ONACCEPTABEL GEWELD

Wat er in het Heilig Land gebeurt, vervult ons hart met pijn en verdriet om het Palestijnse volk, slachtoffer van een ware slachting, van “onacceptabel geweld” (CEI, 24 september 2025 (Italiaans)); om de gijzelaars die nog steeds in handen zijn van de terroristen van Hamas, en om allen die bij de confrontaties betrokken zijn. Bovendien komen er steeds alarmerender berichten uit de buurlanden van Rusland, te beginnen met het gekwelde Oekraïne, en uit vele andere plaatsen in de wereld die getekend zijn door oorlogen en vervolgingen.
Zoals paus Leo XIV benadrukte, zijn we getuige van “de opkomst van het recht van de sterkste, op basis waarvan men zijn eigen belangen legitimeert. Het is triest om te zien dat de kracht van het internationaal recht en het humanitair recht niet langer bindend lijkt te zijn en vervangen is door het vermeende recht om anderen met geweld te dwingen”. Dit roept dringende vragen op: “Hoe kan men na eeuwen van geschiedenis geloven dat oorlogshandelingen vrede brengen en zich niet tegen degenen keren die ze uitvoeren? […] Hoe kan men de vredeswensen van de volkeren blijven verraden met valse propaganda over herbewapening, in de ijdele illusie dat suprematie de problemen oplost in plaats van haat en wraakgevoelens aan te wakkeren?” (26 juni 2025).*
Meer dan ooit, moeten vandaag de dag, in een context die ongevoelig lijkt voor elke oproep, alle diplomatieke initiatieven worden gesteund om weer ruimte te creëren voor dialoog, onderhandelingen en overleg tussen de partijen: vrede is elke mogelijke inspanning waard.

"DE KRACHTEN DIE DE GESCHIEDENIS BEWEGEN ZIJN DEZELFDE DIE DE MENS GELUKKIG MAKEN"

De situatie van de bevolking van Gaza heeft het geweten van velen geraakt, omdat in ieders hart het verlangen naar gerechtigheid en vrede leeft. Helaas blijft dit positieve verlangen vaak beperkt tot een goede intentie, verward door de perspectieven en dus gemakkelijk te manipuleren. De spanningen en ernstige onlusten die zich in talrijke contexten hebben voorgedaan, tonen eens te meer de duidelijke tegenstrijdigheid aan die inherent is aan de pretentie om vrede te eisen met ideologie en geweld.
Maar vrede moet elke dag opnieuw worden opgebouwd, beginnend bij de basis, dat wil zeggen door haar te beleven waar men zich bevindt, zelfs in oorlogssituaties, zodat zij door middel van daden in het sociale weefsel doordringt en tot cultuur wordt, totdat zij ook de betrekkingen tussen staten beïnvloedt. Don Giussani zei: “De krachten die de geschiedenis voortstuwen zijn dezelfde die de mens gelukkig maken”.
Zoals iedereen in zijn dagelijks leven, in het gezin of op het werk, kan vaststellen, kunnen we alleen in vrede een volledige ervaring van vrijheid en van echte vruchtbaarheid hebben; anders worden diezelfde plaatsen verstikkend en ongastvrij. Het streven naar vrede vereist de erkenning van een grotere horizon, van een gemeenschappelijke oorsprong en bestemming waarvan we afhankelijk zijn: het is een erkenning die voor iedereen mogelijk is, maar waarvoor we ons onvermoeibaar moeten blijven inzetten.

HET GEBED EN HET GETUIGENIS VAN EENHEID

Laten we ons de vraag van de paus eigen maken: “Wat kunnen wij als christenen doen, behalve verontwaardigd zijn, onze stem verheffen en de handen uit de mouwen steken om vrede te stichten en de dialoog te bevorderen?”.
Het gebed is het eerste antwoord dat de Heilige Vader geeft. Hij nodigt ons uit om in oktober elke dag de rozenkrans voor de vrede te bidden en “elk tragisch nieuwsbericht en alle tragische beelden die ons raken, om te zetten in een roep tot God”, die de Vader van ons allen is en ons dus tot broeders en zusters maakt. Het gebed bekeert de harten en opent voor hoop. Daarom heeft Comunione e Liberazione zich aangesloten bij de wake van 22 september met andere bewegingen en kerkelijke gemeenschappen en zal zij samen met hen deelnemen aan het rozenkransgebed dat de paus op 11 oktober op het Sint-Pietersplein zal leiden.
“Maar er is meer”, voegde paus Leo eraan toe: “Er is het getuigenis. […] Laten we kijken naar Jezus, die ons oproept om de wonden van de geschiedenis te helen met enkel de zachtmoedigheid van zijn glorieuze kruis, waaruit de kracht van vergeving en de hoop op een nieuw begin voortkomen”. Als christenen willen we ons identificeren met Christus, die om de haat van de wereld te overwinnen het offer van het kruis heeft aanvaard dat de Vader van hem vroeg.
Een getuigenis dat in deze situatie ontroert en troost biedt vanwege zijn radicaliteit, is dat van de religieuzen die in Gaza wonen: ondanks het evacuatiebevel van de Israëlische regering hebben zij besloten het gebied niet te verlaten. Voor de pastoor van Gaza, de zusters en de andere religieuzen die in de Gazastrook blijven, betekent dit dat zij het risico lopen te sterven. Waarom blijven zij dan? Om te blijven zorgen voor degenen die lijden en niet in staat zijn te vluchten: dat wordt beschreven in de gezamenlijke verklaring van het Grieks-orthodoxe en het Latijnse patriarchaat van Jeruzalem (26 augustus 2025 (Engels)). Tegenover het kruis dringt de eenheid van de Kerk zich op, een teken voor de wereld van de eenheid waartoe alle volkeren geroepen zijn.
Dit is het eerste getuigenis waarmee ook wij, in onze huizen en in onze steden, elke dag kunnen bijdragen aan de weg naar vrede. Door de waardigheid van de persoon en het algemeen welzijn te dienen, ook wanneer dat vereist dat we ongemakkelijke of tegendraadse woorden spreken. Door vooral de gemeenschap te beleven, de eenheid met alle christenen die door Christus wordt voortgebracht, en door te laten zien dat een ervaring van eendracht en gastvrijheid mogelijk is, ondanks alle beperkingen en verschillen. Dit introduceert iets nieuws, een hoop waar we allemaal behoefte aan hebben.

3 oktober 2025

COMUNIONE E LIBERAZIONE