Goedemiddag allemaal. Allereerst wil ik één ding zeggen: wat ik jullie nu ga zeggen vindt zijn oorsprong in een lang en dankbaar toebehoren aan de beweging. Het tweede is het lot, of liever de genade, om don Giussani te hebben bijgestaan in de laatste jaren van zijn ziekte. Dit is, laten we zeggen, de oorsprong. Ik ben Jone, neurologisch fysiotherapeut; ik heb 42 jaar gewerkt en nu is het mijn beurt om de ziekte vanaf de andere kant te ervaren.

De ziekte van Guillain-Barré vernietigt de myelineschede die de overdracht van alle zenuwimpulsen met grote snelheid mogelijk maakt; deze schede verdween rondom alle zenuwen in mijn lichaam, wat een totale verlamming van het spierstelsel veroorzaakte; het beschadigde ook mijn kauwen, slikken, ademhaling, gevoeligheid, spraak, alles. Ik wist dat ik in bed lag omdat ik het zag, maar niet omdat ik voelde dat ik in bed lag. Ik kwam het ziekenhuis binnen op mijn voeten en binnen een paar uur lag ik op de intensive care, geïntubeerd, met overal slangetjes en zelfs een machine om mijn ademhaling te ondersteunen.

Toen - op dat moment - zei ik tegen mezelf: "Maar wie ben ik?", omdat ik me don Giussani herinnerde en de diepte waarmee hij het woord "ik" uitsprak. Dit leerde hij ons allemaal. Op dat moment kwam ik tot de uitspraak: "Ik ben U." En op dat moment daar, zo ernstig, zei ik tegen deze U: "Ja, ja, ja." Drie keer! En daar begon mijn avontuur. Daar ontving ik onmiddellijk het [antwoord] op de vraag: "Wie ben ik?" Onmiddellijk daarna. Ik ervoer dat mijn persoon een waardigheid had die niet van buitenaf kwam, het was Hij die mij die gaf; verlamd en zonder enige aantrekkingskracht realiseerde ik me dat mijn waardigheid voortkwam uit het feit dat ik bij Hem hoorde.

De intensive care is, zoals degenen die er geweest zijn weten, een nogal onaangename plaats. Ik dacht ook veel terug aan het lijden van don Gius in zijn laatste dagen en meteen, toen ik zijn realisme zag, vroeg ik hem: "Wat is mijn plaats? Hoe heet deze situatie?" Onmiddellijk begreep ik het, onmiddellijk gaf ik het een naam: de naam was 'kruis', dat was het kruis. Maar daar begreep ik dat het kruis... ik wilde meer begrijpen en ik herinnerde me deze zin die don Giussani zo vaak had gezegd: "De omstandigheden waar God ons doorheen laat gaan zijn essentiële factoren van onze roeping." Dus daar zei ik: het kruis is ook deze trouw aan de roeping Christus te kennen, maar het is een kennis die daar niet ophoudt. Ik heb deze kennis ook gekregen om Zijn opstanding te bevestigen en me erin te verheugen.

Daar, bij die gelegenheid daar, zag ik dat de Heer zich levend en actief aan mij openbaarde door middel van vele tekenen. En wat zijn deze tekenen? Want anders lijkt dit misschien iets stratosferisch. Maar nee, het teken dat Hij me gaf, het eerste teken, is vrede. Maar geen psychologische vrede, niet zoals de wereld die geeft. Hoe kan ik het definiëren? Ik ervoer een affectieve voldoening die iemand ervaart als hij weet dat zijn leven sterk ondersteund wordt door een Ander die groter is. Dit was voor mij het ervaren van vrede. Ik ervoer een blijdschap en soms zelfs een opgewektheid - zoals ik later zal noemen - te midden van extreme zwakheid.

Geconfronteerd met deze feiten was het alsof mijn rede gedwongen werd te erkennen wat er in mij en in anderen gebeurde, waar ik het nu over zal hebben. Want [geconfronteerd met] wat er in mij gebeurde, realiseerden de artsen en verpleegkundigen zich iets en één gaf het zelfs een naam. Ik zal je dit vertellen: hij was een professor die binnenkwam met zeven medische studenten. Hij stond voor me en zei tegen zijn studenten: "Kijk, we zijn hier gekomen om te leren van deze zeer ernstig zieke patiënten, maar er is ook een ander soort kennis, namelijk geloof en deze dame voor ons heeft dat." Ik was verbaasd omdat ik niet sprak, [ik] zei tegen mezelf: "Hoe is dit mogelijk?" Ik bewoog mijn ogen, opende en bewoog mijn ogen en zei: "Ja, ja, het is geloof, dat is wat het is," maar ik kon duidelijk niet spreken.

Een ander klein feit is dat de artsen bijeenkwamen om over de IC-patiënten te praten en toen ook over mij. Toen [zeiden ze] tegen me, vier of vijf artsen: "Jone, we moeten je verdoven omdat je geïntubeerd bent en de situatie heel onplezierig is"; en een andere dokter zei: "Maar waarom moeten we haar verdoven als ze rustig is?"; en ze hebben me niet verdoofd. Een andere verrassing was dat mensen maar een korte tijd op de intensive care blijven; in plaats daarvan zouden er dagen, weken, maanden voorbij gaan en ik was daar nog steeds; en dan zeg ik tegen mezelf: "Kijk, de Heer heeft me hierheen geroepen en hier wil ik aan Hem gehoor geven." En zo werd die plek, die onplezierig was en bleef, geliefd - ze werd geliefd. Vraag me niet hoe dat mogelijk was; ik weet het niet, maar ik weet wie het gedaan heeft.

Het tweede wat ik daar begreep, op dat moment, was de waarde van het moment dat jij, Davide, zojuist zei over Giussani, dat er vanaf het moment dat hij Corti hoorde geen triviaal moment meer bestond. Het is mij dus ook overkomen dat ik in die omstandigheid niet meer had dan het moment, maar ik wilde niet dat die omstandigheid een parenthese in mijn leven zou zijn. Daarom zei Giussani altijd dat het moment voor de eeuwigheid is. Ik zei tegen mezelf: "Elk moment, zelfs als het triviaal lijkt - want voor de wereld is er [niets] trivialer dan afhankelijk zijn van alles - heeft, in navolging van don Giussani, de waardigheid van de relatie met Christus; juist vanwege die relatie heeft het deze waardigheid en wanneer het dat moment binnengaat, vult het het met betekenis en eeuwigheid, want alles wat Christus aanraakt is eeuwig, en dan is het moment niet langer verloren omdat het eeuwig is." En ik werd me bewust van een zin van kardinaal Tauran die erg veel voor me heeft betekend in mijn leven, die velen van jullie zullen kennen. Hij zei tegen me: "Jone, tijd is niet voor iets dat voorbijgaat, maar voor iemand die komt." En dat gaf me veel moed. Ik begreep toen dat wat triviaal is voor de wereld, een immense waarde heeft als het wordt aangeboden.

Ik realiseerde me ook dat God in zijn liefdevolle plan ook pijn en lijden kan toestaan, maar altijd, altijd, is het voor een goed, en voor een groter goed. Ik kan hiervan getuigen. Toen realiseerde ik me dat Christus in mij gewonnen had; en als Hij in mij gewonnen had, had Hij in mij gewonnen, in jou en in de wereld. En daar overviel me een grote vreugde, omdat ik zag dat die vier muren wijd open gingen naar de wereld. Ik was verlamd, maar ik leefde en was actief, omdat ik wist dat alles een betekenis had die een Ander me gaf: de waarde van het moment. Maar ik had ook mijn worstelingen met Hem omdat ik dat aanbood, maar het leek me soms dat Hij meer van me nam dan wat ik Hem aanbood, omdat ik veel 'elektrische stroompjes' en dergelijke had. En ik zei: "Genoeg, het is te veel!", en een tijdje bood ik Hem [niets] meer aan. Ik zal een citaat openen dat mij veel heeft geholpen in het leven, en ik denk dat het jou ook kan helpen. Op een dag vroeg ik don Giussani: "Luister, Gius, sta je altijd voor die Aanwezigheid? Leef je altijd vanuit de gedachtenis?" Hij vertelde me: "Nee, soms offer ik, wil ik alles offeren, dan stap ik in de realiteit, begin ik dingen te doen en vaak voel ik me buiten mezelf [let op de woorden: 'buiten mezelf']. En als ik dan thuiskom en ik zie de afgrond, en dat ik in die afgrond gevangen heb gezeten, dan word ik op dat moment weer bewust en herstel ik de tien uur die ik buiten Hem was."

Dus dit 'terug naar het offer waar ik het over had' hielp me heel erg om te begrijpen wat er met me gebeurde, want op een gegeven moment bood ik [niets] aan, maar ik was niet gelukkig, ik was niet kalm, sereen. Ik zei altijd: "Ik mis een ultieme basis van overgave, van vertrouwen." Toen maakte mijn eigen vrijheid ruimte en zei ik: "Ik sluit me er helemaal bij aan." Dat was mijn eerste reden, dat mijn vrijheid mij de ruimte verschafte; maar de tweede reden was deze, ik zei: "Maar als ik me niet aan Hem hecht, beteugel ik de vrijheid van Christus om zich aan mij te blijven openbaren." En dus zei ik iets tegen Hem: "Kijk, er is geen tijd of ruimte in jou, dus ik bied je aan wat ik je gisteren, eergisteren en eergisteren niet aanbood, ik bied het je nu aan." En toen realiseerde ik me ook iets heel belangrijks: dat wij aanbieden met ons menselijk hart, maar Hij neemt alles met Zijn goddelijke kracht, en er is een groot verschil, een heel verschil!

Nu zegt iedereen tegen me: "Kijk, je hebt veel meegemaakt, vergeet alles, kijk vooruit, maak je geen zorgen." Ik antwoord: "Nee, nee, ik hoef niets te vergeten, helemaal niets. Nee, want het is waar dat het lijden, de 'elektrische stroompjes', de zoveel andere dingen die ik heb meegemaakt niet positief waren, maar dit alles is gevuld met zo'n grote positiviteit, met zo'n grote kennis van Christus, dat ik niets hoef te vergeten, want wat ik heb gekregen is zoveel meer geweest dan wat ik heb geleden."

Dus, dit alles waarover ik jullie verteld heb zou onmogelijk zijn om te leven zonder het gezelschap van allen die geroepen zijn, en het eerste gezelschap dat ik moet noemen is Carras, mijn echtgenoot, die me zo geholpen heeft, [en dan] de vriendengroepen, echt dierbare vrienden, zelfs priesters, en ook Memores, vooral onze Memores-buren die me zo geholpen hebben om deze omstandigheden door te komen.

Tot slot moet ik jullie nog iets vertellen: toen ik in het ziekenhuis lag, kwamen een pastoor van de beweging en zijn bisschop, omdat dat ziekenhuis onder hun hoede viel, en zij vroegen me: "Wat is er met je gebeurd?" In een halve minuut vertelde ik het hen, maar ik vertelde hen [ook] dit: "Het belangrijkste is niet zozeer de ziekte, maar wat ik geleerd heb: dat Christus niet misleidt, want zoals Hij tegen Martha zei: 'Martha, Martha, je bent bezorgd en bezorgd over veel dingen. Er is maar één ding nodig.' Toen realiseerde ik me dat dit 'Ene' uitputtend overeenkomt met het hart, zelfs in een extreme situatie als de mijne."