"Hij die de mens gemaakt heeft, heeft hem ook een belofte gedaan", schrijft don Giussani in het vijfde hoofdstuk van Het religieuze zintuig. Het is een kernachtige zin die het leven van Anna en Giacomo, de adoptieouders van Marco, perfect lijkt te beschrijven. Zij is lerares aan de Sacro Cuore middelbare school in Milaan, hij is al lange tijd betrokken bij uitgeverijen en documentaires. Ze trouwden in 2010, na hun studie literatuur aan de Katholieke Universiteit van Milaan. Anna vertelt over dat begin: "Het was 6 februari: we waren 26 en 27 jaar oud en hadden een groot verlangen om samen iets moois te creëren, ervan overtuigd dat wat we begonnen niet uitsluitend ons eigen werk was. De zin die we kozen voor onze huwelijksuitnodiging kwam uit de brief van Paulus aan de Filippenzen: 'Hierop vertrouw ik, dat Hij die onder u een goed werk begonnen is, het tot voltooiing zal brengen'." Zo begon ons gesprek met hen, op een avond nadat ze hun kinderen te slapen hadden gelegd: met het verlangen om te begrijpen of God zich echt aan zijn belofte houdt.

"Het was ons niet meteen duidelijk, we hadden ons niet kunnen voorstellen wat er daarna kwam. We wilden een gezin stichten, maar kinderen kwamen er niet. Het waren moeilijke jaren omdat we een groot verlangen hadden dat niet werd vervuld. Maar het waren ook jaren van beslissende vriendschappen die onze relatie hebben verrijkt. Die tijd was een kans om te begrijpen wat het bijvoorbeeld betekent dat een man en een vrouw al een gezin zijn." Anna vertelt vol overgave: "Laatst had ik het in de klas met de leerlingen van de zesde klas over De Tovenaar van Oz. De hoofdpersonen van het boek, die een nogal merkwaardige groep vormen, zijn bij elkaar omdat elk van hen iets mist: de Blikken Man mist een hart, een ander mist hersenen, weer een ander mist moed. En dat gemis wordt eerst het verlangen naar een pad en dan, inderdaad, hun pad. Voor ons was het ook een beetje zo. Van 2010 tot 2018 is het alsof die wond ons jawoord heeft gedicteerd."

Anna liet haar man uitpraten, iets wat ze allebei de hele avond deden. Ze wachtten, ze luisterden naar elkaar, ze corrigeerden elkaar. Ze vulden elkaar aan. "Misschien was het moeilijkste, wat ons het meest deed lijden tijdens die jaren - en het is iets waarin we elkaar veel hielpen - het omzetten van de twijfel in een vraag, zoals een lied van Claudio Chieffo zegt. Want soms bekroop ons de gedachte dat God zijn belofte was vergeten: hoe is het mogelijk dat we niet kunnen genieten van dit verlangen naar moederschap en vaderschap?" Giacomo beschreef die periode heel goed: "Het waren vragen die soms op een ongecontroleerde manier naar boven kwamen. Het geluk, de genade die we hadden, was dat we ons in een gemeenschap bevonden, in de kameraadschap van de beweging die vandaag de dag nog steeds tot uiting komt in heel specifieke gezichten. Zoals die van don Francesco, met wie we al sinds de universiteit bevriend zijn, maar ook die van ouders die ouder zijn dan wij en die we kennen omdat Anna hun kinderen les heeft gegeven. We begonnen met hen op vakantie te gaan omdat we een kalmte zagen in hun ouderschap en echtgenootschap waar wij ook naar verlangden."

Giacomo sprak over moeilijke jaren: "Ik stond open voor het idee om een geadopteerd kind te verwelkomen, omdat mijn jongere zus geadopteerd is en het een van de mooiste geschenken is die ik kan krijgen. Anna daarentegen was terughoudender. "De angst voor de wonden die geadopteerde kinderen vaak met zich meedragen woog op haar: "Ik heb veel geadopteerde kinderen ontmoet, vooral op school. En ik was doodsbang bij het idee van de inspanning die van die kleintjes zou worden gevraagd en dus ook van degenen die hen opvingen". En dan, diep van binnen, was er de gedachte dat er misschien vroeg of laat een biologisch kind zou komen. "Vanaf die tijd herinner ik me de aandrang waarmee don Francesco ons uitnodigde om te bidden en te vragen dat dit verlangen naar moederschap en vaderschap gerealiseerd zou worden, zonder te verwachten dat er een onmiddellijk antwoord zou komen op wat we in gedachten hadden. Integendeel, hij zei dat we dat moesten doen omdat we dan meer vertrouwd zouden raken met God en met Onze Lieve Vrouw. En zo geschiedde. Uit dat gebed kwam de bereidheid om open te staan." Anna zweeg even en voegde er toen aan toe: "Giacomo heeft lang gewacht, hij heeft op mij gewacht. Het is een reis die we samen hebben gemaakt en maken. In het huwelijk heeft iedereen zijn eigen tijd. Hij vroeg me of we adoptie wilden proberen, maar zonder haast, zonder iets te forceren."

"De kwestie van het wachten op de ander is heel reëel," voegde Giacomo eraan toe. "Voor mij betekende wachten op Anna leren discreet te zijn, want voor haar was adoptie in eerste instantie een 'nee'. Ik leerde dat 'nee' te accepteren en andere wegen met haar te verkennen. In 2016 ontmoetten we Luca Sommacal, die nu voorzitter is van Gezinnen voor Gastvrijheid. De eerste ontmoeting was een aperitief bij hem thuis, met zijn gezin. Vanaf die dag herinneren we ons de totale vrijheid om zelfs de meest delicate en persoonlijke kwesties aan te kaarten. We kenden Gezinnen voor Gastvrijheid niet, we wisten alleen dat het bestond zoals zoveel andere werken rond CL. Maar naar ze toe gaan en ze ontmoeten was als een lakmoesproef voor mijn voorliefde voor de beweging. We vertrouwden hen vanaf het begin omdat die plek verbonden was met de beweging en er dus wel iets goeds moest zijn."

Deze vriendschapsreis leidde ertoe dat Anna en Giacomo in 2018 Marco, van Nigeriaanse afkomst, verwelkomden. "Hij was nog geen 40 dagen oud toen we hem in het ziekenhuis ontmoetten," vertelt hij. "Hij werd geboren op 8 februari, de dag waarop de kerk de heilige Gerolamo Emiliani viert, de beschermheilige van verlaten kinderen. Daarom hebben we hem ook Marco Girolamo gedoopt. Maar het is ook het feest van de heilige Josephine Bakhita, die net als hij Afrikaans is. Het is alsof de cirkel rond is: de zin die we kozen voor onze trouwkaart was geen bedrog. God vervult echt de belofte van ons hart." Giacomo's stem bleef altijd kalm, Anna's ogen traanden als ze over hun geliefde zoon sprak: "Marco was niet zoals we verwacht hadden. We zijn anders. Maar die afstand die nooit een emotionele afstand is, het is die ruimte waardoor je elke dag kunt zeggen: 'Wie ben je? Waar kom je vandaan? Wat een genade, wat een dankbaarheid dat je hier bent'."

Zie ook: Hij stond tussen de Zijnen

Marco is nu zes jaar oud en stelt veel vragen over de kleur van zijn huid, de buik waaruit hij geboren is enzovoort. Dit zijn de normale vragen van een adoptiekind, de vragen waar Anna vroeger bang voor was en die haar nu niet meer afschrikken: "Ik weet dat er misschien een dag komt waarop hij tegen me zal zeggen: 'Jij bent mijn moeder niet'. Ik zal hem antwoorden: 'Maar je bent mijn zoon'. Zijn wond is er, hij zal groter en groter worden, maar wij zijn bij hem." Marco's wond...en de jouwe? "Die is er nog steeds. Die van Marco en die van ons zijn twee wonden, twee vragen die elkaar voortdurend ontmoeten. Maar we hebben een pad. De genade is dat het een pad is dat we samen nemen, stapje voor stapje, zonder te piekeren."

Ons gesprek eindigde met een paar woorden van Anna waarin ze bevestigde dat God zijn belofte aan haar is nagekomen. "Eens per maand ontmoeten we de families van de Gezinnen voor Gastvrijheid adoptiegroep. Het is een hulp voor ons, maar ook voor onze kinderen, want ze zien kinderen van alle kleuren en achtergronden en langzamerhand beginnen ze vrienden te worden, op elkaar te wachten, elkaar op te zoeken. Een paar weken geleden gingen we naar Linate om een kind uit Peru te verwelkomen, de zoon van onze vrienden. Het was een feest! Als er een adoptiekind aankomt, is er altijd grote vreugde. Dat komt omdat wij als ouders geleerd hebben naar hen te kijken zoals wij op onze beurt werden bekeken: met achting en liefde. Tegenover elk kind kunnen we vandaag zeggen: Ik weet niet wie je bent, waar je vandaan komt, welke kleur je huid heeft of hoe je ogen eruit zien, maar ik hou van je."