Van 30 augustus tot 2 september vond de Equipe van studenten van Gemeenschap en Bevrijding plaats in La Thuile, waar meer dan 400 volwassenen en jongeren uit 16 landen over de hele wereld bijeenkwamen. Tijdens deze ontmoeting van mensen uit verschillende gemeenschappen en plaatsen ontdekten we het besef tot één lichaam te behoren, en het delen van ieders ervaring werd beleefd als een geschenk, als naastenliefde voor elkaar.

De titel, “De weg naar vrijheid”, ging over het werk dat tijdens de zomervakantie in de verschillende gemeenschappen was begonnen. De inleiding van don Francesco Ferrari, waarin hij verwees naar de vele bijdragen die hem waren toegestuurd, gaf het thema het volgende kader: “Waaruit bestaat vrijheid? Het is niet alleen de vrije wil of de afwezigheid van beperkingen. Vrijheid, zo leerde don Giussani ons, is de bevrediging van een verlangen, van een behoefte. Het is een ervaring van vervulling.”

Deze vrijheid wordt ervaren in een menselijk gezelschap, tegelijkertijd een teken en plaats van Christus' gezelschap, dat voor ieder mens begon met een ontmoeting. “Maar wat betekent het om Christus te ontmoeten?” In deze dagen zijn we begeleid door enkele teksten uit A Revolution of Self. Life as Communion (1968-1970), een boek dat een aantal interventies van don Giussani tussen 1968 en 1970 bundelt.

Na een moment van stilte voor iedereen om hun hart voor te bereiden, om de rijkdom van de samenkomst te verwelkomen, begon ons werk. Wat waren de kenmerken van deze bijeenkomst? Paolo vertelde over een groep jongeren uit een arme wijk in Chili die de priesters van de Fraterniteit van Sint-Carolus Borromeus ontmoetten. “Deze jongeren maken gigantische drama's mee: drugs, gevangenis, gebroken gezinnen. Maar als je hen vraagt of er hoop voor hen is antwoorden ze door te denken aan de gezichten van de priesters met wie ze de nieuwheid van een ongelooflijke liefde ervaren. Voor hen is dit het begin van bevrijding. En dat is wat mij ook is overkomen.” Martino vertelde ons over een meisje van zijn universiteit die, na de dood van een goede vriendin met wie ze had samengewoond, op zoek ging naar de studenten van het CLU. Hoewel ze hen niet goed kende, vroeg ze om begeleid te worden. Na twee maanden vriendschap schreef ze dat dat huis, waar haar vriendin een deel van haar ziekte had doorgemaakt, voor haar “een plek vol leven was geworden, een vruchtbare bodem, waar nieuwe vriendschappen konden groeien. Een plek vol leven dat zelfs de dood overwint.” Deze ontmoeting vindt voor iedereen op een andere manier plaats; het gemeenschappelijke kenmerk is de geboorte van een voorgevoel, waarvoor vrijheid wordt opgeroepen om een beslissing te nemen: “Omdat de inhoud van dat voorgevoel de intuïtie is van een onvoorstelbare liefde, van een leven vol betekenis omdat het een openbaring is van wie God is, dat God liefde is, en dan kan het leven een positief avontuur zijn. Christus dood en verrezen, levend en aanwezig. Dit is in de eerste intuïtie! De intuïtie van een vervulling, van liefhebben en bemind worden, de intuïtie van een onmogelijke liefde, die een naam heeft: Christus. Geen stem roept je zo.”

Maar hoe realiseer je je dat je Christus hebt ontmoet? Omdat je leven verandert. Davide Prosperi getuigde ons van de mogelijkheid van een verandering die de ervaring van het honderdvoudige mogelijk maakt, wat “geen maatstaf is, maar een vermenigvuldigingsfactor. Het betekent dat je begint te zien en te leven wat je voorheen niet zag en niet beleefde” en het introduceert de mogelijkheid van een nieuwe herlezing van de werkelijkheid, dat wil zeggen, van het herkennen van ”hoe iemands hele geschiedenis is ingeschreven binnen een blik van liefde die ons de zekerheid geeft dat we niet in de steek worden gelaten.” Deze ontmoeting markeert het begin van een weg.

Tijdens de tweede bijeenkomst hebben we gezien dat onze zwakheden en beperkingen zo vaak deze weg in de weg lijken te staan. Wat betekent het dan dat de gemeenschap, dat de Kerk de weg is van ontmoeting met Christus? En hoe kan deze relatie beleefd worden in omstandigheden die ongunstig lijken? Paolo, uit Noorwegen, vertelde ons het volgende: “Voor mij is er een heel kleine en soms slechts met tussenpozen bestaande gemeenschap. Dit semester zou ik alleen zijn, maar toen ontdekte ik dat er drie andere mensen waren om mijn weg te delen.” Een verbazing vol dankbaarheid, want “de ontmoeting met specifieke gezichten geeft aanleiding tot het vermoeden van iets anders, dat het middelpunt wordt van onze genegenheid en intelligentie, het middelpunt van wat ons hart zoekt, namelijk de persoon van Christus. Hoe meer we Hem kennen, hoe meer we in verwondering terugkeren naar die gezichten.” Als alles geboren is uit de oorspronkelijke liefde van Christus, dan is alles wat ik tegenkom gegeven voor mijn bestemming. Als Christus het middelpunt is, zijn we nooit alleen. In elke omstandigheid is het mogelijk om ons ervan bewust te worden dat we deel uitmaken van een geschiedenis, van de Kerk. Daarom is de ander ook een geschenk van Zijn naastenliefde.

De gratuïteit waarvan wij het voorwerp zijn, komt tot uitdrukking in ons verlangen om de schoonheid die we hebben ontvangen aan de hele wereld aan te bieden. “Ik wil voor u zingen, Heer, zolang ik adem heb.” Deze verruiming van het hart is de belofte die vernieuwd wordt in dit gezelschap.