Onlangs kreeg ik de geweldige kans om mee te werken aan een documentaire over het leven van de toekomstige heilige Carlo Acutis, getiteld Roadmap to Reality.

Mijn deelname kwam onverwacht tot stand. Eerder dit jaar publiceerde ik een artikel in Church Life Journal waarin ik vanuit mijn perspectief als ontwikkelingsneurowetenschapper reflecteerde op de aard en impact van de digitale revolutie. Digitale technologieën, zo stelde ik, zijn nauwkeurig afgestemd om de architectuur van onze aandacht te exploiteren: ze fragmenteren onze aandacht, leiden ze af naar minder belangrijke zaken, en doen dat voor het financiële gewin van techontwikkelaars. Dit is geen nieuwe bewering maar het is noodzakelijk om deze te herhalen omdat we voor meer zijn gemaakt – voor belichaamde, geïntegreerde, gemeenschappelijke betrokkenheid bij de werkelijkheid. De fragmentatie van onze aandacht dreigt dus het pad naar het einde van het menselijk leven te verduisteren, namelijk de gemeenschap met Degene die de Waarheid is.

Toch zijn we niet zonder hoop. Ik sloot het artikel af met een beschouwing over hoe deze zelfde hulpmiddelen kunnen worden herschikt om onze groei in het christelijke leven te dienen. Wanneer ze worden gebruikt volgens het criterium van het leven vanuit de herinnering aan Christus kunnen zelfs digitale media een middel worden waarmee we groeien in aandacht, in gemeenschap en in liefde. We zijn niet langer 'instrumenten van onze instrumenten', om de woorden van Thoreau te gebruiken, maar vrije mannen en vrouwen, vrij omdat we in relatie staan met Christus, die onze vervulling is.

Kort nadat het artikel was gepubliceerd, nam de regisseur van een nieuwe documentaire over de zalige Carlo Acutis, de tiener die binnenkort heilig wordt verklaard en bekend stond om zijn liefde voor videogames, contact met mij op. Hij had het artikel gelezen en wilde mij interviewen over enkele raakvlakken tussen het verhaal van Carlo en de huidige uitdagingen waar de kerk voor staat, met name op het gebied van geestelijke gezondheid, wetenschap en technologie. Ik was dankbaar dat ik niet alleen inzichten uit mijn studie en onderzoek kon delen, maar ook uit mijn eigen ervaring: bovenal mijn ontdekking dat God, zelfs te midden van het lawaai van het digitale tijdperk, via de Kerk barmhartig blijft in ons leven.

Ik kreeg de kans om de documentaire in de bioscoop te zien en vond hem zeer ontroerend, vooral omdat de film de verhalen vertelde van jonge mensen die het leven van Carlo ontdekten en veranderd weer vertrokken. Zoals de groeiende devotie voor Carlo's zaak aantoont gebruikt de Heilige Geest zijn gezicht om in ons – vooral in jongeren – een verlangen naar Christus als het enige noodzakelijke te wekken. Het documentaireproject zelf was een duidelijk voorbeeld van hoe digitale hulpmiddelen, wanneer ze worden ingezet voor waarheid en schoonheid, instrumenten van genade kunnen worden.

Net als alle heiligen vraagt Carlo's leven ons allemaal om een oordeel te vellen over wat – of liever gezegd, Wie – we het dierbaarst vinden, en om vast te houden aan Hem, zelfs tot het punt van opoffering, zodat Christus bekend en bemind mag worden.

Voor degenen onder ons die in een seculiere omgeving leven en werken is een van de meest opvallende dingen aan Carlo's getuigenis de gewoonheid ervan. Zijn leven verkondigt luidkeels een waarheid die Giussani ons nooit moe werd te leren: dat we al alles hebben gekregen wat we nodig hebben om in relatie te staan met Christus binnen de beperkingen van tijd en ruimte. De omstandigheden van ons leven zijn geen obstakels voor de eenheid met Hem; ze zijn juist de weg waarlangs Zijn leven in het onze binnenstroomt en het voor Zich opeist.

Persoonlijk is het aspect van Carlo's getuigenis dat mij het meest onderwijst de manier waarop hij zijn dood beleefde. Tijdens zijn aftakeling vertrouwde hij zich volledig toe aan de Vader. In deze overgave zien we dat de zin van het leven niet ligt in wat we produceren, consumeren of beheersen, maar in wat we aanbieden. Carlo was werkelijk vrij omdat hij, verenigd met Christus, zijn leven in vreugde teruggaf aan de Vader. We moeten smeken om dit te leren. We moeten het dagelijks beoefenen. Op elk moment kan de Heer ons naar huis roepen, en tot dat uur heeft elk moment alleen waardigheid, schoonheid en betekenis als en voor zover het voor Hem wordt geleefd. Op deze manier aangeboden, moet zelfs ons gebruik van technologie een deelname aan Zijn leven worden en een smeekbede voor de komst van Zijn koninkrijk.

Sofia, Boston, MA