“Praat alstublieft over ons. Vertel het verhaal van de mensen in Aleppo die na 14 jaar oorlog, na het drama van de aardbeving, opnieuw in angst zijn gedompeld. We bestaan niet meer voor de wereld; Syrië is vergeten. Toch blijven de wonden van ons volk bloeden. We liggen onder Golgotha. Praat over ons.” Dit is een welgemeende oproep van pater Firas Lutfi, franciscaan, parochiepriester van de Latijnse gemeenschap en werkzaam bij de Custody of the Holy Land in Damascus.

“De ziel van de mensen van Aleppo - die zoveel jaren van conflict hebben doorstaan - is nu geschokt door een nieuwe onzekerheid. In slechts een paar uur tijd hebben meer dan 20.000 islamistische militanten, waaronder veel buitenlanders, de controle over Aleppo overgenomen zonder enige weerstand van het Syrische regeringsleger.” Ze hebben het vliegveld bezet, politiebureaus, alle kritieke infrastructuur. In paniek zijn mensen begonnen te vluchten. “Maar al snel werden de toegangswegen naar de stad - de snelweg en de oude weg die we zelfs tijdens de donkerste uren van de oorlog gebruikten - geblokkeerd. Aleppo is nu een gevangenis van waaruit er geen uitweg is. Binnenkomen evenmin.”

De mensen zijn in de war, zegt hij, gevangen tussen twee verhalen: de bewering van de regering dat ze dit toestond om bloedvergieten onder de burgerbevolking te voorkomen, en die van de jihadistische militanten, die bij burgers aankloppen en beweren dat ze hen bevrijden. “Maar waarvan? De angst is dat we in plaats daarvan in nog een andere verschrikking zullen terechtkomen. Hoe lang kunnen we de klokken nog luiden? Hoe lang kunnen we het kruisbeeld nog ophangen of kunnen vrouwen nog zonder sluier rondlopen? Zullen deze militanten toleranter zijn dan degenen die een paar jaar geleden de stad binnenvielen of hebben ze gewoon hun strategie veranderd? En welke toekomst is er voor de kinderen, voor de ouderen, voor de meest kwetsbaren die overblijven?”



Opnieuw heeft de Kerk de mensen bijgestaan via de bisschoppen, priesters en religieuzen. De franciscanen waren geen uitzondering. “Ik denk aan onze bisschop, mgr Hanna Jallouf, pater Bahjat, pater Samar of pater Bassam. Zij zijn in Aleppo gebleven, dichtbij hun kudde. Ik heb voortdurend telefonisch contact met hen: ze weten dat het nu hun taak is om moed te geven en te troosten.” Gisteren kwamen de christelijke gelovigen samen in de Franciscaanse parochie voor de mis.

“Gisteren vierden we de eerste zondag van de Advent, de weken van hoop. En onze gedachten gingen meteen uit naar het wachten dat dit donkere uur domineert: wachten op vrede. Vandaag zijn de burgers van Aleppo echt geroepen om het wachten op verlossing te ervaren. Een verlossing die niet van mensen of geopolitiek kan komen. God is de enige die ons komt redden, vlees van ons vlees, de God-met-ons. Hij heeft beloofd dat Hij ons nooit zal verlaten, en hoop komt alleen voort uit dit vertrouwende geloof.”

De situatie, legt de franciscaner broeder uit, is ook gecompliceerd omdat Aleppo de afgelopen jaren enige stabiliteit had bereikt. Mensen hadden hun mouwen opgestroopt om een nieuw blad om te slaan en opnieuw op te bouwen. “Nu is er een uitgaansverbod, is er gebrek aan elektriciteit, water en brood. Gisteren troffen twee raketten ons Holy Land College net toen pater Bassam en pater Samar brood aan het bereiden waren om uit te delen aan gezinnen en de armen. Ze konden het brood maken dankzij een oven waarmee we ons na de aardbeving hadden uitgerust ... maar door de raketten brak er brand uit in de meelopslagplaats en het huis van de twee broeders is nu ook onbewoonbaar. In een oogwenk verloren we het enige hulpmiddel dat we hadden om de mensen te helpen.”

We vroegen stomweg wat we vanaf hier kunnen doen. “Bidden. Bidden is het enige wapen dat we hebben, want door te bidden kunnen zelfs de hardste harten zich openstellen voor concrete daden van naastenliefde, gebaren van vrijgevigheid, het vinden van creatieve manieren om vrede te bereiken. Onze oproep is voor alle christenen, maar ook voor alle mensen met een geweten: vergeet Syrië niet.”