"Bedankt voor jullie komst naar Syrië! Zo'n grote groep pelgrims is er niet meer geweest sinds het begin van de oorlog." De ongelovige, nieuwsgierige en dankbare blikken van de Syrische bevolking: dit is wat de groep van 44 katholieke en orthodoxe pelgrims, die eind april uit Rusland kwam, onder leiding van Mgr. Paolo Pezzi, voor het eerst trof. We voelden ons verwacht, welkom en geliefd gedurende zeven dagen in het land van de apostel Paulus. Een week van bezoeken, gebeden en ontmoetingen met een geschiedenis van meer dan 5000 jaar.

Het was een pelgrimstocht die ons liet kennismaken met het zeer lange en zeer rijke historische en culturele erfgoed van Syrië en ons in staat stelde om in de voetsporen van de apostel van de heidenen te treden: de Romeinse weg waarop Paulus Christus tegenkwam ("Saulus, waarom vervolg je mij?"), de weg waar Ananias de moed had om de verschrikkelijke christenvervolger te ontmoeten, het huis waar Paulus kennismaakte met de inhoud van het geloof, en de muren van de oude stad van waaruit Paulus 's nachts vluchtte. Vervolgens bezochten we de vruchten van Paulus' missiewerk - oude kloosters gesticht door zijn discipelen - en sporen van de aanwezigheid van de kruisvaarders. Tot slot hadden we de gelegenheid om te leren over aspecten van het sociale werk dat christelijke kerken vandaag de dag uitvoeren in het door oorlog en aardbevingen getroffen Syrië. De ontmoetingen, de preken van Mgr. Pezzi, de bezochte plaatsen en het contact met christelijke gemeenschappen hielpen ons om de stukjes van een anders onbegrijpelijk mozaïek samen te voegen.

Vanaf de eerste dag hield de bisschop ons de weg van het persoonlijke werk voor: "Ons antwoord op het initiatief van de Heer is altijd een gesprek. Het is de weg die ook de heilige Ananias moest gaan. Ook hij begreep Gods initiatief niet helemaal, maar na een eerste moment van onbegrip vertrouwde hij erop. En zo werd hij het "instrument van verlossing" voor Paulus. Wij hebben allemaal, net als Ananias, bekering nodig."

Het bezoek aan het kantoor van Pro Terra Sancta in Damascus maakte ons duidelijk hoe groot de nood van de mensen is: medicijnen, medische zorg, voedsel, hulp bij het huren van huizen voor ontheemden, hulp bij verwarmingskosten. Het drama binnen het drama in Syrië zijn jonge mensen: degenen die opgeroepen zijn voor militaire dienst kunnen bijvoorbeeld pas na 9 jaar terugkeren in het burgerleven. Hierdoor kunnen ze geen gezin stichten en de kennis die ze tijdens hun studie hebben opgedaan niet verder ontwikkelen. Het is een gebroken generatie.

Zie ook - "Deze zusters zijn niet bang"

Daarna gingen we naar de Zusters van Val Serena in het Azeir klooster aan de grens met Libanon. Zuster Marta legde ons uit dat Sint Benedictus bij het stichten van het westerse monnikendom putte uit de eerdere oosterse traditie. Voor de dochters van St. Benedictus herstelt de terugkeer naar de plaatsen van de cenobitische vaders daarom de rijkdom die uit dit land is voortgekomen.

"Ik begaf me op deze pelgrimstocht," vertrouwde Tania uit Moskou ons toe, "vol van mijn dagelijkse problemen. En hier zag ik mensen met veel ernstiger problemen na de oorlog. Toch zie ik ze gelukkig. Een geluk dat voortkomt uit het geloof. Ik kom terug met zoveel vragen over mijn leven." Zoals Aleksej ons schrijft: "Ik ben net terug en ik zie nu al hoe deze reis in Syrië die we samen hebben meegemaakt zoveel vragen en uitdagingen in mij oproept. Het geloof van de mensen die we hebben ontmoet kan me niet onverschillig laten, want ik wil ook op dit niveau leven." We waren hierheen gegaan om te geven (melkpoeder en schoenen voor de kinderen van Aleppo en offers die in Rusland waren ingezameld) en we merkten dat we werden verkwikt door een getuigenis van waar en oprecht geloof. Het bloed van de vele christelijke martelaren van de afgelopen jaren is al begonnen iets in ons teweeg te brengen.


Jean-Francois