Ik ontving het nieuws dat kardinaal Dolan van New York de planners van de kruisweg over de Brooklyn Bridge had aangemoedigd om de Grieks-orthodoxe gemeenschap van NYC uit te nodigen om deel te nemen aan de processie van dit jaar als een direct antwoord op een gebed van mij.

Ik ben opgegroeid in zowel de Grieks-orthodoxe als de Rooms-katholieke kerk. Ondanks dat de liturgie een cruciale rol speelde in mijn spirituele vorming als kind, had ik moeite om binnen de orthodoxie een concreet voorstel te vinden voor hoe een relatie met God te leven in de moderne wereld, evenals een intentionele gemeenschap in wie die relatie werkelijkheid kon worden. Op de universiteit ontmoette ik verschillende katholieken die mijn verlangen naar geloof heel serieus namen en mij inspireerden om te vragen in volledige gemeenschap met de katholieke kerk te treden.



Hoewel ik blij was dat ik “thuisgekomen” was waren er twee dingen die me onzeker maakten. Aan de ene kant werd deze beslissing niet goed ontvangen door mijn orthodoxe familieleden. En aan de andere kant benadrukte de onderwijsmethode van don Giussani dat de traditie waarmee we zijn opgevoed niet uit het raam moet worden gegooid maar kritisch moet worden benaderd en in iemands pad moet worden opgenomen. Ik bad dat deze koerswijziging een nieuwe fase in mijn relatie met de orthodoxie zou betekenen in plaats van een volledige breuk ervan, en dat mijn specifieke weg op de een of andere manier verbonden zou zijn met iets groters, namelijk met de bestemming van de hele Kerk en de wereld. Simpel gezegd wilde ik dat mijn reis een rol zou spelen in de toekomstige eenheid van de Kerken.

Sinds ik volledig in de katholieke kerk ben opgenomen is mijn relatie met de Grieks-orthodoxie op verrassende manieren verdiept. Ik schrijf dit voor een groot deel toe aan mijn deelname aan het leven van Gemeenschap en Bevrijding en het volgen van Giussani's methode die mij hebben geholpen om aandachtig te zijn voor alle plaatsen waar Christus zich openbaart. En dus, toen het Grieks-Orthodoxe aartsbisdom van Amerika ermee instemde om samen te werken met de CL-gemeenschap van NYC om de kruisweg van 2025 te plannen kon ik niet anders dan het gevoel hebben dat de cirkel rond was.

We zouden onze route beginnen bij ons gebruikelijke startpunt, de St. James Cathedral Basilica in het centrum van Brooklyn, van waaruit kardinaal Dolan van New York, bisschop Brennan van Brooklyn en aartsbisschop Elpidophoros van het Grieks-orthodoxe aartsbisdom Amerika ons zouden rondleiden op de kruisweg. Onderweg zouden leden van de CL- en Grieks-orthodoxe gemeenschappen om beurten het kruis dragen, totdat we bij onze eindbestemming aankwamen: Saint Nicholas Greek Orthodox and National Shrine bij het World Trade Center, waar de Griekse bisschop Demetrios van Mokissos ons zou verwelkomen samen met Vader Andreas, de vicaris van het heiligdom. Het heiligdom is een plek die op een speciale manier de overwinning van Christus' liefde op lijden en pijn symboliseert: het werd gebouwd op de plek waar de oorspronkelijke Sint-Nicolaaskerk op 11 september 2001 afbrandde.



Voor Goede Vrijdag vielen me twee dingen op. Ten eerste bleven mijn relaties met vrienden in CL en mijn broeders in het Memores Domini huis me eraan herinneren dat eenheid alleen bereikt kan worden door de genade van de Geest, en niet door onze eigen inspanningen - hoe nobel die ook mogen zijn. Daarom heb ik tijdens de vastentijd het verlangen naar eenheid tussen de kerken in gebed aangeboden, boete gedaan voor de zonden die hebben geleid tot het uiteenvallen van het lichaam van Christus en gesmeekt dat de Geest onze harten zou vrij maken om bemiddelaars van gemeenschap en vergeving te mogen zijn in plaats van verdeeldheid en halsstarrigheid.

Ten tweede was ik diep ontroerd tijdens onze planningsgesprekken met de vertegenwoordigers van het heiligdom en de Grieks-orthodoxe afdeling voor interorthodoxe, oecumenische en interreligieuze betrekkingen. In tegenstelling tot de vele mensen die ik had ontmoet die meer geïnteresseerd waren in het voeren van polemische debatten over de relatie tussen de twee kerken - of diegenen wier interesse in oecumene op zijn best te omschrijven is als het onderhouden van goede publieke relaties - werd ik geïnspireerd door de oprechte houding waarmee we allemaal dit oecumenische gebaar benaderden. Het was duidelijk dat deze houding van openheid geworteld was in onze gedeelde ervaring van de liefde van Christus - hoe meer we trouw zijn aan deze liefde, des te meer kunnen we niet anders dan roepen en smeken dat zij alle mensen in haar verlost en verenigt.



Nadat we de brug van Sint Jakobus waren overgestoken, kwamen we eindelijk aan bij Sint Nicolaas, terwijl de chantor, Demetrios, de derde statie van de Egomia zong, de Byzantijnse klaagzang die op Goede Vrijdag wordt gezongen en die - sinds ik jong was - misschien wel het stuk liturgische muziek is dat me het meest heeft aangesproken. Nadat we de laatste statie hadden gebeden, het Onze Vader in het Engels en Grieks hadden gereciteerd en de slotopmerkingen van de bisschoppen hadden aangehoord, gingen we de kerk in, waar het CL-koor het Salve Regina zong en Demetrios de Axion Estin (een Byzantijnse Mariahymne) zong.

Op een heel concrete en intense manier herinnerden deze momenten me eraan dat Christus alles wat op ons pad komt gebruikt om ons dichter bij Hem te brengen. Er is een reden waarom Hij me liet opgroeien tussen de breuken van zijn gebroken Lichaam. En er is een reden waarom Hij het charisma van don Giussani op mijn pad heeft geplaatst, omdat ik daardoor de instrumenten kreeg om te begrijpen hoe elk element van mijn pad in dienst kan worden gesteld van mijn verlangen om in harmonie te leven met alle mensen in en aspecten van mijn leven, en ook van het vervullen van Christus' verlangen dat “zij allen één mogen zijn”. Het feit dat hij mijn gebeden op zo'n specifieke manier durfde te verhoren herinnerde me opnieuw aan zijn grote voorkeur voor mij en zette me aan om deze ervaring van zo'n grote liefde te willen delen met heel zijn Kerk en de rest van de wereld. Ik bid dat ik dit missionaire verlangen mag blijven delen met mijn orthodoxe broeders en zusters.

Stephen, Brooklyn, NY