In april 2023 kreeg Marie een telefoontje van Carlo, verantwoordelijk voor de beweging in Nederland, met het verzoek om “te proberen de CLU-studenten bij elkaar te brengen”. Er zijn maar weinig universiteitsstudenten en ze wonen ver uit elkaar maar ze neemt nog steeds de zes maanden mee die ze net in Milaan als Erasmus-student heeft doorgebracht, waar ze getuige was van een manier van samen zijn die “het waard maakt om alles voor elkaar te riskeren”. Nederland is echter een andere wereld. Marie is geboren uit Duitse ouders en groeide op in Californië waar ze in aanraking kwam met Communion and Liberation. Aan het begin van haar universitaire studie verhuisde ze naar Nijmegen, een stad op enkele kilometers van Duitsland, om filosofie en politicologie te studeren. Dagenlang bleef een refrein in haar hoofd rondspoken: “We moeten een manier vinden om elkaar persoonlijk te ontmoeten.” De eerste uitnodiging was voor een vriendin: de twee zochten elkaar regelmatig op, hun relatie groeide en Marie betrok andere studenten bij de eerste School van de Gemeenschap. De groep groeide snel in aantal – eerst vier, toen vijf, sommigen van hen Erasmus-studenten en anderen permanent woonachtig in Nederland.

In december organiseerden Marie en Carlo hun eerste vakantie voor studenten waarvoor zich 30 mensen hadden aangemeld. Tijdens de slotbijeenkomst nam een Zuid-Afrikaanse student, die bijna bij toeval daar terecht was gekomen, het woord: "Tot vandaag was ik verdrietig. Alles in mijn leven viel uit elkaar: mijn relatie met mijn ouders, mijn studie en zelfs mijn relatie met God leken leeg en zinloos. Maar hier heb ik een plek ontdekt die me weer hoop heeft gegeven. Nu ben ik klaar om terug te gaan – ik heb het gevoel dat mijn hele leven completer kan zijn."

Na die ervaring besloten velen zich aan te sluiten bij de CLU-groep, mede dankzij hun vriendschap met Michiel, een CL-priester en studentenpastor van de Katholieke Universiteit Tilburg. De universiteitsstudenten namen het idee van ‘rondreizende’ bijeenkomsten over: elke zaterdag ontvangt iemand om de beurt zijn vrienden in zijn universiteitsstad en laat hen de lokale bezienswaardigheden zien. De dag wordt voortgezet met een spel, School van de Gemeenschap en de mis, en eindigt dan feestelijk met een gezamenlijke maaltijd. Honderden kilometers afstand, elke zondag drie of vier uur reizen en de kou van de Nederlandse winters schrikken de studenten niet af.

“Voor mij waren het familiediners; ik kan het echt niet anders omschrijven”, zegt Marie. Op een zondag zag de kapelaan van de Utrechtse Dom, een bejaarde man in slechte gezondheid, deze ongewone groep jongeren tijdens de mis. Hij was erg onder de indruk en bood hen een plek aan om samen te komen. Hij kende CL niet, laat staan wat 'School van de Gemeenschap' was, dus wachtte hij geduldig buiten de deur om de ruimte aan het einde van hun bijeenkomst af te sluiten. Enige tijd later overleed zijn broer en bij de eerste gelegenheid vroeg de priester aan die jongeren: “Mag ik vandaag bij jullie komen?” Hij luisterde aandachtig, sprak vervolgens, deelde zijn verdriet en gaf die grotendeels onbekende studenten een stukje van zijn hart.

Toen ze worstelde met haar scriptie besefte Marie dat het tijd was om de verantwoordelijkheid voor de CLU over te dragen. Ze pakte de telefoon en vanuit Amsterdam – aan de andere kant van Nederland – nam Chiara op, een van de nieuwste leden. Ze komt oorspronkelijk uit Lugano, speelt altviool en studeert aan het conservatorium. “Mijn bescheiden 'ja' heeft al enorme vruchten afgeworpen”, zegt de studente. “Toen ik voor het eerst moeilijkheden ondervond bij het lezen van de School van de Gemeenschap wist ik bij wie ik terecht kon: ik belde mijn grootvader, een van de eerste deelnemers aan de bijeenkomsten van don Giussani.”

Het jongste lid zag zichzelf plotseling aan het hoofd geplaatst van een kleine groep promovendi en masterstudenten. “In het begin leek het alsof de realiteit mij parten speelde maar ik besefte al snel dat dit de juiste plek voor mij was. Het bewijs daarvan leverde de zomervakantie van dit jaar toen ik zag met welke buitengewone vrijheid iedereen zonder terughoudendheid verantwoordelijkheid nam voor een aspect van de organisatie.” Om nieuwkomers beter te kunnen verwelkomen leert ze ook gitaar spelen: “Wat zou de CLU zijn zonder zang?” besluit de studente met een zelfverzekerde glimlach.