Eind maart kwamen mijn man en ik erachter dat we ons derde kind verwachtten. We waren niet 'klaar' voor zulk nieuws, maar ik herinner me onze blijdschap die dag en de prachtige glimlach van mijn man. Een paar weken later vertelden we onze twee dochters over de komst van het zusje waar ze zo naar hadden verlangd: we waren dolgelukkig en ik herinner me de dankbaarheid die ik in die dagen voelde toen ik dacht dat ik echt alles had wat ik van het leven verlangde.

In mei gebeurde het onverwachte. Op het feest van Sint-Rita, de patrones van 'hopeloze gevallen', veranderde ons leven plotseling: tijdens een echoscopie begonnen zich mogelijke problemen bij onze baby af te tekenen, een paar dagen later bevestigd door een diagnose die ons geen hoop op overleven gaf vanwege een ernstige chromosoomziekte. De eerste maanden bracht ik door met alles in twijfel te trekken, vooral mijn geloof, dat instortte. Waarom besloot Jezus me van de ene dag op de andere zo'n pijn te bezorgen? Hoe kun je zwanger blijven terwijl je weet dat je dochter elk moment kan sterven? Hoe vertel je je andere dochters dat hun felbegeerde zusje binnenkort naar de hemel zou gaan?

Ik werd overspoeld door verdriet en woede, ik ging door donkere dagen. Ik heb de ontmoeting met Jezus die ik jaren eerder had gehad nooit ontkend, maar het leek gewoon niet meer echt, actueel voor mij in die dagen. Waarom had Hij me van de ene op de andere dag verlaten? Ik had altijd veel vrienden om me heen maar ik herinner me de eenzaamheid van die dagen. Niets en niemand kon die pijn van me wegnemen. Ik voelde me niet in staat om door te gaan met een zwangerschap waarin ons kind, gezien de diagnose, hoe dan ook zou zijn gestorven. Alles leek buiten mijn bereik en ik voelde me totaal niet in staat om te staan voor wat er van me gevraagd werd. Om op de been te blijven probeerde ik me vast te klampen aan mijn familie en leuke dingen te doen, maar niets hield me overeind.

Tot een ontmoeting met een gynaecolog alles veranderde. Tijdens de eerste echo met haar realiseerde ik me dat ze meer van mijn dochter hield dan van mij, en vooral dat ze naar haar keek als een kind en niet vanwege haar ziekte. Ik was zo getroffen door de blik van deze arts op mij en mijn man en op ons kleine meisje, dat ik vanaf die dag een mogelijke weg vooruit begon te zien: binnen zo'n gezelschap was het mogelijk om een zwangerschap te dragen. Vanaf die dag begon ik me langzaam over te geven aan Zijn aanwezigheid, te beginnen met de ontmoeting met die gynaecoloog die ons hielp om onze dochter niet door de ogen van de wereld te bekijken.

Het waren intense maanden, waarin duisternis, verdriet en pijn niet ontbraken, maar waarin we veel meer ontvingen dan waar we om vroegen. Het waren maanden van ontmoetingen, van nieuwe vriendschappen, van schoonheid, een aaneenschakeling van 'ja's' door te laten gebeuren wat er gebeurde, en elke dag dankten we de goede Heer dat ons kleine meisje nog steeds bij ons was. We leerden om dag voor dag te leven, in de zekerheid dat er in elk moment alles was en is wat we nodig hebben, in de zekerheid dat als we Jezus binnenlaten er genade gebeurt. Ik heb me nooit "in staat" gevoeld om deze zwangerschap te dragen, maar zoals Jone zei op de begindag, ik weet Wie het mogelijk maakte. Ik werd toen getroffen door onze dochters, die maandenlang eenvoudigweg en volhardend vroegen om het wonder van de genezing van hun zus, in de zekerheid dat Jezus goed is en naar hen zou luisteren. De zekerheid waarmee ze baden was elke dag weer prachtig om naar te kijken.

Tijdens de laatste periode van de zwangerschap werden er belangrijke medische beslissingen genomen, maar elke keer als we die met onze gynaecoloog bespraken, ging ik met een dankbaar hart naar huis. We kozen altijd samen met haar wat ons het beste leek, kijkend naar het grote goed dat Caterina (dit is de naam die we ons kleine meisje gaven) inmiddels voor ons allemaal was, binnen een gemeenschap die alleen een vriendschap in Jezus en van Jezus mogelijk maakt. Ik herinner me elke echoscopie als het meest begeerde moment, zowel omdat we ons dochtertje konden zien - wetende dat er, gezien de situatie, misschien geen tweede zou komen - als omdat het me duidelijk werd hoe binnen zo'n kameraadschap en blik zelfs mijn zwangerschap, die aan de oppervlakte alleen maar pijn was, een geschenk en een voorkeur was die God voor ons had gewild.

Hoe dichter de dag van de bevalling naderde, hoe meer ik er vrede mee had en hoe zekerder ik was dat wat er ook zou gebeuren dit het beste was voor ons en voor Caterina. We begeleidden haar naar de vervulling van haar bestemming, iets wat we ook met onze andere twee dochters doen; Caterina's bestemming was gewoon al geschreven. De voortdurende omhelzing van onze vrienden en alle artsen die ik in het ziekenhuis ontmoette hebben me echt een vreugde laten ervaren die moeilijk te beschrijven is omdat het menselijkerwijs onmogelijk is, behalve binnen het werk van Een Ander. Onze gebeden en die van onze vrienden lieten ons nooit in de steek (ze baden voor ons van Argentinië tot Singapore) en ik wilde vaak alleen bidden, niet langer vragen om uitleg, maar vragen dat Hij Zich in elk moment zou laten zien. Ik realiseerde me dat wat me redde, en vandaag de dag nog steeds redde, was om te vragen: "Waar ben je nu?"

Zie ook - "Een mooi gezelschap"

Caterina leerde ons op een nieuwe manier naar onze dochters te kijken, waarachtiger en zekerder van de goede bestemming die er voor hen en voor ons gezin is. Onze dochter werd in de hemel geboren op precies de dag dat ze hier op aarde geboren had moeten worden. Op die dag gebeurde het ondenkbare opnieuw: we ervoeren grote liefde en ervoeren onvoorstelbare schoonheid, zelfs binnen de pijn van de dood van ons kind. Ik herinner me dat we kort voor de geboorte met de gynaecoloog gingen bidden in de kleine kapel van het ziekenhuis. Die dag was er niets waarachtigers dan voor het kruis staan, voor Degene die aan ons dacht en ons samen wilde hebben, waardoor Caterina's wonder mogelijk werd. Die dag, en ook de dag van de begrafenis, liet ons opnieuw zien dat je in gezelschap 'ja' kunt zeggen tegen God met vrede en vreugde in je hart vanuit een andere wereld, in deze wereld. Het echte drama van vandaag is niet dat Caterina niet bij ons is, het echte drama is dat we niet op elk moment 'ja' zeggen tegen Christus.

Uit oneindige dankbaarheid voor het geschenk dat Caterina voor ons is en is geweest, willen we een offer brengen aan de Fraterniteit, in de zekerheid dat het pad dat we binnen de beweging volgen het pad is dat het beste overeenkomt met het verlangen van ons hart naar waarheid en schoonheid.

Laura