We zijn aan het einde gekomen van onze reis. Het zijn vrij intense dagen geweest; intens qua woorden, intens qua samenleven, intens qua delen en qua discussie over onze ervaring, dus over wat ons leven te zeggen heeft over de dingen die ons worden voorgesteld. In plaats van samen te vatten wat naar voren gekomen is, wil ik enkele conclusies trekken die kunnen dienen om vooruit te kijken, in het besef dat we – wandelend in ons eigen tempo – ons op een veilige weg bevinden.

1. ‘De Meester is hier en hij roept je’: verantwoordelijkheid nemen voor het charisma

De beweging leeft, zei don Massimo ons zaterdagochtend. Aan het eind van deze dagen samen kunnen we, met vernieuwde evidentie, met de dankbare verbazing die we aan het eind van onze bijeenkomsten zo dikwijls ervaren hebben, de waarheid ervaren van de woorden van Péguy: ‘Hij is hier. / Hij is hier zoals op de eerste dag. / Hij is hier onder ons zoals op de dag van zijn dood. / Voor eeuwig is hij hier onder ons net zo zeer als op de eerste dag. / Voor eeuwig elke dag. / Hij is hier onder ons alle dagen van zijn eeuwigheid’ (Ch. Péguy, ‘Il mistero della carità di Giovanna d’Arco [Het mysterie van de caritas van Jeanne d’Arc]’, in Id., I misteri [De mysteries], Jaca Book: Milaan 1997, p. 56.).
Iemand van jullie zei dat goed, met de zo eenvoudige en diepzinnige woorden van dat kind dat aan het einde van de vakantie van de gemeenschap niet meer weg wilde: ‘Ik, hier!’ Ook ik wil hier blijven, ik wil hier niet meer weg. Waarom niet? Velen hebben het op verschillende manieren gezegd: omdat ‘de Meester er is’ (Joh 11,28; M.-G. Lepori, Christus, leven van het leven. Geestelijke Oefeningen van de Fraterniteit van Gemeenschap en Bevrijding, Rimini 2022, p.37.)
Maar hij is er niet alleen. Hij is hier en hij roept ons, hij is hier en hij roept mij, hij is hier en hij roept jou, hij roept ieder van ons. Waartoe roept hij ons? We hebben het in deze dagen telkens opnieuw gezegd, Julián heeft het onderstreept in zijn boodschap, monseigneur Camisasca heeft het ons opnieuw gezegd aan het begin van zijn bijdrage, monseigneur Giuseppe Baturi heeft het ons gisteren herhaald: de Heer roept ons om verantwoordelijkheid te nemen voor het charisma dat ons gegrepen heeft, ieder van ons persoonlijk en tegelijkertijd gezamenlijk, niet alleen, maar in gemeenschap. Maar wat betekent het deze verantwoordelijkheid te nemen?
(...)