In Milaan, voor mijn werk, eindigde ik de avond met een etentje met mijn collega's. Toen het tegen negenen liep vertelde ik ze dat ik een vergadering had op Zoom en dat ik dus moest gaan. Ze begonnen allemaal moeilijk te doen tegen mijn baas omdat ik nog zo laat moest werken. Hij keek ze glimlachend aan en zei: "Ik heb er niets mee te maken! Wat mij betreft mag hij blijven." Ik voelde me overmand door deze blijk van vrijheid die ik niet gewend was en bekende kleur. "Ik ga met een paar vrienden bidden om de Heer het meisje toe te vertrouwen dat we verwachten en waarvan de dokters hebben gezegd dat ze wat problemen heeft." Toen ik terugkwam van het bidden van de rozenkrans ging het gesprek over wat ik net had verteld: geen van hen is gelovig, maar ze namen allemaal afstand van zaken en werk en begonnen over hun kinderen te praten. Ze stelden me meer vragen... De volgende dag ging de één-op-één dialoog verder: één persoon vertelde me dat hij niet gelooft en niet bidt, maar dat hij om me geeft; iemand anders zal zijn moeder of grootmoeder vragen voor ons te bidden. Er volgden nog meer van dit soort episodes. Wat we meemaken heeft ons zo hard geraakt dat het niet meer los te zien is van ons leven. Je staat bijvoorbeeld op een bouwterrein, vertelt je verhaal aan de arbeiders en vraagt hen om je dochtertje aan de Heer toe te vertrouwen. Je vindt iemand die met je praat over soortgelijke drama's en wat haar heeft geholpen om die het hoofd te bieden, iemand die je ongevraagd advies geeft, maar waardoor je wordt geprovoceerd: Wat voor leven hoop je aan dit kind te geven? Op de begindag las Davide Prosperi deze woorden van don Giussani voor: "De vrijheid van de mens wordt samengevat in de smeekbede: 'Accepterend dat alles genade is, vraag ik U om genade.'" Mijn vrouw en ik hebben deze weken van leven in genade doorgemaakt binnen een drama en een onzekerheid die ik niemand gun. En toch ervaar ik dat er nu iets voor ons in petto is. God geeft ons deze strijd zodat we misschien net iets meer begrijpen hoeveel Hij van ons houdt. De woorden van don Giussani blijven bij me terugkomen, woorden die don Carrón nooit moe werd om voor ons in CLU te herhalen: "Verwacht een weg, geen wonder dat je in staat stelt je verantwoordelijkheden te ontlopen, dat je strijd wegneemt, dat je vrijheid mechanisch maakt." Wat er met ons gebeurt is het grootste geschenk van deze periode, na dat van onze dochter; het daagt voortdurend de eenheid van mijn ik uit. Ik kan wat er met mij gebeurt niet loskoppelen van de man die ik ben op het werk, thuis, in mijn relaties... Alles wordt overspoeld door deze gebeurtenis die op de meest onverwachte en zeker de minst gewenste manier binnenkwam omdat ik verlang dat mijn dochter gezond is. We blijven vragen om de genade van genezing, dankbaar dat we een plek hebben als de Fraterniteit en het werk van de School van de Gemeenschap om te beoordelen wat we doormaken.
Marco, Padua (Italië)