Het Jubileum van 2025 zal in het teken staan van een zaak die steeds relevanter is geworden voor iedereen en voor het alledaagse: hoop. In de bul waarmee het Jubileum is afgekondigd stelt paus Franciscus verschillende vragen: Waar ligt onze zekerheid? Wat is de basis van onze hoop? Wat is geluk? Wat is het geluk dat we verwachten en waarnaar we verlangen? En hij wijst ons op de doorleefde ervaring van de heilige Paulus, die, zegt hij, geenszins naïef of misleid is, maar “een realist”. Daarom is de zekerheid van de apostel verrassend: "Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Tegenspoed, of nood, of vervolging, of hongersnood, of naaktheid, of gevaar of het zwaard?" Hij kan dit zeggen, vervolgt de paus, omdat “de christelijke hoop niet bedriegt of teleurstelt”; hij kan dit zeggen op grond van een werkelijke ervaring van die liefde, die het verlangen zeker maakt.

In deze zin zegt Charles Péguy dat hoop “niet vanzelf gaat”, dat om te hopen “men zeer gelukkig moet zijn, men moet een grote genade hebben verkregen, ontvangen.” Hij is de auteur die de titel gaf aan de Geestelijke Oefeningen van de Fraterniteit van CL, en die de weg begeleidde die in die dagen ondernomen werd (de teksten zullen binnenkort beschikbaar komen op Gemeenschap en Bevrijding). Dit nummer verzamelt enkele getuigenissen over het thema dat tijdens die dagen aan de orde kwam, over het vertrouwen dat tegen alle verwachtingen in opnieuw wordt gewekt in het hart van de persoon, vanwege de nieuwheid van leven die voortkomt uit een ontmoeting met Christus. Dit is wat er vandaag gebeurt in Cuba, Chili en Qatar.

“Waar ik versteld van sta, zegt God, is de hoop” Péguy leeft mee dat God verrast is door de persoon die hoopt, door die “kleine hoop die helemaal niets lijkt”. Het is als Gods eigen methode, Zijn manier om “voorzichtig” te handelen, zoals Benedictus XVI het beschreef: “Hij bouwt slechts geleidelijk zijn geschiedenis op binnen de grote geschiedenis van de mensheid (...) Hij blijft zachtjes kloppen aan de deuren van ons hart en opent langzaam onze ogen als we onze deuren voor hem openen.” Zodat we ons gaan verwonderen, gaan hopen.