Dit jaar organiseerden we in Gent, België, de Goede Vrijdag kruisweg met een kleine maar diverse groep vrienden die om de twee weken samenkomen voor de School van de Gemeenschap. De voorbereiding, aanpassing en realisatie van de kruisweg betekende voor velen van ons een bewuste stap in de ontmoeting met Christus door het charisma dat God aan don Giussani heeft gegeven en dat via de Beweging aan ons is doorgegeven. Deze stap heeft vele vormen aangenomen. Allereerst in de vrijheid om hulp te vragen aan alle vrienden van de School van de Gemeenschap - te beginnen met degenen die het minst vertrouwd waren met het gebaar. En, meer nog, in hun nieuwsgierige, vrije deelname, hun beschikbaarheid, juist vanwege de vriendschap die ons jaar na jaar verenigt, ondanks onze verschillende geschiedenissen, gevoeligheden, culturen en talen, wat op zich al een klein wonder is.

Het is juist de vriendschap tussen ons die mogelijke weerstand heeft gebroken, zoals Luca vertelt: "In het begin brengt het nemen van initiatief 'vanaf de grond' (in plaats van gewoon deel te nemen aan initiatieven die door de 'instellingen' worden georganiseerd) altijd risico's met zich mee: persoonlijk zou ik het hebben opgegeven en rustig naar het kleine kerkje in de buitenwijken zijn gegaan waar ik voor de andere vieringen naartoe ga. Maar uit vertrouwen in de vrienden die dit initiatief hadden voorgesteld, ben ik meegegaan en heb ik mijn eigen kleine bijdrage geleverd om het mogelijk te maken. Of Emma: "Ik was niet erg enthousiast over het idee, omdat ik in het Franstalige gebied werk en geen Nederlands leer." Toen meldde ze zich aan voor het koor dat ze in de CL-beweging had ervaren als een "vorm van gebed" en ontdekte tijdens de kruisweg dat "de taal, de plaats, de mensen of de manier waarop niets te maken hadden met het moment dat we beleefden: ik was daar gewoon om te bidden en dichter bij Jezus te zijn op het moment van zijn dood. Op dezelfde manier was ik erg getroffen toen ik mensen om me heen zag die ver van de beweging af stonden, maar er tegelijkertijd zo dicht bij stonden, die deelnamen met een totaal belangeloze dienstbaarheid".

Een andere stap voorwaarts in ons bewustzijn was de "herontdekking" van trouwe gehoorzaamheid aan de Kerk in haar plaatselijk gezag. Toen we de diocesane autoriteiten op de hoogte wilden brengen van ons gebaar werden we erop gewezen dat op hetzelfde moment de door de bisschop voorgestelde kruiswegviering plaatsvond in de kathedraal, waarvoor wij ook uitgenodigd waren, aangezien we deel uitmaken van het bisdom. Uit gehoorzaamheid stelden we het hele gebaar ter discussie tot we besloten het te houden, maar het een uur te vervroegen, zodat we ook het bisdomgebeuren konden bijwonen. Zoals Andrea zei: "Of het gebaar uiteindelijk nu wel of niet werd gemaakt, we leerden gehoorzaamheid als een objectieve vorm van offeren en bidden, waarachtiger dan al onze pogingen". Voor Luca, die na de kruisweg naar de kathedraal ging om zich bij een aantal van ons aan te sluiten in de 'centrale' viering, "was het, door mijn bezwaren en verzet opzij te zetten en te volgen, een hernieuwde herontdekking dat ik mezelf niet genoeg ben, dat ik elke dag moet ontdekken waar en hoe de Heer me bereikt om me te laten zien dat het de moeite waard is om te leven, op te staan, te handelen en te hopen. En de Heer liet zich op beide momenten niet onbetuigd. Dus in de kleine kapel waar we onze kruisweg deden, herontdekte ik een 'basale' dimensie van de Kerk, opgebouwd door de aanwezigheid van elke persoon, door vriendelijke gezichten verenigd door een ontmoeting. En in de grote gotische kathedraal in het centrum van de stad zag ik diezelfde vrienden samenkomen in het lichaam van de universele Kerk: met de plaatselijke bisschop, een bevriende priester, jongeren van een andere jeugdbeweging met wie we bevriend raakten, en zoveel andere mensen, allemaal samengekomen rond de Gekruisigde. Door me uit de individualistische passiviteit te halen waarin je gemakkelijk vervalt, liet de Heer me de gemeenschapsdimensie van ons geloof op een levendigere en meer genuanceerde manier herontdekken".

Tenslotte was een laatste stap mogelijk, tijdens de kruisweg, door de schoonheid van het samenzijn te zien, getuige Rudy die het zag en de sfeer die er heerste, en in het feit dat we onszelf vrij van het resultaat ontdekten. Inderdaad, hoewel we andere vrienden hadden uitgenodigd, niet alleen van CL, waren er meer mensen achter het altaar voor het koor en de lezingen dan in het "publiek". Toen ze dit zag, vond Gina het jammer, "omdat we ons initiatief niet met meer mensen konden delen. Maar zodra we begonnen, verdwenen al die gedachten en vulden de tekst en de melodieën zelf mijn geest". Anna, die gevraagd was om degenen die bij de ingang aankwamen te verwelkomen, was verrast door de aandacht waarmee een vriendin uit Brussel sprak met een stel dat ze niet kende, terwijl ze wachtten tot het gebaar begon: "Het had een banaal gebaar kunnen zijn, maar iets raakte me diep, alsof het niet iets gewoons was, maar een Aanwezigheid die zorgt voor nieuwe vrienden. Ik realiseerde me dat wat we op het punt stonden te ervaren er al was, aanwezig was, en me zoals dit stel verwelkomde om het gebaar te ervaren met dit nieuwe bewustzijn".

Deze vrijheid wierp ook haar vruchten af in de schoonheid waarmee het gebaar zich ontvouwde. Voor Costanza, die in het koor zong, "gebeurde er iets uitzonderlijks tussen ons tijdens dat uur samen: de schoonheid van het moment raakte mijn hart diep en ik wenste dat het wat langer zou duren. En dat was ook zo, toen ik later weer zag hoe mijn vader en broer dezelfde ervaring als ik hadden gehad bij Caravaggio en in Sidney". Dezelfde aandacht was te zien bij het lezen van het Evangelie in het Engels en de teksten van Péguy in het Nederlands, die voor sommige aanwezigen onbekend waren. Deze lezingen raakten ieders hart door de interpretatie van de lezers. Marianne zelf ontdekte Péguy toen ze de kruisweg voor de eerste keer voorbereidde: "Dit was veel meer dan alleen een avond om te gedenken wat Christus voor ons gedaan heeft: ik wil Don Giussani bedanken voor het tot leven brengen, door middel van schoonheid en cultuur, van de gevoelens van pijn, verdriet en acceptatie voor wat er op die dag zoveel eeuwen geleden gebeurde. Het was een echte ervaring voor mij".