Het is een jaar vol strijd en genade geweest voor ons gezin, want ik heb ontdekt dat ik het voorwerp ben van een grote liefde. Bij het herlezen van de tekst van de Opening van het Jaar las ik: “missie is geen plicht, maar de vrucht van het toebehoren.” En het is vanwege deze erkenning dat ik wil vertellen wat mij is overkomen. In januari begonnen mijn vrouw en ik met het adoptieproces nadat we in 2019 hadden geleerd dat de kans op het krijgen van een biologisch kind nagenoeg nihil was. Wat ons tot deze keuze bracht was een lange en moeilijke reis, maar die gevuld was met ontmoetingen en de steun van vrienden en andere gezinnen die soortgelijke omstandigheden meemaakten.

In februari begonnen we beoordelingsgesprekken met een psycholoog en een maatschappelijk werker. Maandenlang hadden we veel gesprekken waarin we ons moesten verdiepen in onze geschiedenis, ons huwelijksleven, maar ook in onze worstelingen en pijn. Het meest uitdagende moment was toen we tijdens het bespreken van onze beschikbaarheid stilstonden bij de mogelijkheid om een kind met een handicap te adopteren. Mijn vrouw en ik besloten, na veel overleg en in gezelschap van vrienden, om alleen beschikbaar te zijn voor “licht” gehandicapten. Tijdens de gesprekken werd ons echter gevraagd om ook ernstige handicaps in overweging te nemen, maar waarbij de kinderen nog steeds hun zelfstandigheid behouden. Voor mij waren die twee weken ongelooflijk moeilijk; ik sliep nauwelijks. Hoe kun je aan iemand die geen kinderen kan krijgen vragen of hij of zij een gehandicapt kind wil? Het leek me absurd! Elke “aanpak” die ik probeerde, leverde niets op.

We vroegen onze vrienden van Gezinnen voor Gastvrijheid om hulp en zij stelden ons voor aan een Zwitsers gezin dat een kind met een zeer ernstige handicap had geadopteerd. Het verbazingwekkende was dat ze zich tijdens ons gesprek niet concentreerden op hun kleine meisje, maar ons vooral vertelden over hun persoonlijke reis als koppel en als ouders. Vanaf dat moment zijn me een paar dingen bijgebleven: dat adoptie geen “plan B” is voor ons gezin, maar een weg naar de bestemming; dat de worstelingen en diepe vragen een mogelijkheid tot ontdekking zijn en een kans om na te denken over wat er van ons gevraagd wordt in het leven; en dat de tekenen die ons helpen onze roeping te begrijpen er al zijn, maar dat we ze niet herkennen als we te gefixeerd zijn op ons idee van wat het antwoord moet zijn.

Toch begreep ik pas achteraf de omvang van wat ze met ons hadden gedeeld. De volgende dagen leek het alsof er niets was veranderd; we zouden binnenkort een ontmoeting hebben met de maatschappelijk werker om een “antwoord” te geven, en ik was verloren. Op de ochtend (van de dag van) het interview, terwijl ik in de file stond op weg naar mijn werk, herhaalde ik dezelfde vragen in mijn hoofd en kreeg ik dezelfde onvolledige antwoorden. Ik begreep het niet en voelde me verloren. Op weg naar huis voor de afspraak werd ik, bijna zonder het te beseffen, herinnerd aan de zekerheid waarmee vrienden ons hadden verteld dat adoptie Bestemming was en geen bijkomstigheid. Op dat moment viel alles op z'n plaats. Het was duidelijk dat het er niet om ging antwoord te geven op de vraag of ik wel of niet beschikbaar was om een kind met een handicap te accepteren, maar het was Christus die tegen me zei: “Ik heb je zover gebracht, ik heb je bij de hand geleid, vertrouw je me? Wil je mijn vriend zijn? Hou je van mij?” Ik ontdekte dat ik het voorwerp was van een immense liefde die ik nooit eerder had gevoeld. Groter dan de liefde van mijn vrouw en mijn liefde voor haar. Een buitenaardse liefde.

Met dit bewustzijn werd alles onthuld. Alle tekenen waar ik al jaren naar op zoek was werden duidelijk en het probleem van een antwoord verdween. Het enige mogelijke antwoord op zo'n grote liefde was “ja”.

Elke angst en spanning verdween. Ik voelde een overweldigende dankbaarheid en vrede tijdens de hele ontmoeting met de psycholoog. Toch was dit niet genoeg voor God. Tijdens het gesprek werd ons specifiek gevraagd of onze beschikbaarheid voor een kind met een handicap slechts een hypothese was of zeker was. Eén blik op mijn vrouw was genoeg om ja te zeggen. Ik had net de genade en liefde ervaren waarvan ik het voorwerp ben, maar ik moest opnieuw ja zeggen tegen Christus. En toen ik het deze keer zei, was ik helemaal vrij en sereen. Het viel me op dat de artsen benadrukten dat onze familie- en vriendschapsrelaties ons hielpen om deze reis aan te kunnen. Voor mij was dit een bevestiging dat vriendschap in de Beweging, ons zijn in de Beweging, voor ons de mogelijkheid is om voor de Bestemming te staan die ons tegemoet komt, zelfs via een pad dat zo anders en pijnlijk is als onvruchtbaarheid. Het is een eindeloze herkenning en dankbaarheid die me opnieuw heeft geopend. Ik heb ervaren hoe het volle bewustzijn van mezelf, van de liefde van Christus waarvan ik het voorwerp ben, me in staat heeft gesteld om de ontmoeting die ik heb gehad naar anderen te brengen, gewoon door het aan vrienden of collega's te vertellen - zelfs aan degenen die ver verwijderd zijn van enige ervaring met de Kerk en het geloof.

Francesco