Een paar weken geleden nodigde ik een vriend uit die ik op school had leren kennen en die nu met pensioen is. Hij is katholiek opgevoed, maar op de universiteit werd hij protestant en als gevolg van verschillende teleurstellingen veranderde hij van geloofsovertuiging, waarbij hij telkens een verantwoordelijke positie innam. Een jaar geleden bekeerde hij zich weer tot het katholicisme, maar hij vertelde me dat in geen enkele katholieke kerk iemand hem benaderde, terwijl in de baptistengemeenten iedereen zijn best deed om zich voor te stellen. Hij legde me uit: “Ik keerde terug naar de katholieke kerk voor het idee deel uit te maken van het Lichaam van Christus, maar paradoxaal genoeg beleef ik die ervaring niet nu ik hier ben.” Ik antwoordde: “Eigenlijk hebben we wel een gemeenschap - kom maar kijken.” Voorafgaand aan de School van de Gemeenschap met de jongeren van CLU, toen hij zag dat we eten aan het bereiden waren, vroeg hij: “Maar maken jullie dan elke keer een maaltijd?” Hij werd erdoor getroffen en voegde eraan toe: “Wat een intelligente jonge mensen!” Terwijl ik hem naar zijn auto begeleidde zei ik: “Zie je wel? Gemeenschap in de katholieke kerk bestaat.” Hij gaf me een knuffel. En toen, vol verbazing: “Maar nu moet je me uitleggen, hoe heb je dit allemaal in elkaar gezet?” Ik vertelde hem mijn verhaal... Ik weet niet of hij terugkomt, maar ik hoop van wel; het was zo mooi om zijn reactie te zien. Hij nodigde mij en mijn man uit om met hem en zijn vrouw te gaan kajakken. Het was prachtig om te zien hoe hij omging met de CLU-studenten. Voordat ze begon, legde een van de jonge vrouwen hem uit wat de School van de Gemeenschap is, waarom zij blijft komen en wat ze in CL vindt.

Rossella, State College, Pennsylvania (VS)