Don Luigi Giussani over de zin van charitatief werk.

De wet van het delen

In De betekenis van de caritativa schrijft don Giussani: ‘Wanneer er in ons iets moois is, voelen we ons gedrongen het mee te delen aan de anderen. Wanneer we anderen zien die het slechter hebben dan wij, voelen we ons gedrongen hun te helpen met iets van ons. Een dergelijke behoefte is zo oorspronkelijk, zo natuurlijk, dat ze in ons is nog voor we ons ervan bewust zijn en wij noemen haar terecht wet van het bestaan. De hoogste wet van ons zijn is dus het zijn van de anderen te delen, onszelf in gemeenschap te stellen. Ik kan heel het woord ‘caritas’ voor mezelf verklaren als ik eraan denk dat de Zoon van God, die ons liefhad, ons niet zijn rijkdommen gestuurd heeft zoals hij had kunnen doen, aldus onze situatie revolutionair veranderend, maar zich armoedig gemaakt heeft als wijzelf, onze nietigheid ‘gedeeld’ heeft’.
Uit deze opvatting ontstaat het voorstel van de ‘caritativa’, een fundamenteel onderdeel van de educatieve opzet van de Beweging.
De eerste giessini begaven zich naar een gebied in de periferie van Milaan, de Bassa, om kinderen van gezinnen rond de armoedegrens gezelschap te houden. Vandaag de dag zijn er vele verschillende vormen van caritativa: het bijstaan van bejaarden en gehandicapten, naschoolse opvang voor immigrantenkinderen en -jongeren, hulp bij het zoeken naar werk, het inzamelen en bezorgen van voedsel voor gezinnen in nood…