Dertig miljoen kinderen alleen, wees of zonder familie. En slechts twee op de honderd vinden een plaats in een of andere structuur. Als we het over India hebben, lopen de cijfers meteen uit de hand; het is een schaal van grootte die ver afstaat van wat we gewend zijn. Je moet even nadenken om je te realiseren dat het aantal dakloze kinderen meer is dan de helft van de bevolking van Italië. Voeg daar armoede, honger en analfabetisme aan toe, dat nog steeds meer dan 20% bedraagt en voor vrouwen zelfs 29,7% (UNESCO-gegevens), en het plaatje wordt nog somberder. "We hebben duizenden meisjes die bij gebrek aan middelen stoppen met studeren en terechtkomen in wie weet waar. Als het "goed" is, in de kinderarbeid. Of ze worden naar het buitenland gestuurd: Qatar, Saoedi-Arabië, de Emiraten....". Maar het lot van velen is een ander: "Prostitutie, slavernij, orgaanhandel. Dat willen we allemaal veranderen. We willen hen een kans geven."

Dit zijn de woorden van pater Don Bosco Darsi, 43, die sinds 2009 Salesiaanse priester is in het bisdom Vijaywada, in de staat Andhra Pradesh. En sinds 2019 is hij de oprichter en drijvende kracht van Talitha Cumi Unnati, een educatief centrum dat 240 meisjes uit de omgeving van Gunadala, aan de oostkust van het land, samenbrengt. Het is er landelijk, diep in India. Diep zijn ook de behoeften van de meisjes in deze klaslokalen, waar de activiteiten vier hoofdlijnen volgen: "Onderwijs, begeleiding, preventie en bescherming." Maar het eerste woord dat Don Bosco zegt, als hij uitlegt wat ze zijn, is beschutting, toevlucht. "De meisjes zijn tussen de 9 en 24 jaar oud, sommigen groeien hier op, anderen zijn net aangekomen." Voor allemaal is het meer dan een school. Het is een thuis, gerund door acht mensen die er permanent werken, plus ongeveer twintig vrijwilligers. En er komt ook hulp van ver: dit jaar is Talitha Cumi een van de projecten die gefinancierd worden door de kersttentencampagne van AVSI.



Het geld zal worden gebruikt om heel verschillende activiteiten te financieren. "Cursussen in handvaardigheid, computers, landbouw," legt pater Don Bosco uit: "Maar ook persoonlijke ondersteuning en beroepsopleidingen. Het basisidee is om een bredere positieve impact te creëren, gericht op de persoon." De meisjes komen binnen via een breed netwerk van contacten en solidariteit: "Dit zijn jonge mensen die het risico lopen in de marge te staan, voor altijd uitgesloten vanwege armoede, kasten of hun geloof. We proberen te begrijpen waar de nood het hoogst is, waar de meest gemarginaliseerden zich bevinden. Soms brengt de politie ze naar ons toe. Andere keren komen ze van de parochie."

Vaak gaat het erom een einde te maken aan allerlei vormen van misbruik. Of om te proberen alternatieven te bieden voor een leven dat op jonge leeftijd al getekend was. "We proberen bijvoorbeeld vroegtijdige huwelijken te voorkomen: meisjes die op 14-15-jarige leeftijd trouwen. Dat is hier heel normaal, maar het is vaak de enige manier om aan mensenhandel te ontsnappen." Minstens 4.500 jonge meisjes per jaar vertrekken uit dit gebied en worden bijna als postpakketten of soortgelijks naar het Midden-Oosten gestuurd. Ze belanden in tehuizen, of erger. "Vaak komen er meisjes aan die de hoop al verloren hebben. Wij proberen ze die hoop terug te geven."

Hij komt uit een arm gezin, met vier andere broers en zussen. "Don Bosco" is de naam die hij koos voor zijn doopsel, dat kwam nadat hij enkele priesters van PIME had ontmoet tijdens een missie in zijn geboortestreek, het dorp Thukkuluru. "Wat trok me aan? Ze spraken over Gods liefde en de waardigheid van de persoon. In de hindoeïstische samenleving heb je geen waardigheid als je tot een lage kaste behoort. Het christendom is iets anders. Je bent gemaakt naar het beeld van God, Genesis 1:26. Uiteindelijk is dat het belangrijkste wat we proberen over te brengen op deze meisjes: 'Je bent iets groots, je kunt een geweldig persoon worden'."

Hij werd al vroeg priester, net als zijn broer Jeeva (die in 2020 overleed aan Covid). "Ik werd geraakt door de figuur van Don Bosco, zijn passie voor jongeren en onderwijs. Mijn roeping kwam daar vandaan, en mijn naam ook. Hoewel ik weet dat het vreemd klinkt in Italië, 'Don Don Bosco'...."

Pater Don Bosco glimlacht als hij over zijn Europese verleden spreekt. Hij studeerde in Leuven, België: moraaltheologie. "Daar heb ik heel praktische ideeën opgedaan over solidariteit, het algemeen welzijn, de sociale leer van de Kerk. Hier in India hebben we nog steeds het kastensysteem, het is normaal dat de armen aan de kant blijven staan: zonder onderwijs of bescherming. De mensenhandel groeit heel snel. Ik weet niet of je Sound of Freedom hebt gezien, met Jim Caviezel: het speelt zich hier niet af, maar het vertelt het fenomeen goed."

"Bij hen," voegt hij eraan toe, is de uitdaging nog groter. Naast de barrières die het leven van de meisjes belemmeren, is er nog een andere: "Vervolging van christenen. De afgelopen jaren zijn er 350 kerken afgebrand. Dit betekent dat gemeenschappen worden achtergelaten zonder hun kloppend hart: scholen, hulp.... Er is een anti-bekeringswet die verschrikkelijk is, heel heftig. En men kijkt naar christenen alsof ze geen patriotten zijn. Het is alsof ze de katholieken in Italië ervan beschuldigen dat ze geen goede burgers zijn." Welke invloed heeft dit op je werk? "Je wordt altijd in de gaten gehouden. Het is gevaarlijk. Maar je moet ermee omgaan. Een plek als Talitha Cumi dient ook dit doel, om gemeenschappen moed te geven. Door ons werk proberen we vrede op te bouwen. En om van deze meisjes ambassadeurs van vrede te maken."

Zelfs scholen zijn in de antichristelijke wurggreep van de regering terechtgekomen. De katholieke scholen in het gebied zijn gesloten "omdat ze geen hindoeïstische gebruiken toestaan. We moeten de meisjes naar openbare scholen sturen. Velen willen daar niet naartoe, soms vanwege de trauma's die ze hebben opgelopen. Ze leren liever een vak, zoals naaien. Anderen gaan wel naar school. Veel van hen studeren bijvoorbeeld verpleegkunde." In beide gevallen is onderwijs de belangrijkste factor. "Hun leven wordt beter. En hoe langer ze hier blijven, hoe veiliger ze zijn: ze worden beschermd, ze leren."

Pater Don Bosco vertelt het verhaal van meisjes voor wie het centrum een 'gamechanger' is geworden. Zoals met Sindu, "die afgestudeerd is als verpleegster en nu werkt, de kost verdient. Als het niet op deze manier was gegaan, zou ze nu waarschijnlijk in Qatar zitten." Of met Swati, die van school ging zodra ze klaar was met de middelbare school: "Haar familie wilde graag dat ze zo snel mogelijk trouwde, om haar te redden van de mensenhandel. Maar vandaag werkt ze en onderhoudt ze zichzelf." En ze is vrijer om te kiezen. "De meisjes willen vrijheid. Met onze hulp kunnen ze verpleegster, ingenieur of leraar worden. Dit kan alles veranderen." Ze kunnen "opstaan en lopen", zoals de naam van het centrum zegt, wat herinnert aan het evangelie en het kleine meisje dat door Jezus werd opgewekt.

Er is nog een bijbels woord dat pater Don Bosco vaak gebruikt, als acroniem: "Amen". Het is de naam van het sociale programma dat we volgen. A' staat voor Accompaniment (begeleiding), 'M' voor Mentoring: we volgen ze één voor één." E' staat voor Education en Empowerment (zelfredzaamheid), die hier bijna synoniem zijn. En de 'N'? "Netwerken. We netwerken met mensen die werken zoals wij. Dat is fundamenteel. En een van de belangrijkste knooppunten in dit verband is AVSI. Ik was erg onder de indruk toen ik zag hoe zij werken in Afrika, Zuid-Amerika en andere delen van de wereld."

Deze harmonie is het resultaat van een relatie die ontstond tijdens zijn jaren in Leuven, waar pater Don Bosco mensen van CL ontmoette. "Ik heb daar missen opgedragen voor de School van de Gemeenschap. Ze nodigden me uit voor de Meeting in Rimini. Daar ontmoette ik Davide Prosperi, die me voorstelde naar La Thuile te komen, naar de internationale bijeenkomst van verantwoordelijken van CL. Ik kwam voor twee jaar, en ze vroegen me om te spreken over India. En daar werd het contact met AVSI geboren." Maar als je hem vraagt wat CL voor hem is, antwoordt hij met één woord: "Een familie. Ik was ver van huis en erg eenzaam. Die mensen ontmoeten was een grote hulp. Spiritueel en menselijk." En hij zegt hun namen: Lucia, Giacomo, Luciano ....

Hij voegt ook de naam toe van een andere broer, Joseph, "die hier in de parochie een CL-groep is begonnen." En die van Don Ambrogio (Pisoni) die hen bezoekt wanneer hij maar kan. En wie weet hoeveel anderen zich bij hen zullen voegen in deze weken van diners, initiatieven en Zoom-verbindingen. Maar wat verwacht hij, afgezien van het geld dat wordt ingezameld, van de Tentenactie? Don Bosco denkt er even over na. En dan zegt hij: "Een ervaring opdoen. Van geloof en vrede".