkt had Angela een vrouw ontmoet die Lutsuko heette. Ze had ontdekt dat ze op haar veertigste zwanger was van haar eerste kind, maar ze was het leven moe en twijfelde of ze abortus zou plegen. Angela had een gave om met mensen in nood om te gaan, een "vissersvrouw van mensen". Ze was ook zwanger, dus ze voelde zich nog dichter bij die vrouw. Hun vriendschap werd geleidelijk sterker en Lutsuko beviel van een dochtertje, Masako. Angela zei: "Je kunt geen kind dragen zonder liefde, dat wil zeggen, zonder God." Lutsuko en Masako werden gedoopt op Pasen 1984, toen het meisje drie jaar oud was.

Angela had mij ook "gevangen". Ik ging naar een katholieke universiteit, dus ik was geïnteresseerd in het christendom, maar ik was bang voor de doop. Op een dag zei ze tegen me: "Laten we naar het huis van Vader gaan om uit te rusten!" Ze bedoelde naar de kerk gaan. Zo begon mijn reis naar het doopsel. Ik nam de naam Irene aan, voorgesteld door Angela zelf, die me had verteld dat het "vrede" betekent.

Angela stierf op zondag 18 juni. Op de begrafenis was er een vriendin en oud-collega van mij die toevallig aan het bidden was. Na afloop stuurde ze me dit bericht: "Er is een zin die Angela jaren geleden tegen me zei. En ik heb het keer op keer voor mezelf herhaald." Deze vrouw leed aan een geestelijke ziekte. De zin was: "Ik bied je mijn lijden aan." Ik denk dat dit de woorden waren die Angela tegen zichzelf zei toen ze ziek was. Angela was, net als iedereen, een zwak mens met veel beperkingen, maar zonder haar zou CL Japan niet hebben bereikt en zou ik mijn roeping niet hebben gevonden. Dank God voor haar aanwezigheid! Dank God dat ze naar Japan is gekomen!

Sako, Hiroshima, Japan