Een paar jaar lang gaf ik les op een school die ongeveer een uur van huis was. Dus besloot ik om te veranderen en solliciteerde ik bij een school dichter bij huis. Toen ik een plaats kreeg aangeboden op de nieuwe school was ik dolblij en dacht ik dat het leven eindelijk gemakkelijker zou worden omdat ik niet meer zo ver hoefde te reizen.

Maar de eerste teleurstelling liet niet lang op zich wachten: nog voor het einde van het vorige schooljaar kreeg ik te horen dat ik klassenhoofd zou worden op de nieuwe school. Dit nieuws bracht me in paniek. Waarom moest mij dit nu overkomen? Eindelijk had ik een rustiger leven kunnen leiden en nu moest ik mijn geliefde comfortzone verlaten om klassenhoofd te worden, met alle werk en verantwoordelijkheid van dien! Ik kon me niet neerleggen bij de beslissing van het schoolhoofd, en bovendien beleefde ik de langverwachte zomervakantie met spanning en innerlijke teruggetrokkenheid.

Ik sprak erover met mijn broer, die me een tekst van Giussani stuurde over het “ja” van Maria: Als dit jonge meisje geen “ja” had gezegd, zou alles wat er in de wereld is gebeurd, de betekenis van de wereld zelf, niet volgens Gods plan zijn gerealiseerd. ... Dus elke ochtend opent ons leven zich voor deze mogelijkheid van vrijheid: dat we “ja” zeggen tegen God in omstandigheden die niets voor ons lijken, net zoals Maria niets leek voor de hele wereld, hoewel “alle generaties haar gezegend zullen noemen”. Ook wij kunnen, door dagelijkse omstandigheden die betekenisloos of nietig lijken in hun onmiddellijkheid (ik zou willen toevoegen, ook angst veroorzakend, beangstigend), met onze vrijheid “ja” zeggen tegen God, voor wie geen blad van de boom valt dat hij niet wil, voor wie geen moment van de mens of de wereld zonder invloed is op de algehele betekenis. Als we de intensiteit van deze ademhaling zouden beleven in de banale omstandigheden van het dagelijks leven, zou ons leven van binnen gelukkiger zijn. Dit gaf me kippenvel en ik zei tegen mezelf dat het een kans zou zijn om Jezus te ontmoeten in de omstandigheden, als klassenleider.

Maar daar stopten de verrassingen op de nieuwe school niet. Toen de lessen begonnen, kreeg ik te horen welke vakken ik zou gaan geven: Naast Engels, dat ik altijd heb gegeven, kreeg ik boekhouden (vreselijk, want ik ken het niet en ik vind het ook niet leuk!), koken (ik vind het leuk, maar ik heb het nog nooit gegeven), gymnastiek!!! (hoe is dat mogelijk? Hoe kun je gymnastiekles geven aan iemand die er niets vanaf weet?) en Duits!!!, Duits voor moedertaalsprekers, ook al heb ik Duits als vreemde taal gestudeerd en onderwezen! De dagen na dit nieuws waren verschrikkelijk, vol nervositeit, woede op alles en iedereen, die zich vervolgens uitbreidde naar mijn familie, en ontmoediging, ook omdat ik mijn rustige dagen nu echt moest vergeten. Kortom, ik was Giussani's woorden vergeten en dook terug in mijn angst en negatieve vooroordelen over de omstandigheden. Natuurlijk heb ik mezelf daarna herpakt.

Op een dag tijdens de pauze hield een meisje uit mijn klas me tegen en zei: “Juf, u weet niet hoe blij ik ben dat u ons klassenhoofd bent en dat we zoveel lessen met u hebben (ook gymnastiek, Duits, Engels...)! U bent anders dan de andere leraren, u bent vriendelijk en hebt altijd een glimlach voor ons.” Deze vriendelijkheid en glimlach kwamen zeker niet van mij, want van binnen was het gevoel zeker anders.” Dat vulde mijn hart en toen ik het mijn vader vertelde, zei hij: “Zie je, dat is een knuffel die God je wil geven”. Ondanks mijn vooroordelen en mijn “nee” of mijn boze “ja”, is God bij me en laat Hij zich zien via mijn leerlingen. Dit is zeker een kans om mijn relatie met hen en ook met God te verdiepen.