“Het leven is een belofte.” Deze zin, gedrukt op honderden T-shirts, werd werkelijkheid, tastbaar onder de junizon tijdens de jubileumbijeenkomst van hoop gewijd aan bewegingen, die samenviel met de Pinkstervigilie. Een belofte die fysiek werd nagestreefd door over het Sint-Pietersplein te lopen, verkoeling te zoeken bij de fonteinen, een vriend, collega of familielid te begroeten die in de verte werd gezien, zich een weg te banen tussen de rugzakken en krukjes van de Fraterniteit van CL die van de ene generatie pelgrims op de andere werden doorgegeven, omringd door zwermen kinderen die vrolijk en ongestoord speelden te midden van de ongewone vrolijkheid van de volwassenen.

Een evenement dat maandenlang was gepland, te beginnen met het regelen van gastvrijheid voor degenen die letterlijk van de andere kant van de wereld zouden komen. Vertrouwd en tastbaar, als de “geur van een geliefde”. Dit beeld komt van paus Leo, in een van de meest gedeelde zinnen op sociale media en in Whatsapp-groepen van de afgelopen dagen: "Net zoals liefde ons in staat stelt de aanwezigheid van een geliefde te voelen, zo voelen we vanavond in elkaar de geur van Christus. Dit is een mysterie; het verbaast ons en zet ons aan tot nadenken."



“Brandende zon, hele lange rijen, de vermoeidheid van de pelgrimstocht...”, schrijft Piera, die met haar fraterniteit in Rome is. “De klachten duurden niet lang. Op het plein waren zoveel vreemden waarbij ik de indruk kreeg hen al te kennen - ze glimlachten. Groepen vrienden, sommigen met moeite, sommigen fit, sommigen stil, anderen luidruchtig vrolijk... We waren pelgrims, broeders en zusters, onvolmaakt maar al volmaakt in een gezamenlijke reis naar de Waarheid. Een stukje van de nieuwe wereld binnen deze wereld. En toen de uitnodiging van de paus: “De aarde zal rusten, gerechtigheid zal zegevieren, de armen zullen zich verheugen en de vrede zal terugkeren, zodra we niet langer optreden als roofdieren maar als pelgrims.”

Emanuela voegt toe: "Jubileum van bewegingen. Ik vertrok volledig uitgeput van huis. Het is een moeilijke tijd; misschien had ik in deze toestand niet moeten gaan. Maar ik ging omdat deze geste mij werd voorgesteld door dat verhaal dat zoveel jaren geleden in mijn leven kwam. Ik ben gegaan omdat ik zeker wist dat ik iets goeds voor mezelf zou vinden, omdat deze geschiedenis me nooit in de steek heeft gelaten. De reis maakte me nog vermoeider en het verblijf bij mijn vrienden was niet helemaal wat ik had verwacht. Ik stond in de rij om het Sint-Pietersplein op te gaan, zenuwachtig. Ik wachtte met mijn vrienden, met al mijn problemen in mijn hoofd. Tot paus Leo arriveerde. Hij rijdt in de pausmobiel tussen de menigte door. Ik zag hem op het scherm omdat ik ver weg stond. En op dat moment begreep ik: toen ik naar zijn gezicht keek, het gezicht van Leo XIV, vielen alle barrières weg – alle ‘maars’, ‘alsen’ en ‘misschien’. En daarmee ook de vermoeidheid van de afgelopen weken. Ik voelde duidelijk dat zijn glimlachende gezicht het gezicht van Christus belichaamde. Daar was ik voor gekomen – om weer duidelijk te zien dat de zin van mijn leven is om dat gezicht te volgen in een gemeenschap. Ik was opgewonden en ontroerd. Ik deelde alles meteen met collega's en vrienden thuis en stuurde hen een foto van het gezicht van de paus. Was ik minder moe? Waren mijn problemen opgelost? Nee, maar nu heeft alles een andere betekenis. Dank u, paus Leo. Dank u, God, dat u mij in het gezelschap van uw Kerk wilt hebben."

Leo XIV – Homilie tijdens de vigilie van Pinksteren (zaterdag 7 juni 2025)

“Jezus verandert de wereld omdat Hij harten verandert”, schrijft Paolo uit Bolzano. "Wat mij het meest raakte was de schoonheid van het gebaar zelf. Ik was omringd door mensen uit Zuid-Amerika en Afrika, samen met mensen uit mijn geboortestad. En vrienden uit Trento die deel uitmaken van mijn geloofsreis – sommigen had ik al jaren niet meer gezien. Het was indrukwekkend om dit moment samen te beleven met mensen die speciaal hiervoor van de andere kant van de wereld waren gekomen. Het herinnerde me aan de waarde en het besef dat we kinderen zijn, dat we behoren tot de ene Kerk van God. De getuigenissen spraken me aan – de rijkdom en schoonheid van hoeveel goeds het behoren tot Christus dagelijks voortbrengt. Het nieuws staat meestal vol met drama's en tragedies. Het lijkt alsof er geen ruimte is voor iets anders. Maar hier zien we daarentegen hoe Gods Kerk stil maar breed zaait met nieuwheid en echte hoop. Dit zijn namen en achternamen, verhalen van mannen en vrouwen die laten zien dat een andere realiteit mogelijk is in de samenleving.”

“Ik maak alle dingen nieuw.” De dingen zijn niet meer hetzelfde omdat onze blik is veranderd. Alice schrijft: “Ik ging naar Rome om de paus te zien met meer verwachting en vreugde dan bij eerdere bezoeken. Volwassenheid maakt duidelijk waarom iemand besluit zich in te spannen. Ik was onder de indruk van de verschillende getuigenissen: onze vriend Hussam Abu Sini, een oncoloog uit Haifa, Israël; de Spaanse ‘neocat’-familie in Oekraïne; en de jongeman met een moeilijke jeugd die na één ontmoeting de kracht vond om te veranderen. Alle charisma's zijn gaven van God om ons naar Hem te leiden, op een manier die past bij het temperament van elke persoon. Ze behoren allemaal tot die rode draad, dat pad dat naar Hem leidt."

Leo XIV - Homilie tijdens de H. Mis. op eerste Pinksterdag (zondag 8 juni 2025)

Marco sluit zich bij haar aan: “Ik was onder de indruk van de uitnodiging om samen met anderen op weg te gaan – het is geen moralistische oproep, maar een duidelijke richting: het is het pad van de Kerk, dat Bernini's colonnade samenbrengt en troost in een krachtige omhelzing.” Dario voegt eraan toe: “Wat was de vigilie van Pinksteren mooi! Er hing een frisse, vreugdevolle sfeer, vol enthousiasme voor paus Leo XIV en de verenigde Kerk.” En Filippo zegt: “Ik zag zoveel mensen ontroerd, in tranen, alsof ze knielden voor het mysterie dat in aanwezigheid van de paus werd hernieuwd.”

Een ervaring van volheid waarvoor men alleen maar dankbaar kan zijn, concludeert Annarita: “Om met iedereen in de Sint-Pietersbasiliek te zijn geweest – vrienden en vreemden... met de paus. En met de Heilige Geest, wiens aanwezigheid voelbaar was... Ook ik kan alleen maar dankbaar zijn en de Heilige Geest vragen om te blijven waaien – in mijn oren, in mijn geest en in mijn hart.”