Het moederschap als "missie" en als hoogste aspiratie voor jonge vrouwen. Het huidige debat brengt ons direct naar de kern van een van de meest verontrustende en tegenstrijdige kwesties van onze tijd: aan de ene kant de moeilijkheid (soms zelfs de onmogelijkheid) om na te denken over het stichten van een gezin en een evenwicht te bewaren tussen moederschap en werk, en aan de andere kant de zorgwekkende daling van het geboortecijfer en de vergrijzing. Maar eerst moeten we ons misschien afvragen of het niet beter is om te praten over moeder- en vaderschap, dat wil zeggen, het krijgen van kinderen als een gemeenschappelijke 'keuze' van twee mensen die besluiten om het buitengewone avontuur van het ouderschap aan te gaan. In onze ervaring als vereniging van adoptie- en pleeggezinnen ontmoeten we veel jonge koppels die de grote wens ervaren om kinderen te krijgen en die een bereidheid ontwikkelen om een ongeboren kind te verwelkomen, om de deur te openen voor een onbekende ander die ondubbelzinnig een integraal deel van hun leven wordt. De reis naar deze bereidheid verdiept en verrijkt de generatieve dimensie van de echtelijke relatie: een relatie die zich ontwikkelt als acceptatie en openheid voorbij zijn eigen grenzen.

Voor degenen die dit pad volgen, wordt het steeds duidelijker dat het verwelkomen van kinderen en hen op de wereld zetten een groots getuigenis van hoop is en een verantwoordelijkheid die niet alleen onszelf aangaat maar ons verder projecteert: het is een 'zorgen voor de wereld'. De woorden van de paus in Amoris laetitia helpen ons de aantrekkingskracht van dit perspectief te begrijpen: "Door hun vereniging in liefde ervaart het paar de schoonheid van het vader- en moederschap en deelt het plannen, beproevingen, verwachtingen en zorgen; ze leren zorg voor elkaar en wederzijdse vergeving. In deze liefde vieren ze hun gelukkige momenten en steunen ze elkaar in de moeilijke passages van hun leven samen. [...] De schoonheid van deze wederzijdse, kosteloze gave, de vreugde die voortkomt uit een leven dat geboren wordt en de liefdevolle zorg voor alle gezinsleden - van peuters tot senioren - zijn slechts enkele van de vruchten die het antwoord op de roeping van het gezin uniek en onvervangbaar maken." Er is dus een erfenis van het goede die herontdekt, opnieuw bekeken en gewaardeerd moet worden. De objectieve moeilijkheden die jongeren vandaag ondervinden om een gezin te stichten, de blaam waar werkende moeders nog steeds onder lijden, het gebrek aan structureel en permanent gezinsbeleid moeten in overweging genomen en aangepakt worden. Maar in ons streven om deze obstakels te overwinnen, moeten we de kwestie in haar essentie ter discussie stellen: kinderen baren of opvoeden is de zekerheid hebben van een goede belofte. Het is hoop uitstralen over de toekomst in plaats van angst of, erger nog, berusting in het onder ogen zien van het onzekere. Maar hoe doe je dat? Het kan niet worden opgelegd of toegepast als een mechanische formule; het is een vertrouwen dat moet worden opgevoed en rijpen als een ervaring, allereerst binnen de families zelf, die - door besmetting, door osmose, door passie - zichzelf kunnen herontdekken als plaatsen waar generaties elkaar kruisen, waar het leven open is, een ruimte voor groei en delen. Zodat de fascinatie van het baren en verwelkomen van een kind steeds meer jonge stellen bereikt. Het is een bewustzijn dat meer tot wasdom kan komen als het vergezeld wordt door een vriendschappelijk netwerk tussen gezinnen dat hoop ondersteunt als een conceptie van de toekomst, dat getuigt van een mogelijke menselijke volheid en zo nieuwe levens aantrekt en moed geeft.

*Voorzitter van Families voor Gastvrijheid

Gepubliceerd in Avvenire op 6 januari 2024