"Ik ben geboren en getogen in Zuid-Korea. Mijn ouders bekeerden zich tot het christendom en doopten mij als kind." Nog steeds met die babyogen op 30-jarige leeftijd, was Andrew Lee een van de zeven priesters van de Fraterniteit van Sint Carolus Borromeus die op zaterdag 24 juni in Rome werden gewijd, samen met vijf nieuwe diakens.
Zijn vader was vliegtuigpiloot. Eind jaren negentig begon hij het gevoel te krijgen dat de wereld kleiner werd voor zijn kinderen. "Voor mijn zus en mij zag hij een leven buiten ons land," de Koreaanse cultuur was te "gesloten" om een springplank te zijn. Daaruit kwam het idee om te verhuizen: "We gingen in 2002 in Canada wonen, toen ik 10 jaar oud was. Ik ging hier naar de kerk, de Koreaanse katholieke parochie in Vancouver. Eens organiseerden ze een retraite voor misdienaars in het Benedictijnse klooster in de stad. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik was pas 12 jaar oud, maar het gemeenschappelijke leven van de monniken trof me." Er ontstonden lange dialogen in huis en zijn vader probeerde Andrew duidelijk te maken dat "je het geluk moet vinden, ik kan het je niet uitleggen." En dat bezoek had een intuïtie in hem aangewakkerd: hij kon daar in het klooster gelukkig zijn. Zijn moeder was een beetje bezorgd dat ze hem niet meer zou zien. Maar Andrew liet zich niet ontmoedigen. Op zijn 13e ging hij naar het diocesane seminarie dat aan de benedictijnen was toevertrouwd.

Jaren gaan voorbij, volwassenheid komt. De jongen besloot zijn weg voort te zetten in het grootseminarie. In zijn tweede jaar was er de retraite van een week, in stilte, met een predikant van "buitenaf". "Een bevriende monnik was in 2008 begonnen met het lezen van de boeken van don Giussani en wilde iemand van CL ontmoeten. Op dat moment was don Vincent Nagle net terug van zijn missie in het Heilige Land." Wie weet hoe, namen ze contact met hem op en Nagle stelde zich beschikbaar om naar Vancouver te gaan. Het thema van de retraite was: "Als Jezus de vraag is, wat is dan het antwoord?" "Ik weet niet meer wat hij in de lessen tegen ons zei, maar ik weet nog wel, na zeven jaar seminarie, dat ik die zomer wilde proberen om op missie te gaan. Dus sprak ik er met hem over: wat moet ik doen? Waar moet ik heen? Er is één ding dat je moet doen: bidden en smeken'. Ik herinner me maar één ding van dat moment: Ik had Christus weer ontmoet via Vincent. Hij was het echt die me terugnam en ik wilde Hem volgen!" Tot het uiterste: "Als Nagle de Heer op zo'n uitzonderlijke manier tot mij had gebracht, wilde ik gevormd worden waar Hij was gevormd. 'Waar kom je vandaan', vroeg ik hem. 'Ik behoor tot de Fraterniteit van Sint Carolus Borromeus, als je wilt kun je naar Rome komen' ... Behoorlijk ver weg."

Andrew begon Giussani's Het religieuze zintuig te lezen, maar hij kon het moeilijk begrijpen. Hij besloot contact op te nemen met Via Boccea, het hoofdkantoor van San Carlo. "Ik heb Vincent Nagle ontmoet. Ik zou graag de Fraterniteit ontmoeten." Het antwoord per e-mail was van pater Francesco Ferrari, rector van het Romeinse seminarie: "Beste Andrew, ik ben blij. Don Antonio Lopez is nu in Washington. Neem contact met hem op." "Ik schreef hem een brief waarin ik hem over mezelf vertelde. Zijn antwoord was: 'Neem contact op met don Pietro Rossotti in de VS'." Andere brief, ander antwoord met de vraag: "Ken je CL?"; ik wist van niets. Ze stelden me voor aan de beweging in Vancouver, een heel kleine gemeenschap, mensen waar geloof en de rest van het leven één waren. Ik woonde met hen de Geestelijk Oefeningen van de Fraterniteit van CL bij en ging naar de vakantie van de gemeenschap van West Canada."

In maart 2015 vloog Andrew uiteindelijk naar Rome, waar hij de algemene overste don Paolo Sottopietra en de rector don Francesco Ferrari ontmoette. "Als ik van seminarie en leven wilde veranderen, dan moest het toen zijn. Ik ging naar de bisschop van Vancouver, mgr. John Michael Miller. Ik vertelde hem alles wat ik in die maanden had meegemaakt: 'Ik zou graag in Canada blijven, maar ik kan niet leven met de spijt dat ik niet heb geverifieerd of Rome de weg voor mij is', zei ik tegen hem. Hij kende de beweging. En zijn antwoord was doorslaggevend: 'Je wilt priester worden voor de Kerk, dus ga waar je denkt dat het beste voor je is.'" Andrew begon zijn reis met Sint Carolus Borromeus.

Hij voelde de behoefte om meer te weten te komen over CL en dus ging hij naar de Rimini Meeting en op vakantie met Giorgio Vittadini en don Antonio Anastasio.
Het was 2017. Andrew's 11e seminariejaar begon: "Ik had de helft van mijn leven in het klooster gewoond, dus ik moest wat tijd 'in de wereld' doorbrengen. Ik bracht twee jaar door in de parochie Santa Maria in Domnica in Rome, bij don Sergio Ghio, en ik werd ook leraar op een basisschool en docent godsdienst. Ik leerde de realiteit kennen van Gioventù Studentesca (middelbare scholieren) en de universiteitsstudenten. Twee mooie jaren voor mijn groei." Er was geen vast pad, voor iedereen hetzelfde, iedereen heeft zijn eigen verhaal. De volgende stap was om naar het Sint Charles huis in Eastleigh, Engeland te gaan. Toen de pandemie uitbrak, kon hij zelfs vanuit het buitenland online theologielessen volgen. De reis liep ten einde.

Zie ook: "Getuigen voor de wereld van een levend geloof

"Elke fase herinnerde me aan de belangrijkste reden waarom ik als kind het klooster in Vancouver was binnengegaan: een fascinatie voor het gemeenschapsleven. Ik was altijd verhuisd om een thuis te zoeken waar ik voor altijd kon blijven. Zo ver verhuizen van waar ik opgroeide was een groot risico van mijn kant en van de kant van Sint Carolus Borromeus." Geleidelijk werd die belofte ingelost: "Jezus spreekt door de realiteit; Hij begreep mijn verlangen perfect."
Vanuit Canada volgt Andrews moeder al zijn stappen met nogal wat vrees: voor de Koreaanse mentaliteit gaf Gemeenschap en Bevrijding de indruk van een religieus-communistische sekte... Maar toen gingen meneer en mevrouw Lee naar Rome: "Wat kunnen we zeggen: jullie zijn gelukkig!" zei zijn vader tegen hem, "En ik ben blij dat jullie hier zijn. Vroeg of laat zullen wij sterven, maar jij zult veel broeders hebben om mee samen te leven."

"Ik wacht al 16 jaar op mijn wijding. Aan de ene kant is er een grote vrede, ik heb zoveel tijd gehad om Christus te leren kennen en deze weg te verifiëren. Aan de andere kant maak ik me een beetje zorgen over het spreken van de woorden van Jezus, in het brengen van Jezus in het sacrament."
Voor zijn bidprentje heeft Andrew Psalm 27 gekozen: "Eén ding heb ik van de Heer gevraagd en dat zal ik zoeken: dat ik in het huis van de Heer mag wonen al de dagen van mijn leven."
"Zaterdag zal niet het einde van de marathon zijn, maar een nieuw begin, waarin Christus mij voor altijd bij zich zal houden."