Ik kreeg de genade om eind augustus de bijeenkomst van verantwoordelijken van de beweging ('AIR' - Assembly of International Responsibles) in La Thuile, Italië, bij te wonen. Het was een opmerkelijke gebeurtenis die me op vele manieren met dankbaarheid vervulde.

Om bij het begin te beginnen: het was een wonder dat ik de uitnodiging om deel te nemen kon aannemen. Ik ben leraar op een middelbare school en het evenement vond plaats tijdens onze voorbereidingsdagen voor leraren, vlak voor het begin van de lessen. Ik legde aan vrienden uit dat het niet redelijk was om toestemming te vragen om te gaan. “Vraag het gewoon en kijk maar. Wat de Heer van je vraagt zal duidelijk worden”, hoorde ik. En dus vroeg ik het, in de veronderstelling dat mijn verzoek zeker zou worden afgewezen en dat daarmee alles beslist zou zijn. In plaats daarvan zei mijn schoolhoofd dat het duidelijk heel belangrijk voor me was en dat het daarom goed zou zijn voor mij, mijn leerlingen en voor de school. Het was een mooie verrassing.

Dus na de tweede dag van de lerarenvoorbereiding begon ik aan een wervelende reis naar La Thuile, een klein skidorpje in de Italiaanse Alpen, vlakbij de Franse grens, waar een resorthotel de AIR organiseert. Ik kwam 's ochtends aan in Milaan, na een slapeloze nacht boven de Atlantische Oceaan. Ik begaf me naar het treinstation, waar ik de bus vond die me mee zou nemen op een lange reis naar de bergen. Ik was zo moe tijdens de openingsbijeenkomst op woensdagavond dat ik soms in slaap viel terwijl ik aantekeningen maakte. Later zag ik onleesbare, naar beneden gerichte krabbels op mijn pagina's.

De dagen die volgden waren opvallend mooi. Er waren mensen uit 72 verschillende landen. Ik had de kans om met mensen uit Italië, Oeganda, Oekraïne, Rusland, Australië en Ierland te praten. Tijdens de bijeenkomsten kwamen de sprekers uit alle hoeken van de wereld. Ik was herhaaldelijk onder de indruk van de vreemde schoonheid van de manier waarop God mij had gevonden en mij in deze buitengewone geschiedenis had geplaatst. Door een Italiaanse priester en zijn eenvoudige trouw aan de genade die hem was geschonken bereikte Christus in de jaren tachtig een verwarde jongeman aan de oostkust van Amerika en plaatste hem in dezelfde geschiedenis als deze mensen uit Italië en uit alle continenten van de wereld.

Een gebeurtenis die dit wonder en deze dankbaarheid opriep was mijn bezoek aan het graf van Don Giussani. Nadat ik naar Milaan was teruggekeerd bracht ik de middag door met andere Amerikaanse (en één Australische) vrienden en besloten we allemaal om het graf van Don Giussani te bezoeken. Het was een prachtig moment voor mij om te gaan bidden bij het graf van deze man die de afgelopen veertig jaar mijn geestelijke vader is geweest. We waren er nog niet lang toen we gezelschap kregen van vijf Oegandezen die in La Thuile waren geweest en precies hetzelfde idee hadden gehad. We lachten om het feit dat we elkaar weer tegenkwamen, maar in onze lach zat ook het besef dat het niet zo'n toeval was. Onze levens, uit zulke verschillende culturen en plaatsen, waren diep verbonden door een geschiedenis die we delen, die ons naar dezelfde pelgrimstocht van dankbaarheid had geleid.

De tijd bij AIR was een krachtig getuigenis van de vruchtbaarheid van een ja. Toen ik La Thuile verliet om me te haasten naar het begin van een nieuw schooljaar was ik erg blij met de tijd die ik daar had doorgebracht. Het gebed in mijn hart sinds ik terug ben is om de genade die mij in dit charisma is gegeven met een grotere eenvoud te omarmen.

Tom, Maryland