Er hangt een onbekende geur in huis, Hubert bakt lever voor het tjvjik-gerecht, Martins negen matnakasj-broden zijn net uit de oven, Simons kweeperen soep staat weer te pruttelen en Maria zet de lobiov paschtet in de koelkast tot later...

De eerste gasten arriveren bij ons thuis in Bourglinster, elk met een ander hartig of zoet Armeens gerecht in hun hand terwijl ze hun best doen om de naam ervan te onthouden en uit te spreken als ze het neerzetten. Er onstaat een merkwaardig Armeens samenzijn tussen 30 niet-Armeniërs van verschillende leeftijden, afkomst en achtergrond, van wie de meesten elkaar voor het eerst ontmoeten.

Simon had al een oude, ietwat sluimerende sympathie voor de Armeniërs toen hij zo'n 30 jaar geleden op school zat. Het was vooral voor een volk dat al meer dan twee millennia heeft overleefd. "Omdat het lijkt te weten wat het is en zichzelf wil blijven. Vooral - maar niet alleen - door de ontmoeting met Christus. Dat raakt me enorm. Steeds weer. En nu is deze sympathie opnieuw aangewakkerd door het drama van Nagorno-Karabach en heeft het eerst mijn vrouw besmet, en daarna mijn tienerkinderen - misschien nog wel meer dan mijzelf," zei Simon bij het verwelkomen van de gasten. "En toen, zoals wonderbaarlijk vaak gebeurt, werd dit medeleven ook weer aangewakkerd bij onze vrienden Maria en Martin." Dit leidde tot het gezamenlijke voorstel om uit te nodigen voor een Armeense avond, waarop culturele bijdragen en Armeense culinaire souvenirs het antwoord waren.

Een diepe duik in de vreemde maar fascinerende cultuur en de helaas altijd aanwezige geschiedenis van dit volk - verrijkt door Ludwigs bijdrage over het leven en werk van de kunstenaar Martiros Saryan, Martin's diepgaande liefde voor geschiedenis en geopolitiek en de bijdrage van drie tieners over het leven en de ontroerend mooie nalatenschap van Armenië's "vader van de muziek" Komitas Vardapet (we luisterden naar het koorlied "De Yel" en "Al aylughs" gespeeld door het trio Sergey Khachatryan, Narek Hakhnazaryan en Lusine Khachatryan) met een afsluitend live vioolduet van een Armeense volksdans - gaven de aanwezigen diepe, waardevolle ontmoetingen. De dankbaarheid die we zelf voelden en de opvallende dankbetuigingen die we in de dagen erna ontvingen, zijn daar tekenen van.

Een muziekdocent schreef: "We zijn helemaal onder de indruk van deze sympathie voor het Armeense volk. Tot nu toe kende ik alleen Khachaturian. Na de lezing over de geschiedenis van zijn land, die uw vriend zo gepassioneerd gaf, bekijk ik zijn muziek vanuit een heel ander gezichtspunt." Iemand anders beschreef het als een 'ochtend-bonus' om "'s-nachts opnieuw te hebben kunnen dromen over de buitengewoon verrijkende avond." Wat de meeste indruk op haar maakte was "de schoonheid en genegenheid van sommige mensen". De inhoud van de presentaties liet haar "nieuwe manieren van denken zien, ook met betrekking tot de huidige situatie". Het is "veel te zeldzaam om op deze manier en in dit soort ontmoetingen te kunnen participeren, maar ik zou er graag meer willen meemaken."

Zo ontwikkelde het onvermijdelijk weer in de actualiteit komen van de dramatische geschiedenis van het Armeense volk zich tot een kostbaar missionair gebaar voor ons allemaal. Ons hart kon zich verruimen. Waar het de weg kwijt was, kon het de weg naar huis weer vinden. Dit gebeurde toen ogen, smaak en oren de mysterieuze aantrekkingskracht van de schoonheid en de waarheid via het onbekende mochten ontmoeten.

Katja, Bourglinster, Luxembourg