Ongeveer twee jaar geleden ben ik begonnen met regelmatig mee te werken aan de “caritativa ”, het vrijwilligerswerk van onze gemeenschap. Destijds had ik nooit kunnen bedenken wat dat in mijn leven teweeg zou brengen. De door pater Christoph voorgestelde caritativa bestond uit het schillen van aardappelen bij de zusters van Moeder Teresa. De aardappelen werden gekookt als zondagse maaltijd voor de daklozen.
De eerste keer deed ik gewoon mee omdat drie jonge mannen van de beweging CL, die nieuw waren in Wenen, mij dat hadden voorgesteld. Ze kenden niemand en spraken geen Duits, dus ik was erg nieuwsgierig waarom ze dat wilden doen. Ik zat net in een moeilijke fase, had veel vragen over mijn roeping en voelde dat ik begeleiding nodig had. Daarom nam ik het voorstel van Tommi, Ale en Richi aan. Overigens zegt Luigi Giussani in zijn geschrift “De zin van de caritativa” ook dat je iets samen met iemand moet doen. Alleen, zo voelde ik, zou het risico bestaan dat ik al naargelang mijn stemming zou gaan of niet. Maar de trouw aan het voorstel van drie vrienden werd na verloop van tijd trouw aan de zaak zelf.

Onlangs hadden we een bijeenkomst van onze gemeenschap die zich bezighield met de caritativa. Lidia, de verantwoordelijke voor de beweging in Wenen, zei daarbij: “Het volstaat dat je het voorstel van een ander aanneemt, en Christus kan daar al iets mee opbouwen.” Door naar de zusters te gaan en aardappelen te schillen heb ik echt ervaren dat we de caritativa in de eerste plaats voor onszelf doen – om opgevoed te worden tot een soort liefde die gratis is, zoals die van God, zoals bij zuster Josita, die alle nieuwkomers naar hun naam vraagt en die op een briefje schrijft om later voor hen te bidden. Ze doet alles voor de anderen, alles voor Christus. Daaruit ontstaat vreugde! De vreugde die je na de caritativa ervaart is echt voelbaar. Ik heb gemerkt dat ik op de zaterdagen na de caritativa veel gelukkiger ben dan op de zaterdagen waarop ik langer kan uitslapen.

Ik heb deze intuïtie verder kunnen verdiepen bij “KiHof”, een initiatief voor kinderen in mijn parochie, dat dit jaar tegelijkertijd mijn caritativa was. Deze keer volgde ik het voorstel van pater Giorgios op basis van de vriendschap en het vertrouwen dat ik in hem heb. De KiHof begint met aanbidding voor ons opvoeders. Kort daarna komen kinderen van zes tot elf jaar en begint een dag vol liedjes, spelletjes, workshops, theater en gezamenlijke momenten van bezinning en gebed. Twee jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik op zaterdag om 8.30 uur naar de aanbidding zou gaan! Maar het is een van de mooiste momenten in de KiHof geworden. De dag zo beginnen – voor de Heer gaan staan – helpt me om weer orde in mijn leven te brengen, te begrijpen wat belangrijk is en de relatie met de Heer te onderhouden.

Na dit jaar ben ik nog meer onder de indruk van hoe de caritativa in mijn dagelijks leven van invloed is op de relatie met anderen. Ik ben bijvoorbeeld van nature geen geduldig mens. Maar na dit jaar merk ik dat ik hierin een beetje verbeterd ben. De relatie met de kinderen is altijd een beetje stormachtig: ze schreeuwen, rennen, luisteren niet... maar uiteindelijk is dat allemaal niet het belangrijkste. Mijn verlangen is dat de KiHof voor hen een plek wordt waar ze Jezus kunnen leren kennen, waar ze dezelfde ontmoeting kunnen hebben die ik zelf heb gehad. Vanwege dit verlangen probeer ik het beste van mezelf te geven, geduldig te zijn of gewoon van ze te houden.
Deze open houding, die ik ten opzichte van de kinderen in de caritativa leer, is dezelfde die ik nu ten opzichte van mijn vriend Tommi heb. De caritativa heeft me geleerd hem te accepteren zoals hij werkelijk is, en niet zoals ik hem graag zou willen hebben.

Ik wil ook een andere tekst over de caritativa citeren omdat ik dit uit eigen ervaring ken: "Samen naar de caritativa gaan is geen secundaire aangelegenheid. De echte caritativa is tegenover elkaar staan, want elke keer als ik ‘ja’ zeg, word ik gedwongen om verder te kijken dan de schijn en te vragen naar het ware inzicht waarom ik daar met de ander ben, zodat ik de oorsprong van mijn menselijkheid herken. Het echte wonder van de caritativa is het bloeien van een nabijheid; dat we elkaar beginnen lief te hebben".