Beste broeders en zusters, goedenavond!

Het doet me veel plezier om jullie allemaal te zien! Bedankt dat jullie de pelgrimstocht hebben gemaakt om hier te zijn! Ik denk aan de Maagd Maria, die ook op reis ging om Elisabeth te bezoeken: "Maria ging op weg en haastte zich" (Luc. 1, 39). We kunnen ons afvragen: waarom ging Maria op weg en haastte ze zich om haar nicht te bezoeken? Zeker, Maria had net gehoord dat Elizabeth zwanger was, maar dat was zij ook; dus waarom zou ze gaan, als niemand haar dat had gevraagd? Maria doet iets wat niet van haar gevraagd werd en wat ze niet hoefde te doen. Maria gaat omdat ze liefheeft, en "wie liefheeft vliegt, rent en verheugt zich" (De navolging van Christus, III, 5). Dat is wat liefde met ons doet.

Maria's vreugde is tweeledig: ze had net de boodschap van de engel ontvangen dat ze de Verlosser van de wereld zou verwelkomen, en ze kreeg ook het nieuws dat haar nicht zwanger was. Dit is interessant: in plaats van aan zichzelf te denken, denkt ze aan de ander. Waarom? Omdat vreugde missionair is, vreugde is er niet alleen voor één persoon, het is om iets met anderen te delen. Laat me jullie vragen: degenen onder jullie die hier zijn gekomen om anderen te ontmoeten, om de boodschap van Christus te vinden, om de mooie betekenis van het leven te vinden, houden jullie dit allemaal voor jezelf of delen jullie het met anderen? Wat denken jullie? Het is zeker iets om met anderen te delen, want vreugde is missionair! Laten we dat met z'n allen herhalen: vreugde is missionair! En dus delen we deze vreugde met anderen.

Toch hebben anderen ons geholpen om deze vreugde te ontvangen. Laten we dus terugkijken naar alles wat we hebben ontvangen, want dat heeft ons hart voorbereid op vreugde. Ieder van ons kan zich, als we terugdenken, diegenen herinneren die lichtstralen in ons leven zijn geweest: ouders, grootouders, vrienden, priesters, religieuzen, catechisten, jeugdleiders, leraren, enzovoort. Zij zijn de "wortels" van onze vreugde. Laat ieder van ons nu een paar momenten in stilte stilstaan bij degenen die ons iets gegeven hebben in het leven, die als de wortels van onze vreugde zijn...

Zijn er gezichten en verhalen bij je opgekomen? De vreugde die tot ons is gekomen, dankzij deze wortels, is wat wij op onze beurt moeten delen, omdat wij wortels van vreugde hebben. Op dezelfde manier kunnen ook wij wortels van vreugde voor anderen zijn. Het gaat er niet om een vluchtige vreugde te brengen, de vreugde van het moment; het gaat erom een vreugde te brengen die wortels genereert. Laten we ons afvragen: hoe kunnen we wortels van vreugde worden?

Vreugde is niet te vinden in een gesloten bibliotheek, ook al is studie noodzakelijk! Vreugde ligt ergens anders. Ze wordt niet achter slot en grendel bewaard, maar moet gezocht, ontdekt worden. Ze moet gevonden worden in dialoog met anderen, waar we de wortels van vreugde die we ontvangen hebben met elkaar delen. En dit is soms vermoeiend. Laat me je een vraag stellen: word jij soms moe? Denk aan wat er gebeurt als we moe worden: we hebben geen zin meer om iets te doen; we gooien de handdoek in de ring (zoals we in het Spaans zeggen), omdat we geen zin meer hebben om door te gaan en we geven het op, stoppen met lopen en vallen. Geloof je dat degenen die vallen in het leven, die mislukkingen hebben meegemaakt, die zelfs ernstige of grove fouten begaan, dat hun leven voorbij is? Nee! Wat moeten ze dan doen? Ze moeten weer opstaan! Nu is er iets heel diepgaands waarvan ik wil dat jullie het meenemen en onthouden: zij die uit de Alpen komen, die graag bergen beklimmen, hebben een heel mooi lied dat als volgt gaat: "In de kunst van het bergbeklimmen gaat het er niet om niet te vallen, maar om niet te blijven liggen". Dit is prachtig!



Zij die blijven liggen hebben zich al teruggetrokken uit het leven, hebben zich afgesloten, afgesloten van hoop en verlangen, en blijven op de grond. En als we vrienden van ons zien die gevallen zijn, wat moeten we dan doen? Til ze op. Als we iemand moeten optillen of helpen, merk je dan op hoe we dat moeten doen? We kijken op ze neer. Dat is de enige keer, de enige keer dat we op anderen mogen neerkijken, wanneer we aanbieden om hen overeind te helpen. Toch zien we vaak mensen op ons neerkijken, of over onze schouder, van bovenaf! Hoe triest. In plaats daarvan is de enige manier, de enige situatie waarin het geoorloofd is om op anderen neer te kijken... nou ja, zeg het maar hardop: om ze omhoog te helpen.

Dat is ongeveer hoe de levensreis verloopt, hoe we vooruit moeten blijven gaan. In het leven moeten we, om dingen te bereiken, onszelf trainen om verder te reizen. Soms hebben we geen zin om door te gaan, hebben we geen zin om ons in te spannen; we laten examens schieten omdat we geen zin hebben om te studeren of omdat we niet de resultaten hebben behaald die we wilden. Ik weet niet of iemand van jullie van voetbal houdt... ik wel! Bedenk hoeveel training er nodig is om een doelpunt te maken; hoeveel inspanning er nodig is om een bepaald resultaat te behalen. Ook in het leven kunnen we niet altijd doen wat we willen, maar we moeten doen wat ons ertoe brengt om te reageren op de roeping die we diep in ons voelen - en iedereen heeft zijn eigen roeping. Blijven lopen. En als we vallen, staan we weer op, of iemand zal ons helpen weer op te staan; laten we niet blijven liggen; en laten we onszelf trainen, trainen om vooruit te blijven gaan. Dit is allemaal mogelijk, niet omdat we een cursus lopen volgen - er zijn geen cursussen die ons kunnen leren hoe we door het leven moeten reizen - in plaats daarvan leren we, we leren van onze ouders, onze grootouders, we leren van vrienden, die elkaar een helpende hand bieden. We leren over het leven en dat leert ons hoe we verder moeten reizen.

Ik laat je achter met deze gedachten. Ga door; als je valt, sta dan weer op; loop met een doel voor ogen en train elke dag van je leven. Niets is gratis in het leven, voor alles moet betaald worden. Maar één ding is gratis: de liefde van Jezus! Dus, met dit gratis geschenk dat we hebben - de liefde van Jezus - en met het verlangen om de reis voort te zetten, laten we in hoop wandelen, laten we onze wortels in gedachten houden en voorwaarts gaan, zonder angst. Wees niet bang. Dank je wel!

Lees de andere toespraken van de apostolische reis naar Portugal (Engels)