We willen het nieuwe werk van de School van de gemeenschap over Aan de oorsprong van de christelijke claim inleiden. Het is dan ook gepast om – vanaf deze bijeenkomst – de redenen voor dit werk te geven, omdat we nooit als vanzelfsprekend mogen beschouwen wat we doen of waarom we het moeten doen. We moeten elkaar dus ook helpen begrijpen wat het nieuwe werk te maken heeft met de weg die we bewandelen. Daarom wil ik beginnen met het te koppelen aan al het werk dat we tot nu toe hebben gedaan, te beginnen vanaf de Opening van het jaar.
Bij die gelegenheid zijn we uitgegaan van wat paus Leo XIV ons heeft gezegd: “Christus […] trekt ons naar zich toe en verenigt ons zo ook onderling”. We zijn hier vandaag precies om die reden: omdat we die aantrekkingskracht erkennen als het meest ware dat ons is overkomen. Het doel van de School van de gemeenschap is dan ook om de gemeenschap te koesteren en te laten groeien als uitdrukking van de gemeenschap die haar voortbrengt, dat wil zeggen de plaats waar Christus ons heeft bereikt en ons tot zich roept.
In ieder van ons leeft dezelfde verwachting die Giussani beschrijft in L’incontro che accende la speranza (De ontmoeting die hoop doet ontbranden), wanneer hij spreekt over het water dat de hemel weerspiegelt: het verlangen naar een groter leven, het verlangen om volwassen mannen en vrouwen te worden. En wanneer dit niet gebeurt – dat weten we maar al te goed – worden we onrustig, ongeduldig, onverdraagzaam: er zijn momenten in het leven waarop alles lijkt stil te staan, zoals het stilstaande water van een moeras. De gemeenschap is de plaats waar het water weer begint te stromen, waar het christendom een bewust beleefde realiteit wordt en zo een nieuw subject voortbrengt. In de School van de gemeenschap wordt onze menselijkheid gezien, aanvaard, uitgedaagd, begeleid; hier zegt Christus ons opnieuw: “Kom met mij mee” en verandert hij onze manier van kijken naar de wereld, van oordelen, van handelen. Christus, “nieuw begin van kennis en handelen”, zoals we bij de Opening van het jaar hebben gezegd.
(...)