Ik heb meer dan veertig jaar op de neonatale afdeling gewerkt en voor mijn pensioen heb ik ook Covid-vaccins toegediend. Op mijn laatste werkdag vroeg een 28-jarige man of ik zijn moeder misschien nog kende en stelde hij voor dat ik haar zou bellen. Zodra ik haar mijn naam noemde barstte de vrouw in tranen uit en vertelde ze me haar verhaal. Het was een avond vele jaren geleden en ik had een collega vervangen tijdens de nachtdienst. Na twee operaties was ik aan het rusten toen ik iemand hoorde huilen achter de deuren van de afdeling. Ik opende de deuren en trof een vrouw in tranen aan. Ik vroeg haar wat er aan de hand was en ze vertelde me dat ze drie maanden zwanger was. Ze had al drie kinderen en haar man wilde er geen meer. Ze hadden besloten de zwangerschap af te breken. We hebben tot in de vroege uurtjes gepraat. Ik vertelde haar over het belang van het leven en de betekenis ervan, en dat het een geschenk van God was. Ik heb nooit meer iets van die vrouw gehoord. Precies op mijn laatste dag voor mijn pensioen vertrouwde de vrouw aan de telefoon me toe dat de jongeman die ik zojuist had ingeënt haar vierde kind was. De ontmoeting die ze zoveel jaren geleden met mij had gehad had haar leven veranderd en haar dichter bij een ware ontmoeting met Christus gebracht. Ze had dat nieuwe leven verwelkomd en zijn leven en dat van het gezin aan God toevertrouwd. Vandaag kan ik zeggen dat we slechts instrumenten zijn in Gods handen en dat we deel uitmaken van een groter plan. Wat ik op dat moment beleefde, in de laatste uren van mijn werk, gaf betekenis aan zoveel jaren, een betekenis die niet alleen gemeten kon worden aan de offers die we ons moeten getroosten maar aan de grootsheid van God die gebruik maakt van ons. We kunnen alleen maar toekijken, ons laten vervullen met ontzag en ons laten leiden door de Geest van God.
Salvatore, Alcamo (Italië)